Przede wszystkim pozytywną stroną z niemieckiego punktu widzenia jest to, że Julian Nagelsmann jako trener reprezentacji narodowej nie poniósł żadnej porażki.

Antonio Rudiger świetnie wariował po rzucie rożnym i objął prowadzenie (25.), a potężny Uriel Antuna wykorzystał nieostrożność niemieckiej obrony i wyrównał (37.). Zaraz po przerwie obrona DFB ponownie zapadła w głęboki sen. Eric Sanchez grzecznie podziękował swojemu przeciwnikowi Niklasowi Sule, który jako prawy obrońca nadal miał problemy (47).

Przewaga zdobywcy Złotego Pucharu nie trwała jednak długo – już po czterech minutach Niklas Volkrug w zaciętej walce zdobył ostatni punkt i wraz z trzema innymi atakującymi zawodnikami otrzymał pozytywną ocenę.

Marc-Andre ter Stegen: Na początku meczu panowała niepewność, nie było szans na zdobycie dwóch straconych bramek. Nie wyglądało to tak solidnie jak zwykle.

Niklas Sule: Przeniósł się do wyjściowego składu Matsa Hummelsa i nie był w stanie pozostawić po sobie śladu w meczu. Za słabo przy pierwszym golu, za daleko od strzelca przy drugim. Nawet wtedy nie jest bezpiecznie.

Jonathan Tah: W meczu przeciwko Stanom Zjednoczonym bezpieczniejszy na środkowym obrońcy niż na prawej flance, wielokrotnie odpierał niebezpieczne ataki Meksykanów. Bardzo solidny.

Antonio Rudiger: Słaba defensywa, zbyt daleko za Antuną, gdy stracono pierwszego gola. Szef obrony strzelił trzeciego gola w międzynarodowym meczu, strzelając głową i zapewniając drużynie prowadzenie 1:0.

Robin Goossens: Ze światłem i cieniem. Zawsze były problemy z grą pozycyjną, ale zarządzanie pojedynkami było dobre. Dogrywka przed uderzeniem głową Rudigera. Kiedy stracił drugą bramkę, był daleko od przypadkowego strzelca.

Pascal Gross: Ponownie zyskał zaufanie Juliana Nagelsmanna i w przeciwieństwie do USA wydawał się odpowiednim partnerem dla dowódcy Gundogana. Regularnie dołączał do napastnika, ale mógł grać tylko w pierwszej połowie. – Uwaga 3

Ilkay Gundogan: Reżyser umiejętnie kontrolował środek pola, wyróżniał się jako lider i silny dystrybutor piłek. Zawsze grywalny i pełen pomysłów.

Jamal Musiała: Aktywny i nieuchwytny jak zwykle w swoim 25. międzynarodowym meczu, tym razem bez wielkich momentów świetności. Ale w przypadku Sane’a i Wirtza zawsze jest to niebezpieczne.

Floriana Wirtza: Dobrze współpracował z Musialą w ofensywnym pomocy, bardzo pewny siebie przy piłce i chętny do gry. Nagłówek nie zdobył swojego pierwszego gola w międzynarodowym meczu przed remisem 2:2.

Leroy Sane: Jak zwykle aktywny i energiczny, a zawsze poszukiwany przez Gundogana i Musialę. Mocno przyjął piłkę i dośrodkował na 2:2 przed końcem.

Tomasz Muller: Weteran wziął udział w swoim 125. międzynarodowym meczu w ataku i miał problemy z zaangażowaniem się w mecz. Zgodnie z planem nadal spadałem w lewo, ale nie mogłem znaleźć kontaktu. Po 45 minutach było już po wszystkim.

Leon Goretzka: Pozwolono mu grać u boku Grossa w drugiej połowie, dobrze wpasował się w sytuację i zapewnił Gundoganowi swobodę pleców. Mocno zablokowany 2:03, a następnie musiał poddać się leczeniu lewej kostki.

Niklas Volkrug: Przyszedł po przerwie i zrobił to, co do niego należało. Strzelił gola przy pierwszej okazji na 2:2, co było jego dziewiątym golem w jego 11. występie w reprezentacji.

Malik Thiaw: Na pozycji prawego obrońcy rozegrał 30 minut, nie popełniając żadnych błędów.

Dawid Przestrzeń: Został zmieniony w 65. minucie w atmosferze dużej niepewności. Dwukrotnie spóźnił się, popełnił błąd i nigdy nie wyglądał na zadowolonego.

Jonas Hoffmann: Zagrał przez 25 minut, ale nie zaliczył żadnych znaczących akcji ofensywnych.

Kevin Behrens: Mocny w powietrzu napastnik Union Berlin swoje pierwsze międzynarodowe minuty zarobił już w końcówce (87).