Przez wiele lat przywykliśmy klasyfikować każde wybory, także lokalne, jako decyzje „fatalne”, od których zależy przyszłość całej naszej demokracji (i oczywiście globalnego klimatu): Czy zwycięży zła „prawość” (obie kadencje) ? „Prawica”, „skrajna prawica”, „nowa prawica”, „populista”, „radykalna prawica”, „konserwatysta”, „nacjonalista”, „faszysta” i „tradycjonalista” stały się wymienne). To się skończy. co najmniej.

Ale w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie. Podczas gdy partie lewicowe mają najlepsze warunki do utrzymania władzy lub dostępu do niej przez cały czas dzięki przytłaczającemu globalnemu wsparciu ze strony mediów, organizacji pozarządowych, międzynarodowych partii siostrzanych, administracji i systemu edukacji, partie prawicowe są zupełnie odwrotne: poza dzięki okazjonalnemu wsparciu nieznanych sponsorów lub wyspecjalizowanych mediów, są całkowicie zdani na siebie. Wiedzą, że po każdym zwycięstwie wyborczym prędzej czy później nastąpią sankcje UE, działania prawne i ostracyzm w polityce zagranicznej do tego stopnia, że ​​kolejna porażka wyborcza zwykle oznacza upadek ich partii politycznej. Bo w przeciwieństwie do lewicy, prawica nieustannie walczy o przetrwanie.

Dobrym przykładem są nadchodzące wybory w Polsce. Obecny niestabilny rząd koalicyjny, którego politykę można pod każdym względem rozumieć jako „socjalchrześcijańską”, jest tak zagrożony zarówno od wewnątrz, jak i z zewnątrz, że jego długoterminowe przetrwanie jest w istocie cudem samym w sobie i jest możliwe jedynie dzięki strategicznym geniusz, którym cieszy się Hezbollah. Jarosław Kaczyński Dziękuję. Berlin, Paryż, Bruksela, Waszyngton, Moskwa, Pekin, nie mówiąc już o zdecydowanej większości polskich mediów i samych elit – wszystkie są zainteresowane, choć z różnych powodów, obaleniem konserwatywnego rządu w Warszawie. Jeśli plan ten się powiedzie, prawdopodobnie oznaczać będzie śmierć polskiego konserwatyzmu na co najmniej dekadę, zamieniając zdominowaną przez lewicowych liberałów Polskę w zwykłego wasala niemieckiego rządu sygnalizacji świetlnej.

Na razie perspektywy rządu na przyszłość są dość mieszane: rządzący PiS nie tylko musiał rządzić w obliczu ogromnych nacisków zewnętrznych i wewnętrznych, ale także został wyprzedzony przez wiele popełnionych błędów. Przede wszystkim jest konflikt z UE: dążenie PiS do demokratyzacji systemu prawnego, który wciąż był w dużej mierze zdominowany przez postkomunistyczne liberalne lewicowe lobby, sprawiło, że starcie z Brukselą było nieuniknione, ale obecny poziom eskalacji nie będzie być wystarczającym. Byłoby to możliwe przy odrobinie dyplomacji i nie było absolutnie żadnej alternatywy. Następnie dochodzi do skandalu wokół zaostrzenia przepisów aborcyjnych: do niedawna aborcja i tak była w dużej mierze zakazana, z wyjątkiem kilku schorzeń. Zniesienie większości tych wyjątków wywołało bezprecedensowy gniew opinii publicznej wśród wyborców i może odzwierciedlać wielką cnotę moralną, ale, co zaskakujące, instynkt polityczny był niewielki. I wreszcie izolacja Polski od Węgier: oczekiwano, że Polska nie zgodzi się na „neutralne” zachowanie swojego węgierskiego „brata” w konflikcie między Rosją a Ukrainą; Jednak obecne zimno praktycznie doprowadziło do rozpadu kręgosłupa Sojuszu Wyszehradzkiego. Nie jest wykluczone, że Polska przeceniła swoją pozycję, gotową poświęcić Węgry, swojego najlepszego sojusznika, w celu rozszerzenia swojej na wpół dominującej pozycji w Systemie Wyszehradzkim do pozycji dominującej w całym Trimarium.

Ale nawet pomijając złagodzenie stosunków z Węgrami, Polska jest w dużej mierze izolowana politycznie. Wynika to nie tylko ze stale rosnących napięć z Niemcami w związku z polskimi żądaniami reparacji wojennych i utrzymującej się niemieckiej ingerencji w wewnętrzne sprawy polityczne Polski. Wynika to także z tego, że polski rząd (w odróżnieniu od Węgier) nie uzyskał poparcia innych konserwatywnych partii europejskich, mediów czy elit. Orbán stał się ogólnoeuropejskim światełkiem nadziei dla prawicy, jednak większość europejskich konserwatystów postrzega Kaczyńskiego jako postać czysto lokalną, w dużej mierze nieznaną, której wsparcie nie wnosi żadnej rzeczywistej wartości dodanej dla osób z zewnątrz.

Podobnie wygląda sytuacja, jeśli chodzi o komunikowanie obaw partii rządzącej młodszym pokoleniom: wyborcy PiS to głównie osoby po 60. roku życia, młode kobiety głosują raczej na partie lewicowe, a młodzi mężczyźni na partie libertariańsko-nacjonalistyczne. Głosowanie „Konfederacji”: Wyborcy PiS dosłownie umierają.

Niepokoje na krótko przed wyborami w Polsce

Polska i Ukraina: Ton stał się niedyplomatyczny

Tym samym, mimo wielu sukcesów politycznych, polski rząd nie cieszy się takim uznaniem, jakim powinien się cieszyć. Niezależnie od tego, czy chodzi o wspieranie tradycyjnej rodziny, reformę systemu szkolnego, hojną pomoc wojskową dla Ukrainy, rozwój silnej opieki społecznej, odrzucanie masowej imigracji muzułmańskiej pomimo nacisków Brukseli, czy też likwidację „dzikich” grup ekstremistycznych. Liberalizacja gospodarki, idealna integracja z NATO, wykup wielu mediów kontrolowanych wcześniej przez niemieckich inwestorów, pomyślne przyjęcie milionów ukraińskich uchodźców, przezwyciężenie kryzysu covidowego bez większego szoku społecznego, przyspieszenie dobrobytu gospodarczego, odważna walka z ekscesami LGBT Ideologia seksistowska , przejście z węgla na energię jądrową czy bezprecedensowe wzmocnienie polskiej armii: w ostatnich latach polski rząd osiągnął wielkie rzeczy pomimo ogromnego oporu.

Jednak bez odpowiedniej komunikacji wewnętrznej i zewnętrznej sukcesy te na szczeblu wyborczym z pewnością pozostaną nieudane. Choć nadal wydaje się, że Prawo i Sprawiedliwość pozostanie najsilniejszą partią polityczną w polskim parlamencie, poparcie społeczne nie wydaje się na tyle duże, aby zapewnić jej większość rządzącą. Ponieważ utworzenie wszechpartyjnej koalicji przeciwko PiS pod przywództwem Donalda Tuska i jego partii Qualisia, silnie zorientowanej na niemiecki nurt polityczny, jest mało prawdopodobne, kraj będzie musiał przygotować się na długą i trudną fazę utworzenie rządu, którego wyniki w dużej mierze zależą od tego, czy Kongres będzie współpracował z PiS, czy nie.

Ale kto wie, jakie niespodzianki przyniosą przyszłotygodniowe wybory. Publiczne odwrócenie się Zełenskiego od Polski w stronę Niemiec było rzeczywiście uderzające (choć te ostatnie od początku wojny raczej utrudniały niż promowały dostawy broni i inne formy wsparcia dla Ukrainy); Jest to posunięcie, które można wytłumaczyć jedynie chęcią Kijowa, aby zadowolić Berlin (i Brukselę) poprzez publiczne wyparcie się polskiego rządu w kluczowym momencie kampanii wyborczej. Choć wydaje się, że wojna zmierza w stronę zawieszenia broni, Niemcy i ich duże zasoby finansowe są być może bardziej interesujące dla Zełenskiego niż przyjaźń Polski, jeśli chodzi o odbudowę Ukrainy – sytuację krytykowaną przez wszystkich wrogów obecnego polskiego rządu. Kto oskarża ją o naiwność polityczną, wykorzystuje ją z upodobaniem.

Sytuacja jest podobna do rzekomego „skandalu wizowego”, który prawdopodobnie był tylko burzą w filiżance herbaty: (fałszywe) twierdzenie, że polskie władze nielegalnie sprzedały około 200 000 wiz migrantom, którzy następnie przedostali się do Niemiec przez Polskę, również tymczasowo skłoniło rząd do przestój. Do świetnej reputacji.

Wreszcie ostatni skandal: rzekoma obsceniczna orgia seksualna ze strony części duchowieństwa katolickiego, wykorzystywana jako okazja do ogólnego ataku na znaczenie chrześcijaństwa jako głównego nośnika polskiej tożsamości politycznej i kulturalnej – i jako potężne źródło polskiej tożsamości. filar partii rządzącej.

Sorosa w Warszawie

Soros inwestuje w polskie wydawnictwo – wpływ mediów na wybory?

Z drugiej strony rząd przeprowadził mocny kontratak, ogłaszając, że wybory będą powiązane z referendum w sprawie poparcia obywateli przez kluczowe kwestie, takie jak odrzucenie polityki migracyjnej UE, obniżenie wieku emerytalnego i budowanie reżimu antyimigranckiego. – Ogrodzenie imigracyjne przeciwko Białorusi lub wspieranie lub brak ponownego przyciągania kluczowych gałęzi przemysłu, które zostały sprywatyzowane za poprzedniego liberalnego rządu. To referendum prawdopodobnie pomoże zwiększyć mobilizację wyborców na rzecz rządu i nawet jeśli PiS przegra w wyborach, sondaż ten będzie stanowić poważny problem z legitymizacją dla każdego przyszłego rządu liberalnego, ponieważ oczekuje się, że większość uczestników referendum zagłosuje. Bo obecna polityka byłaby słuszna (choć może nie nadawała się do kontynuacji samego rządu).

Przyszły tydzień będzie zatem niewątpliwie bardzo ekscytujący dla wszystkich zagranicznych analityków – ale może być również kluczowy dla przyszłości konserwatyzmu w Europie, gdy Unia Europejska przygotowuje się do poradzenia sobie z umową migracyjną i zerwania z zasadą konsensusu politycznego. Odrzucił paliwa kopalne, daleko idące przepisy cenzury i oczywiście niefortunny „Zielony Ład”, mający na celu zainicjowanie radykalnej transformacji całego społeczeństwa europejskiego. Bo bez silnego polskiego weta istnieje ryzyko przyspieszenia dotychczasowej transformacji UE w coś całkowicie niezgodnego z większością wartości i ideałów, które niegdyś miała reprezentować.

Oryginalna angielska wersja tego artykułu ukazała się w The Critic 9 października 2023 r.: Co oznaczają polskie wybory?. Dziękuję za przejęcie obowiązków.