Dzikie krzyki, gdy przewodnicząca jury Kristen Stewart chodzi po czerwonym dywanie w łabędzim stroju — być może nigdy nie było młodszego, fajniejszego przewodniczącego jury. Ale także: zasłona, która wyraża solidarność irańskiej rewolucji z „wolnością życia kobiet”. A dwie samotne aktywistki klimatyczne utknęły na ziemi stosunkowo daleko od wejścia.

Kristen Stewart, która rano wyglądała z wilgotnymi ciemnymi włosami i zmęczoną twarzą, jakby widziała już wszystkie 19 konkursowych filmów i dyskutowała o nich całą noc z innymi jurorami, a wieczorem oczarowała wszystkich, szczerze przyznała, że ​​była w szoku, kto po raz pierwszy zaproszenie dotarło do Berlina. Mimo to cieszę się, że jestem tutaj teraz: „Żyjemy w czasach emocjonalnej traumy”. I właśnie w takich chwilach filmy są dobrym lekarstwem na poczucie bezradności.

Legendarny reżyser filmowy z Hongkongu, Johnny, twierdzi: „Dyktatura jest szczególnie przeciwna filmowi, ponieważ film, ponieważ kino ma ścisły związek z publicznością i ludźmi. Dotyczy to całego świata: jeśli chcesz walczyć o wolność, musisz walczyć dla kina.” Dla filmu”.

Pozdrowienia od Wołodymyra Zełenskiego

Tyle polityki na najbardziej politycznym z trzech głównych festiwali filmowych w Wenecji, Cannes i Berlinie. Wpisuje się to w skupienie się na filmach z Ukrainy i Iranu oraz fakt, że prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski wyśle ​​wiadomość wideo podczas wieczoru otwarcia, moderowanego przez amerykańskiego aktora Seana Penna, którego dokument „Wielka moc” o Kijowie w pierwszych dniach wojny zostaną pokazane na festiwalu. Penn powiedział, że poznał Selinskiego 23 lutego 2022 roku na otwarciu festiwalu, a potem 24 lutego, kiedy świat był zupełnie inny.

Wideorozmówca Silinsky wspomina film Wima Wendersa „Hemel Oper Berlin” i to, że reżyser wysłał anioły przez mur dwa lata przed jego upadkiem – dziś to Rosja chce odbudować mury. A kultura musi także zdecydować, po której stronie chce być, czy chce mówić, czy milczeć. Berlinale podjęło decyzję i serdecznie im za to dziękujemy.

Solidarność z kobietami w Iranie i ofiarami trzęsienia ziemi w Syrii i Turcji

Minister stanu ds. kultury Claudia Roth chciałaby również uhonorować osoby na Ukrainie, które nie tylko chodzą po czerwonym dywanie w świetle reflektorów, ale muszą czekać w piwnicach i na stacjach metra, ale także wspominają kobiety w Iranie i ofiary trzęsienia ziemi w Turcji i Syrii. Franziska Giffe obiecała też, że Berlin, miasto wolności, będzie chciał pełnić rolę megafonu dla wszystkich, którzy wciąż walczą o wolność.

Miasto załamań i strajków

Ale to także Berlin: do centrum festiwalowego na Potsdamer Platz nie można dojechać komunikacją miejską – S-Bahn uruchomił usługi zastępcze, a U-Bahn kursuje na Alexanderplatz. Ponadto w piątek na lotnisku odbędzie się strajk, więc kierownictwo festiwalu martwi się, czy wszyscy zaproszeni goście w ogóle będą mogli podróżować: dyrektor zarządzająca Berlinale Mariette Reisenbeck wyjaśnia, że ​​dział gości będzie ciężko pracował nad znalezieniem innych rozwiązań . Być może goście będą musieli przesiadać się na inne lotniska, a wtedy trzeba będzie rozważyć połączenia kolejowe. „To duże wyzwanie, nie chcę tego teraz ukrywać”.

Ogłoszenie strajku filmowego w kinach Berlinale

Na domiar złego w dniu otwarcia festiwalu Verdi ogłasza strajk ostrzegawczy w Yorck Kino GmbH w Berlinie – wieczorem demonstranci ustawiają się w kolejce przed arkadami na Potsdamer Platz. Berlinale miało wpływ między innymi na kino am Friedrichshain, Bleuer Stern i międzynarodowe kina. Sekretarz związku zawodowego Jörg Reichel zapowiedział również wiec i strajk na otwarcie Berlinale wieczorem blisko ceremonii otwarcia i ostrzegł kierownictwo Berlinale przed stosowaniem świerzbu.

Witamy w mieście polityki, załamań i protestów: to, że Franziska Giffe, która w czwartkowy wieczór otwierała festiwal jako rządząca burmistrz Berlina obok minister kultury Claudii Roth, musi obawiać się o swoją pozycję po niedzielnych wyborach w Berlinie, jest najpiękniejsza obrazu.

Przyszła do mnie otwarcie

Odpowiednie jest również to, że akt otwierający „She Came to Me” Rebeki Miller ma dobre intencje, ale niestety nie jest zbyt dobry. Barwna kompania spotyka się na łodzi na rzece Hudson w Nowym Jorku: kapitan Katrina (Marisa Tomei), uzależniona od romansów i zakochana w kompozytorze filmów krótkometrażowych Stephenie (Peter Dinklage). Terapeuta Stephena i jego żona Patricia (Anne Hathaway), która ma obsesję na punkcie sprzątania i marzy o zostaniu zakonnicą. oraz syn z pierwszego małżeństwa, Julian (Evan Ellison), który utrzymuje nastoletni romans z koleżanką z klasy Theresą (Jean Harlow), córką polskiej sprzątaczki Patricii, Magdaleny (Joanna Coolig).

Wszyscy znajdują razem Noego na holowniku, uciekającego przed reakcyjnym, brutalnym mężem Magdaleny, Treyem (Brian Darcy James). Wszystkie są zniszczone, cierpią na blokadę pisarską, ataki paniki, psychozy lub błędnie zdiagnozowaną melancholię. I wziąłbyś je wszystkie od razu do serca – gdyby historia nie była zbudowana w ten sposób. Mimo to film, który apeluje o ludzkość, nie jest złym aktem otwierającym. Mam nadzieję, że najlepsze nastąpią