„Sonic Frontiers” początkowo nie cieszyło się dobrą opinią: pierwsza przygoda niebieskiego jeża w otwartym świecie gry początkowo obudziła w wielu fanach nieprzyjemne wspomnienia „Sonic the Hedgehog” z 2006 roku. Ale w końcu od niej wziął się tytuł, który moim zdaniem jest chyba najlepszą grą 3D Sonic od czasów „Sonic Generations”.

Sam dołączyłem do pierwszej części szalejącego niebieskiego jeża na żywo na Mega Drive. Mój kuzyn był właścicielem konsoli, a wszystkie tytuły z tej serii były grą na śmierć. Do dziś moim najlepszym jest Sonic 3, w którym zebrałem już wszystkie klejnoty Chaosu, aby umożliwić transformację Super Sonic. Ale późniejsze ekspedycje Sonica w 3D nie powaliły mnie na kolana. Sterowanie było dla mnie za trudne, poziomy zagmatwane, a wszystko zaprojektowane z myślą o czystym szaleństwie, bez możliwości odkrywania przygód 2D.

To tutaj „Sonic Frontiers” zaczyna odnosić duże sukcesy: choć nie ma jeszcze dużego, spójnego świata gry, istnieją rozległe wyspy, które pełnią rolę wielkich węzłów komunikacyjnych i pozwalają na swobodę poruszania się. Na tych wyspach gracze mogą wykonywać różne mini-zadania w dowolnej kolejności, ostatecznie posuwając fabułę do przodu. Misje te są bardzo wszechstronne i czasami polegają na zniszczeniu określonej liczby wrogów w określonym czasie, sprintach czy rozwiązywaniu drobnych zagadek.

Sonic korzysta między innymi z nowego ataku: jeśli kręci przeciwnikami z pełną prędkością, rysuje wokół nich coś w rodzaju błyskawicy, a po zakończeniu cyklu atak ten zrzuca wrogów z skarpet – pojawiają się też cenne pierścienie. Nawet jeśli małe zadania są dość różnorodne, niestety nadal są to małe małe zadania. Prowadzi to do pewnego rodzaju monotonii, ponieważ czasami ma się wrażenie, że przemyka się od jednego hobby do drugiego.

Ponieważ fabuła gry jest dość przyziemna, co jest typowe dla gry Sonic, „Sonic Frontiers” bardziej nadaje się na krótkie sesje pomiędzy nimi niż spędzanie godzin na wieczorach z grami. Istnieją jednak również „klasyczne” poziomy, zwane podziałami cyberprzestrzeni. Tutaj Sonic następnie biegnie przez rozpoznawalne obszary z poprzednich tytułów, takie jak Green Hill Zone – wraz z odpowiednią nostalgiczną muzyką. Na tych poziomach nie chodzi tylko o grę, na końcu zdobędziesz punkty. Dlatego powinieneś być zmotywowany do kilkukrotnego ukończenia sekcji, na przykład do pójścia na skróty lub znalezienia większej liczby pierścieni, a nawet czerwonych gwiazdek, aby podnieść swoją ocenę, a tym samym otrzymane klucze, które umożliwią ci awans w historii. Przypomina nam trochę Super Mario Odyssey.

Nawiasem mówiąc, im więcej misji i poziomów opanujesz, tym łatwiej będzie przemierzać wyspy: gromadzą się tam tory, pierścienie i sprężyny, dzięki czemu z czasem możesz błyskawicznie wypasać całą wyspę. Świetny sposób na przekształcenie postępów w grze w więcej niż jedną statystykę. Tym bardziej, że Sonic może też ulepszać różne umiejętności, takie jak wspomniany już atak z flanki. W rzeczywistości istnieje drzewo umiejętności dla niebieskiego jeża.

Oczywiście Sonic ma też do czynienia z kilkoma pośrednimi i (czasem opcjonalnymi) końcowymi bossami. Walki z bossami są zaprojektowane kreatywnie i zawsze są małe atrakcje. Pod względem graficznym „Sonic Frontiers” jest nawiasem mówiąc. Z jednej strony gra wygląda ostro na Xboksie Series X i PlayStation 5, na których testowałem tytuł. W grę można grać w natywnym 4K przy 30 klatkach na sekundę lub w 1800p przy 60 klatkach na sekundę. Ponieważ liczba klatek na sekundę ma taki wpływ w tej grze zręcznościowej, sam grałem w „Sonic Frontiers” w 60 klatkach na sekundę. Z jednej strony trzeba powiedzieć, że świat gry ma wiele kiepskich lub zabłoconych dekoracji, animacja jest często nieco drewniana i zawsze powoduje niemiłe niespodzianki.

Chociaż grafika jest tylko „w porządku”, bardzo podoba mi się typowa japońska ścieżka dźwiękowa z mieszanką rocka i electro w sekcjach cyberprzestrzeni oraz często medytacyjnymi dźwiękami na wyspach. Nawet niektóre chwytliwe melodie słabną. Angielski dub też jest w porządku, nawet jeśli postacie z kreskówek są dla mnie czasami trochę za głośne.

Ostatecznie oceniam Sonic Frontiers jako udany nowy początek, ponieważ w kontynuacji można zrobić o wiele więcej. W przypadku gdyby podjął się nieco bardziej skomplikowanych zadań, a może nawet wprowadził kompletny i spójny świat gry, myślę, że Sonic w końcu dotarłby do świata 3D z sukcesem.

Pokazać

Sonic Frontiers, dzień pierwszy (PlayStation 5)

• Poznaj nowy rodzaj gry platformowej z otwartym światem – ścigaj się na pięciu ogromnych wyspach z bujną dżunglą, kaskadowymi wodospadami i…
• Wolność z dużą prędkością – Eksploruj Wyspy Starfall i odkrywaj na każdej z nich rzeczy, które tylko Sonic może znaleźć we własnym tempie…

Ten artykuł zawiera linki partnerskie, więc oznaczamy go jako reklamę. Kliknięcie go przeniesie Cię bezpośrednio do dostawcy. Jeśli zdecydujesz się tam dokonać zakupu, otrzymamy niewielką prowizję. Nic nie zmienia ceny dla Ciebie. Dziękuję za wsparcie!