Czy kościół pozostanie we wsi? Czy może teraz tak pozostać? W Polsce panuje zamieszanie. Jest tam od zeszłej soboty Film dokumentalny „Tylko nie mów nikomu” („Nie mów nikomu”) dziennikarza Tomasza Szekelskiego w Internecie. Chodzi o molestowanie dzieci przez księży katolickich. W ciągu kilku dni obejrzano go już 15 milionów razy w serwisie YouTube. Echo, które po raz kolejny podwaja szok, jaki wywołał film „Kler” o grzechach Kościoła. Zeszłej zimy obejrzało go już pięć milionów Polaków, Trzecie miejsce w rankingu najchętniej oglądanych filmów W Polsce od upadku komunizmu w 1989 r.

Szeroka dystrybucja dwugodzinnego filmu dokumentalnego na krótko przed wyborami europejskimi dodała opozycji nieoczekiwanego zaufania. Czy dominację rządzącej Partii Narodowo-Konserwatywnej (PiS) można teraz przełamać?

W swojej kampanii przed wyborami europejskimi ściśle związała się z Kościołem. Wszystkie obozy polityczne oczekują, że wynik wyborów będzie sygnałem zorganizowania jesienią wyborów do parlamentów krajowych.

Być może w żadnym innym kraju europejskim – być może w Irlandii – Kościół nie odgrywa tak centralnej roli w tożsamości narodowej jak w Polsce. Nierozerwalnie splata się z nią narracja buntu przeciwko obcym rządom i wyzwoleniu. Kościół był nośnikiem języka i kultury przez 123 lata po rozbiorze Polski, podczas których w latach 1795–1918 nie było państwa polskiego.

W kościołach znaleźli schronienie tajni bojownicy i wielu Żydów prześladowanych podczas okupacji hitlerowskiej, a także dysydenci w czasach komunizmu. Polski papież Jan Paweł II był figurantem ruchu związkowego „Solidarnosk”, którego sukces doprowadził do obalenia czerwonych dyktatur w całej Europie Środkowo-Wschodniej w 1989 roku.

Ciemna strona mocy

Ale teraz zaczyna się wyłaniać ciemna strona pozycji władzy duchowieństwa i zmieniać równowagę sił w trójkącie kościoła, państwa i narodu. Czy dokument o nadużyciach może zadecydować o wyniku wyborów europejskich i tym samym doprowadzić do zmiany rządu w Warszawie? A może narracja narodowa o Polsce jako decydującym bastionie ratowania chrześcijańskiego Zachodu jest silniejsza? Opowieść o obronie Wiednia przed muzułmańskimi Turkami przez wojska polskiego króla Jana Sobieskiego w 1683 roku – czyli czy patrząc szerzej, należy być tolerancyjnym dla błędów życia codziennego?

„Nie mów nikomu” łączy te sprzeczne aspekty, konteksty i środowiska społeczne, w których są one konfrontowane, w frustrujący i mocny sposób. Wiele można przekazać, nawet jeśli nie mówisz po polsku, a zamiast tego używasz tłumaczenia na niemiecki lub angielski.

Jest na przykład Anna Misievic, która ma obecnie 39 lat. Z niezwykłą powściągliwością opowiada, co przydarzyło jej się, gdy miała siedem lat. Zabierze cię do wioski. Przed drzwiami kościoła, gdzie zrobiono jej zdjęcie, ubrana w białą suknię i z wiankiem na głowie, obok księdza. Przed jego domem. Sprawia, że ​​widzowie czują, jak dręczą ich wspomnienia.

Naturalnie, ksiądz wołał dziewczęta po szkole, żeby posprzątały kuchnię, umyły naczynia, umyły podłogę, wszystko na parterze. Któregoś dnia powiedział Annie, że jest wyjątkowa, żeby mogła pójść z nim na górę. Tam chwycił ją za piersi, zmusił do pocałowania językiem i masturbował się za pomocą rąk jej dzieci. Kiedy poczuł się usatysfakcjonowany, wyszedł z pokoju, jak gdyby nic się nie stało.

Był pewien, że Anna nie podzieli się z nikim naszym „małym sekretem”. Do dziś zapach ciepłego mleka wywołuje u Anny mdłości, bo ksiądz uwielbiał pić i wąchać ciepłe mleko.

Wyobraża sobie, co chciałaby powiedzieć, gdyby spotkała go ponownie: że zrujnował jej życie. I że „nie zasługuje na miano «kapłana». To zwyczajna forma zwracania się w języku polskim do duchownych. Nie mów „ty” ani „chcę ci coś powiedzieć”. Prawidłowe pozdrowienie brzmi: „Kapłanie”. , chcę coś powiedzieć księdzu.”

Mówi, że przeprosiny nie wystarczą. Ponieważ on to wie.

Następnie Anna udaje się do domu księży emerytów w Kielcach, z towarzyszem, którego przedstawia jako męża nagrywającego ukrytą kamerą. Znów zwraca się do swojego oprawcy per „kapłan”, co jest prawdopodobnie normą. Okazuje skruchę i niczemu nie zaprzecza. Wie, że zrobił okropne rzeczy. Szatan go kusił.

Opowiadał masom na rzecz ofiar swoich zbrodni. Boi się boskiej sprawiedliwości. Anna konfrontuje się z nim stanowczym głosem: „Czy zdajesz sobie sprawę, kto poniósł koszty?” Mówi, że przeprosiny to mało powiedziane. Ponieważ on to wie. Ale czy przyjmiesz przeprosiny? Anna to akceptuje. Potem musi wydostać się z wąskiego pokoju. Nie może już tego znieść – i żegna się: „Z Bogiem!”

Złe uczynki niektórych

Jeszcze przed emisją filmu szef rządzącej partii Prawo i Sprawiedliwość Jarosław Kaczyński podczas kampanii wyborczej wielokrotnie powtarzał: „Polska i Kościół to jedno. Polska i Prawo i Sprawiedliwość to jeden organizm. On jest reagując na obecne zamieszanie podwójnym przesłaniem: znęcanie się nad dziećmi jest przestępstwem.” Należy to „surowo” ukarać, o czym jako pierwsza apelowała Prawo i Sprawiedliwość.

Ale „występki kilku, jeśli nie wielu księży, nie powinny być podstawą do ataku na Kościół”. Potwierdza sojusz z Kościołem. „Kto podniesie rękę na Kościół, Podnosi rękę na Polskę”.

Kto jest najbliższy duchowi Polaków: liberalna opozycja, nagle licząca na zwycięstwo wyborcze, które od dawna wydawało się nieuchwytne? Populistyczny obóz nacjonalistyczny trzymający się równania tożsamościowego „Polak równy katolikowi równa się patriota”? Czy to lewica wzywa teraz do ścisłego rozdziału Kościoła od państwa?

Kto oglądał film?

Zasadniczą kwestią jest w istocie to, czy kościół pozostanie we wsi. Kto spośród 38,4 mln Polaków obejrzał film w internecie? Ilu z nich opiera swoją decyzję o głosowaniu na bliskości kościoła, a bliskość kościoła na wykorzystywaniu dzieci? To kwestia wieku, ale i miejsca zamieszkania.

Im Polak jest młodszy i bardziej miejski, tym częściej jest podłączony do Internetu. Ale ta grupa jest już z dala od kościoła i nie chodzi do kościoła w każdą niedzielę.

Populacja jest zróżnicowana w małych miastach i na wsiach. Miliony starszych osób na obszarach wiejskich nie ma dostępu do Internetu lub nie nauczyło się z niego korzystać. Są to zaufani wyznawcy Kościoła. Uważa Andriej Kobylinski, ksiądz, filozof i myśliciel nauk społecznych To aż dwie trzecie Polaków W razie wątpliwości stój przy kościele.

Nie oznacza to, że wykorzystywanie dzieci przez księży jest dla nich sprawą drugorzędną. Ale dlatego, że boją się rewolucji technicznych i politycznych pochodzących z Zachodu, które atakują ich wizerunek własny. „Daje im to poczucie bezpieczeństwa, gdy konserwatywni politycy mówią, że na to nie pozwolimy, będziemy bronić tradycyjnych wartości”.