Deportacje z Hesji ponownie rosną. Sprawa syryjskiego lekarza odsłania los kryjący się za liczbami.

Dwudziestokilkuletni Abdul Qader Al-Omar mówi: „Nie czuję się dobrze, ale muszę być silny, dalej walczyć i wytrwać, aby osiągnąć swój cel”. Siedzi na ławce w parku w Valanlagen we Frankfurcie, ubrany w elegancką białą koszulę i wygląda na bardzo zmęczonego.

Lekarz przeszedł długą drogę: w kwietniu 2023 roku dwudziestolatek uciekł z Syrii wcześniej niż planowano z powodu trzęsienia ziemi. Na komórce pokazuje zdjęcia swojej ojczyzny zniszczonej wojną domową i trzęsieniem ziemi. Pierwotnie chciał wjechać do kraju jako robotnik wykwalifikowany na podstawie wizy i był umówiony na wizytę w konsulacie w listopadzie, ale potem „musiałem szybko wyjechać”. Udał się także do Niemiec, ponieważ jego były bliski przyjaciel ze szkoły mieszka w Hesji. Towarzyszy mu podczas rozmowy kwalifikacyjnej.

Po tym jak Alomar przybył tu po dramatycznej ucieczce, jego wniosek o azyl został odrzucony ze względu na tzw. system dubliński. Oznacza to, że za nie odpowiada pierwszy kraj w Unii Europejskiej, do którego wjeżdżają osoby ubiegające się o ochronę. W przypadku wieku będzie to Polska. Przeżył tam straszne rzeczy i „w żadnym wypadku” nie chciał tam wracać – podkreśla lekarz. Mówi głównie sam i dobrze po niemiecku, w przeciwnym razie jego przyjaciel tłumaczy.

Podczas wizyty w urzędzie imigracyjnym Hochtaunuskreis w Bad Homburg w sprawie zakwaterowania tolerowanego Syryjczyk został zatrzymany przez policję federalną i przewieziony na lotnisko w celu deportacji – choć nie ukrywał się, mógł już dostać pracę jako asystent pielęgniarski w Wetzlar i był niezależny. Al-Omar, który czekał na miejsce w przytułku kościelnym, potwierdza: „Nie chcę pieniędzy od państwa, chcę stanąć na nogi”. Chciał tam spędzić czas do czasu upływu terminu dublińskiego. Zwykle trwa to sześć miesięcy. Odpowiedzialność ponosi państwo, w którym przebywa uchodźca.

Liczba deportacji z Hesji ponownie wzrosła. Jak podało Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w odpowiedzi na wniosek FR, w okresie od stycznia do sierpnia tego roku deportowano 955 osób. W całym 2022 r. odnotowano 1048 „repatriacji”. W 2019 r., zanim pandemia korony doprowadziła do ich spadku, było ich 1680. Sprawa Abdelkadera Al-Omara pokazuje los, który kryje się za liczbami.

Zdenerwowany udał się na lotnisko. Jednak odpowiednie władze – które odrzuciły wszystkie zarzuty (patrz informacja) – nie wzięły tego pod uwagę. Mówili, że nie powinien robić dramatów. Leczenie było niegrzeczne. W samolocie „wołała o pomoc”. „Repatriację” odwołano, a Alomar został osadzony w więzieniu deportacyjnym w Darmstadt-Eberstadt.

Pozostał tam do 13 września. Ledwo mógł jeść, cierpiał na ciężką depresję i rozważał samobójstwo. Nie miał realnej możliwości obrony prawnej. W międzyczasie próbował podciąć sobie żyły ostrym kawałkiem plastiku – mówi Al-Omar, wskazując na rozcięcie na nadgarstku.

Dlaczego tak boi się Polski? Do kraju trafił przez Rosję i Białoruś. Przez wiele dni chodzili po lasach bez jedzenia i czystej wody, co spotkało się z brutalnymi reakcjami ze strony polskich urzędników. „Ludzie też byli bici”. Inni zostali uderzeni przez płot z drutu kolczastego i musieli porzucić telefony komórkowe i dokumenty. „To mnie zszokowało, ponieważ nie mogłem pomóc osobom dotkniętym chorobą”. Pierwszą próbę przekroczenia granicy trzeba było przerwać. Za drugim razem straż graniczna ich nie zauważyła i tak zrobiła. Jednak wkrótce potem Al-Omar został aresztowany pod zarzutem nielegalnego przekroczenia granicy. Pomimo wyczerpania on i inni więźniowie byli traktowani bardzo źle, czasem brutalnie, nie mogli się położyć ani skorzystać z toalety. Urzędnik powiedział im, że w Polsce nie ma miejsca dla Arabów i muzułmanów. „Miałem nadzieję, że nie będę się bał, kiedy będę w Europie i zostawię wojnę w Syrii za sobą. Tam nigdy nie można czuć się bezpiecznie”.

Po nieudanej próbie deportacji samolotem z Niemiec Policja Federalna ostatecznie odwiozła Omara samochodem do Polski. „Niemcy mnie straciły. Jestem lekarzem, mam odpowiednie dokumenty i być może będę potrzebować kolejnych sześciu miesięcy, aby dobrze nauczyć się niemieckiego. Nie rozumiem systemu” – powiedział. Ale nie poddał się i wrócił do Niemiec Wcześniej był po raz drugi na krótko aresztowany, następnie został ponownie zwolniony z zastrzeżeniem, że w Polsce nikt nie może z nim nic zrobić.

Ernst Gerth, szef ds. praw człowieka, rasizmu i dyskryminacji w Państwowym Izbie Lekarskiej, wypowiedział się na temat swojego kolegi w liście do ministra spraw społecznych Kaia Klose (Partia Zielonych). Odwołał się do swojej specjalistycznej wiedzy, a także traumatycznych doświadczeń w Polsce i przestrzegł, że nie ponosi odpowiedzialności za deportację do końca życia do Polski. „Wzywam Pana i wszystkich przywódców politycznych do wezwania do natychmiastowego zwolnienia go z aresztu w związku z deportacją” – napisał Gerth. Prośba o pomoc, przynajmniej na razie, nie została wysłuchana.

Bettina Torsnik z Centrum Pomocy Uchodźcom w Hesji, które intensywnie wspiera seniorów, krytykuje działania władz: z jednej strony narzekają na brak wykwalifikowanych pracowników, a z drugiej na kosztowny, bezużyteczny i bolesny proces deportacji jest przeprowadzane. Zaapelowała o skupienie się na granicach zewnętrznych i naruszeniach praw człowieka na tych granicach.

Timo Scherenberg, dyrektor zarządzający Rady ds. Uchodźców w Hesji, zwraca uwagę, że rosnąca liczba deportacji wcześniej spadła z powodu korony. Należy jednak również wziąć pod uwagę, że niektóre rzekome osoby, które muszą opuścić kraj, korzystają z możliwości pozostania, a Włochy, jeden z głównych krajów docelowych, odmawiają przyjmowania deportowanych. Fakt, że liczby te są nadal wysokie, pokazuje, że praktyki deportacyjne stają się coraz bardziej rygorystyczne.

Głównymi krajami docelowymi są obecnie Polska, Chorwacja, Bułgaria i Francja. Scherenberg spodziewa się, że sytuacja jeszcze się pogorszy: na przykład Irakijczycy należą do największych grup zobowiązanych do opuszczenia kraju, a porozumienie z tymi i innymi krajami jest w drodze, pomimo wielu tam poważnych konfliktów i problemów. Ponadto w przyszłości

Możliwe są cztery tygodnie aresztu w celu wydalenia, a funkcjonariusze policji mogą przeszukać wszystkie pokoje w lokalach mieszkalnych w poszukiwaniu osób zobowiązanych do opuszczenia kraju. Tylko kilka przykładów. Scherenberg krytykuje także zatrzymania przez władze imigracyjne, które „powinny być przestrzenią wolną od strachu”. Wyraził zaniepokojenie także innymi zapowiedziami, takimi jak dłuższe pobyty w głównych ośrodkach recepcyjnych.

Saadet Sonmez (po lewej) zauważa, że ​​wypowiedzi w debacie o azylu stają się „coraz ostrzejsze”, zarówno na szczeblu federalnym ze strony lidera CDU Friedricha Merza, jak i na poziomie stanowym. Krytykuje fakt, że nie mówi się już o „niebezpiecznych przyczynach ucieczki”, takich jak wojna, wyzysk Globalnego Południa i kryzys klimatyczny. „Nikt nie odchodzi dla zabawy i sztuczek. Jeśli przyczyny nie zostaną usunięte, wiele osób będzie nadal odchodzić.”

Nie może w ogóle zrozumieć, że polityka i biznes desperacko szukają pracowników, czasem po całym świecie, deportując jednocześnie potencjalnych pracowników, w których państwo już zainwestowało. „Dlaczego nikt nie wpadł na pomysł, żeby robić potencjalne analizy w miejscach zamieszkania i ułatwić dojazd do pracy?” Chętnych do pracy są tysiące. Abdelkader Al Omar mieszka obecnie w schronisku dla uchodźców w południowej Hesji. Złożono nowy wniosek o azyl. Solidarność i wsparcie, jakie otrzymuje z różnych stron, dodają mu skrzydeł. „Mam nadzieję, ale nie wiem, co będzie dalej” – mówi Syryjczyk pochodzący z rodziny lekarskiej. „Chcę po prostu pracować tutaj, jeśli to możliwe, w mojej pracy, która jest moim powołaniem. Niczego nie pragnę bardziej niż pomagania ludziom w stawaniu się lepszymi. „