Kot z worka: kanclerz Schulz chciałby działać na rzecz stopniowego znoszenia zasady konsensusu w instytucjach europejskich, propozycja zmierzająca dokładnie w tym samym kierunku, co „Rekomendacje Konferencji w sprawie przyszłości Europy”, które są mówi się, że powstało w wyniku spontanicznych konsultacji z obywatelami. Nie jest to zaskakujące. Jednak dla polityka SPD miłą rzeczą jest moment wydania tego oświadczenia w środku przedłużającej się wojny europejskiej, beznadziejnie podzielonej Unii Europejskiej i nadciągającej masy kryzys, wszystkie wynikające nie tylko z ideologicznej odpowiedzialności tych samych partii, które są obecnie u władzy.

Rzeczywiście, można argumentować, że nie tylko Niemcy, ale cała Europa byłyby w znacznie lepszej sytuacji, gdyby kanclerz Merkel, pod ogromną presją lewicy i zielonych, nie zadekretowała katastrofalnej transformacji energetycznej, która ostatecznie doprowadziła do śmiertelnej zależności od Rosja i bezprecedensowa eksplozja cen wszystkich kosztów energii. To, że Europa okazuje mniej solidarności niż kiedykolwiek, można wywieść z niemieckiej polityki zagranicznej (kierowanej przez socjaldemokratów), która przez wiele lat arogancko starała się zranić uczucia sąsiadów nie tylko po to, by wykluczyć Wielką Brytanię z dążenie do Unii Europejskiej i lekceważenie Włoch przy każdej okazji, ale także obrażanie długoterminowych partnerów z Europy Wschodniej. I nawet wojna ukraińska wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby Republika Federalna wykazała się czymkolwiek innym niż słabym wahaniem, które pod każdym względem sprzyjało Władimirowi Putinowi.

To tutaj jest matka kryzysów i jak zwykle pęd naprzód jest dla polityka najlepszym narzędziem do odwrócenia uwagi od odpowiedzialności. Wyrażenie „Europa jest odpowiedzią” od lat odbija się echem na niezliczonych plakatach wyborczych – właściwe pytanie zostało już znalezione i zostało już w pierwszej kolejności sprowokowane. Idea uczynienia Europy bardziej dynamiczną i zdecydowaną, zwłaszcza w istotnych sprawach, nie jest zła: amerykańska, rosyjska czy chińska polityka zagraniczna i gospodarcza z pewnością wyglądałaby inaczej, gdyby opierała się przede wszystkim na jednomyślnej zgodzie wszystkich stany, prowincje lub okręgi federalne. Takie zobowiązanie prawdopodobnie niekoniecznie byłoby najgorszą rzeczą dla pokoju na świecie, ale ponieważ wydaje się, że teraz trudno jest doprowadzić do federalnego przemyślenia tych trzech wielkich imperiów, UE będzie musiała dostosować się do realiów władzy politycznej, z nią lub bez niej. , jeśli ma przetrwać.

Urban to tylko wymówka

READ  Niemieccy rolnicy kupowali mniej traktorów

Parlament Europejski przejmuje władzę

Ale – i to jest fundamentalne „ale” –: zniesienie dotychczasowego weta poszczególnych państw może mieć sens tylko wtedy, gdy w całej Unii istnieje wzajemne zaufanie, oparte na świadomej wspólnej tożsamości kulturowej i solidarności europejsko-narodowej, to znaczy to, co nazwałem „hesperializmem”. Oczywiście wszędzie tam, gdzie ludzie ze sobą negocjują, będą zwycięzcy i przegrani, ponieważ nierówności władzy politycznej nigdy nie da się w pełni wyjaśnić nawet w najlepiej skalibrowanym systemie – nawet bardzo nierówne użycie europejskiego weta pozwala na ciekawy wgląd w braki. fundamentalnej równości między państwami członkowskimi (do 2008 r. Luksemburg wykorzystał swoje weto tylko raz w Radzie Europejskiej, a Niemcy 140 razy). Nawet w rodzinie nie zaleca się, aby młodzi ludzie częściej sprzeciwiali się ojcu lub starszemu bratu, jeśli chcą kontynuować w swoim interesie, ale to przymus dyplomatyczny mimo wszystko mieści się w kontekście wzajemnego zaufania i wiedzy, pomimo różnych interesów, aby przyciągnąć zainteresowanie w tym samym kierunku.

Jednak nie jest tak w obecnej UE bardziej niż kiedykolwiek, ponieważ liberalna ideologia lewicowa w mediach, edukacji, administracji i polityce miała niemal nieprzerwaną pozycję monopolisty w większości państw członkowskich; Monopoly idzie w parze z coraz bardziej rażącym polowaniem na wiedźmy nad wszystkim, co choć pozornie wydaje się „konserwatywne”, a następnie jednogłośnie potępiane i marginalizowane jako „prawicowy ekstremista”. Pod przywództwem Angeli Merkel w szczególności Niemcy stanęły na czele postępującego zawężania politycznego przejścia i są bardziej niż jakiekolwiek inne państwo członkowskie odpowiedzialne za polaryzację dyskursu publicznego, w związku z czym protest Schulza w Pradze, by „zamiast kopać mosty okopów” było tak potężną, zupełną kpiną: że zniesienie zasady weta jest tylko ostatnim gwoździem do trumny na drodze konsensusu ideologicznego Unii Europejskiej i jej podporządkowania osi władzy politycznej Berlin – Paryż – czy francuskie i niemieckie elity rządzące, których interesy są sprzeczne z interesami obywateli.

rozciągnąć do punktu wybuchu

READ  Nazwij Haribo produktem kultowym – nigdy nie jedz słodyczy

Unia Europejska uważa się za

Można się obawiać, że posunięcie kanclerza spotkałoby się także z szeroką aprobatą wielu krajów Europy Zachodniej zdominowanych przez liberalną lewicę, być może akceptowaną tu i ówdzie na Wschodzie dzięki zagrożeniom finansowym. Jednak sprzeczności należy się spodziewać ze strony Polski i Węgier, które zostały wyraźnie wymienione w przemówieniu Schulza w Pradze jako faktycznych odbiorców – czy raczej „ofiary”? Wśród wymienionych propozycji reform. Trzeba przyznać, że samo zniesienie konsensusu wymaga jednomyślności. Ale co, jeśli zaostrzające się sankcje wobec konserwatywnego rządu polskiego i tak doprowadzą do czasowego zawieszenia praw wyborczych? Również pod innymi względami można liczyć na pomysłowość brukselskich elit w znalezieniu rozwiązania „rządów prawa” w celu realizacji projektu federalnego, w razie potrzeby nawet wbrew oporowi poszczególnych państw, dla ich rzekomej przewagi – oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Trudno polegać na sprawiedliwości, aby uzyskać minimum bezstronności, aby się popisać, jeśli dojdzie do pchnięcia …

Wszystko wskazuje na burzę, zwłaszcza, że ​​zbliżające się polskie wybory parlamentarne w 2023 r. będą doskonałą okazją dla zachodnich rządów, by w końcu zmusić Polaków do „zmiany reżimu” poprzez sankcje, propagandę medialną i pozbycia się tego znienawidzonego chrześcijańskiego konserwatysty. . Rząd, który mimo wszystkich lat izolacji, nadal jednak popierał ideę Europy alternatywnej, zależnej i kulturowo patriotycznej. Ale Polska szykuje się też do ostrej walki, w której Berlin jest postrzegany jako siła napędowa Brukseli, jak ponowione roszczenia o odszkodowanie za prawie całkowite zniszczenie polskiej infrastruktury podczas II wojny światowej, za które nigdy nie zapłacono, oraz likwidacja daleko idącego ludobójstwa Polaków (od pierwszego dnia konfliktu). To żądanie, napędzane przede wszystkim polityką wewnętrzną, z pewnością nie jest obiecujące i jest równoważone brakiem zrozumienia ze strony europejskich konserwatystów, nie tylko w Niemczech; Ale to przynajmniej dowodzi polskiego ducha walki w obliczu ostatniej próby, tym razem liberalnej lewicy ekspansji na wschód i woli zdemaskowania moralnej arogancji rządu federalnego, który nieustannie dąży do tzw. historyzm”. Poczucie odpowiedzialności” za to, czym jest: zupełna hipokryzja.

Być może historia edukacji Szwecji

READ  Otwarcie konta rublowego do płatności za gaz przez firmy zgodnie z sankcjami

Szwedzka tragedia – sygnał ostrzegawczy dla Europy i powód do zmiany kursu

Trzeba przyznać, że żądania powinny być wysuwane z pozycji siły, a nie niższości, jeśli chodzi o to, by były spełnione w duchu równości, a nie miłosierdzia – co bez wątpienia (wciąż) nie ma obecnie miejsca. Jednak za kilka lat może to wyglądać inaczej, a rząd federalny niewątpliwie zdaje sobie z tego sprawę: Polska jest na dobrej drodze do zastąpienia Niemiec jako gospodarczego i politycznego centrum Europy Wschodniej i zdobyła ogromną sympatię sąsiadów, uczestnicząc w strony ukraińskiej i ma szansę stać się jedną z najpotężniejszych potęg militarnych na świecie.Kontynent ten stoi w obliczu kompletnej porażki Bundeswehry poprzez znaczną modernizację swoich sił zbrojnych (w 2030 r. same polskie jednostki pancerne przekroczą liczebność Wielka Brytania, Niemcy, Francja, Włochy i kraje Beneluksu łącznie).

Do tego czasu gospodarcza i polityczna waga kontynentu powinna się zmienić, a polski i europejski konserwatyzm – gdyby się do tego czasu utrzymał – nie byłby postrzegany jako ospałe dziecko Unii Europejskiej, ale jako czynnik polityczny, który należy szanować. Oczywiście przed nami jeszcze długa droga, którą Olaf Schultz próbuje przeciąć w kluczowym momencie swoją inicjatywą reform…