Radzenie sobie z automatycznym podawaniem insuliny

Dla wielu osób z cukrzycą typu 1 sztuczna trzustka czy automatyczny system podawania insuliny to ogromne ułatwienie w codziennym życiu. To nie jest sztuczny narząd, ale wszczepione urządzenie, które regularnie mierzy poziom cukru we krwi w razie potrzeby do samodzielnej insuliny. Jak bezpieczne są te systemy i jakie zapewniają korzyści?

48 uznanych ekspertów z „BIH Charité Digital Clinical Scientist Program” opublikowało pierwszy przewodnik zawierający zalecenia dotyczące postępowania ze sztuczną trzustką. Przewodnik jest skierowany przede wszystkim do pracowników służby zdrowia i opisuje, w jaki sposób można wspierać ludzi za pomocą automatycznych systemów podawania insuliny. Poradnik został niedawno opublikowany w popularnym magazynie „Cukrzyca lancetowa i endokrynologiaKlatka piersiowa.

Co robi sztuczna trzustka?

Sztuczna trzustka zawiera czujnik, który co pięć minut mierzy poziom glukozy w tkankach. Z tego punktu widzenia algorytm oblicza ewolucję wartości glukozy i dostosowuje wartość za pomocą precyzyjnie skoordynowanej dawki insuliny.

Oprócz certyfikowanych rozwiązań istnieją również rozwiązania programowe, które są niezależnie zaprogramowane, aby automatycznie dostosowywać poziom glukozy za pomocą pompy insulinowej. Rozwiązania typu „zrób to sam” nie są oficjalnie zatwierdzone w Niemczech. Z systemów tych korzysta już ponad 10 000 osób chorych na cukrzycę na całym świecie.

Technologia jest opóźniona z powodu długiego zatwierdzania

Dr Katharina Brown skarży się, że „zatwierdzenie nowych urządzeń medycznych zajmuje zwykle dużo czasu, dlatego często jest ono opóźnione o lata w stosunku do obecnych możliwości technicznych”. Jest pierwszą autorką podręcznika i głównym badaczem w finansowanym przez UE projekcie OPEN, który zajmuje się naukową walidacją otwartych systemów do zautomatyzowanej terapii cukrzycy. Sama Brown zmaga się z cukrzycą typu 1 od 12 roku życia i używa do leczenia systemu AID o otwartym kodzie źródłowym.

Sami są cukrzykami

Open Source AIDS Systems to międzynarodowa społeczność osób z cukrzycą typu 1 i ich rodzin. Społeczność połączyła już istniejące pompy insulinowe i czujniki glukozy ze specjalnie zaprogramowanym algorytmem kontrolnym. Całym systemem można sterować za pomocą smartfona lub mikrokomputera. Do pompy można łatwo uzyskać dostęp przez Bluetooth lub fale radiowe.

Społeczność internetowa dla systemów AID typu open source

Zespół programistów udostępnił oprogramowanie algorytmu jako darmowy i open source jako projekt open source. Znajdują się tam również instrukcje, w jaki sposób użytkownicy mogą konfigurować urządzenia.

Społeczność internetowa otaczająca projekt również oferuje wzajemne wsparcie. W przeciwieństwie do oficjalnie dostępnych systemów, według Berlińskiego Instytutu Higieny przy Charité, systemy open source są zawsze aktualne dzięki dużej społeczności i wymianie.

Ponad 10 000 dzieci i dorosłych chorych na cukrzycę już korzysta z tych systemów open source i informuje, że ich jakość życia poprawiła się od czasu ich używania. Między innymi osoby dotknięte chorobą śpią lepiej, ponieważ nie budzą się tak często z powodu nocnych alarmów, czują się lepiej, ponieważ silne wahania poziomu glukozy występują rzadziej, a ich poziom glukozy często mieści się w zalecanym zakresie, co może zmniejszyć ryzyko infekcji wtórnych chorób.

„Początkowo były to tylko osobiste anegdotyczne doniesienia w mediach społecznościowych” – wyjaśnia Brown. Dzięki projektowi OPEN ma to się teraz zmienić, a systemy będą od tej pory testowane naukowo.

Używaj na własne ryzyko

Naukowcy podkreślają, że nie ma jeszcze oficjalnej zgody na systemy AID typu open source. Każdy, kto chce korzystać z takiego systemu, robi to obecnie na własne ryzyko. Ze względu na brak zgody klinicyści również znajdują się w trudnej sytuacji, gdy opiekują się pacjentami korzystającymi z tych systemów.

Pierwszy przewodnik po systemach AID typu open source

„Dlatego postanowiliśmy stworzyć międzynarodowy konsensus z wytycznymi, które pokazują pracownikom służby zdrowia, w jaki sposób mogą najlepiej wspierać pacjentów” – mówi Brown.

Eksperci biorący udział w przewodniku mają praktyczne doświadczenie w pracy z AIDS typu open source. Zawierają między innymi przegląd aktualnych odkryć naukowych, opisują stosowane techniki, podkreślają aspekty medyczne, etyczne i prawne, a także ogólne zalety i wady.

„Mamy nadzieję, że dzięki projektowi OPEN i publikowanym obecnie wskazówkom pomożemy wyeliminować wszelkie wątpliwości, które mogą nadal istnieć w przypadku tych reżimów, (…) ponieważ wyniki badań dowodzą, że mamy rację” – zapewnia Brown. (FP)