Orzeźwiający znak

komentarz „Too Much Hot Air” (FAZ od 4 stycznia) Po raz kolejny potwierdziłem, dlaczego od lat czytam FAZ z zyskiem. Krótko mówiąc, Daniel Dekkers jest w stanie skwantyfikować „reakcyjną” dyskusję o kontynuacji pracy pozostałych elektrowni jądrowych i wprowadzeniu ograniczenia prędkości. Teraz, gdy FAZ wyraźnie stawia na niezakłóconą pracę elektrowni jądrowych, gorąco zachęcam do apelu o wprowadzenie ograniczenia prędkości. Mój pomysł jest taki, żeby zacząć od trzyletniego ograniczenia prędkości, a potem zdecydować, czy będzie ono stałe, czy zmienione. Będę – jako pokaz także dla młodszego pokolenia – ten etap testowy przeprowadzę przy 100 km/h na autostradzie. Będzie to odświeżający sygnał dla społeczeństwa i gospodarki i może być rozumiany jako prawdziwy start. Dr Klaus Voight, Germering

Niedopuszczalna chamstwo

do postu „Bardzo ważne” Jürgena Kaupa (FAZ, 3 stycznia): Gdyby krytyka sekretarza obrony dotyczyła tylko braku zaangażowania, niezdarności, braku stylu, freudowskich gaf, częściowych braków w wiedzy i niezgrabnych wystąpień przed oddziałami w nieodpowiednim stroju, nominacja trafiłaby do Departamentu ds. Obrona – nawet jeśli była „niezasłużona”, a niezawodowa, samotna matka i nastawiona na wypoczynek – bardzo rozsądna jak na obywatela. W końcu nowy kanclerz Schulz pozostał wierny ocenie, która stała się za Merkel zasadą, że każdy i przede wszystkim może objąć stanowisko ministra obrony bez żadnych warunków wstępnych. Kwalifikacje zawodowe, wiedza wojskowo-techniczna, strategiczna, taktyczna, geopolityczna czy wojskowo-historyczna, a nawet doświadczenie wojskowe, choćby np. tylko w formie pełnienia służby wojskowej, bardziej przypominały inne umiejętności lub kwalifikacje niż kryterium wykluczenia z powołania do tego urzędu państwowego.
Pomimo barbarzyńskich „interwencji” wojskowych Putina w Czeczenii, Syrii, wschodniej Ukrainie i okupacji Krymu, zarówno Merkel, jak i Scholz, nieświadomi struktury osobowości i psychiki Putina, doszli do wniosku, że jego kolonializm i głód zniszczenia są zaspokojone dla wszystkich . czas. Po zawieszeniu poboru do wojska Bundeswehra i jej misja obronna nie były już długo przedmiotem zainteresowania niemieckiej polityki. Wszyscy wiemy, że zakończenie misji w Afganistanie, która zakończyła się straszliwym niepowodzeniem, zostało teraz zbiorowo stłumione: katastrofalna militarno-polityczna porażka wszystkich stron. Jednakże: nie ma powodu, aby przywiązywać należytą wagę do urzędu odpowiedzialnego ministra. Po prostu wprawia cię w osłupienie
Nieprofesjonalne rozumienie Ministra Obrony Narodowej i jej działań w czasie wojny na ziemi europejskiej, styl przywództwa zupełnie nieprzystający do Ministra Obrony Narodowej i wreszcie jej buntownicze trzymanie się stanowiska są niedopuszczalną zuchwałością wobec żołnierzy, koalicji rządzącej i NATO. Sojusz i obywatele tego kraju. Kanclerz Schultz został wreszcie poproszony o natychmiastowe naprawienie tej krzywdy, jeśli on, cały rząd i kraj nie poniosą poważnych szkód.
Minister obrony, która wydaje się nie nadawać zarówno zawodowo, jak i prywatnie, nieświadoma swojej odpowiedzialności i pozbawiona motywacji, a swoją niekompetencję próbuje zrekompensować arogancją, powierzając jej budżet w wysokości 100 miliardów euro. „Fundusz specjalny” to decyzja doradcy, która stawia uzasadnione pytania dotyczące podnoszenia jego przywództwa. Nadanie mu pewnego przywileju w związku z tym „zarządzaniem” klifami nie może być pominięte w kategoriach absurdu. Dr Michael J. Kindl, Monachium

Połowa odpowiedniego wykształcenia

do artykułów „Polski premier kary śmierci”„na karę śmierci” i „PiS walczy” 4 stycznia w FAZNa co społeczeństwo europejskie zasługuje, jeśli chodzi o tak wychwalane wartości w praktyce politycznej – przynajmniej w polskiej kampanii wyborczej – wspaniale widać z populistycznych wypowiedzi polskiego premiera Morawieckiego na temat kary śmierci.
Towarzyszące temu stwierdzenie, że nie ma „rozporządzenia UE zakazującego stosowania kary śmierci” należy do półedukacyjnego nauczania Kaczyńskiego. To prawda, ale nie ma to sensu, bo istnieje Europejska Konwencja Praw Człowieka – EKPC – (ale nie „Karta Praw Człowieka”, jak zdaje się ujął to rzecznik polskiego rządu), jej Protokół Dodatkowy nr. 6 o zniesieniu kary śmierci. Kara śmierci ogłoszona 28 kwietnia 1983 r. z wyjątkiem Rosji (która ją podpisała i ogłosiła moratorium) została ratyfikowana przez wszystkie państwa Konwencji Rady Europy, w tym Polskę. Dlatego Polska musi najpierw opuścić Radę Europy lub Europejski Trybunał Praw Człowieka, zanim te życzenia prawne i polityczne będą mogły zostać spełnione. Ale nawet Prawo i Sprawiedliwość może się przed tym uchylić.
Być może Morawiecki i Kaczyński powinni od czasu do czasu spędzić zabawny wieczór filmowy i obejrzeć wpływowy film krótkometrażowy ich rodaka Keselowskiego O morderstwie z 1988 roku, który jest kroniką egzekucji bardzo młodego mężczyzny, który popełnił makabryczne morderstwo taksówkarza. Szczegóły (i wreszcie desperacja jego prawnika). Żadnej pomocy dla każdego, kto wciąż bawi się ideą kary śmierci. Matthiasa Weckerlinga z Bonn

Znowu więcej testów twarzą w twarz

do postu „Koniec obowiązków” (FAZ 21 grudnia).Jedyne praktyczne i wyznaczające kierunek zdanie w doskonale udokumentowanym, ale i frustrującym artykule Suzanne Bach i Doris Weissels na temat wpływu sztucznej inteligencji na system egzaminacyjny na uniwersytetach brzmi: „Przeniosłoby studentów z powrotem do epoki przedcyfrowej”. , można by poważnie zmienić istniejące „przepisy dotyczące studiów i testów” w świetle opisanej nędzy plagiatu. Jeśli ma to nadal być kwestia standardów naukowych w szkolnictwie wyższym, lub w ogóle, nie możemy dłużej unikać początkowego ponownego wprowadzenia tradycyjnych procedur egzaminacyjnych, takich jak „egzaminy obecności”, które mają być pisane pod nadzorem, ale z pewnością „egzaminy ustne kompleks egzaminacyjny w przyszłości.
To, co jest stale weryfikowalne w sztuce lub sporcie, musi również odnosić się do nauk ścisłych. Ponieważ promocja i modernizacja cyfrowa zajmuje dużo czasu, aby wyśledzić plagiat pisemnych prac referencyjnych (od prostych prac semestralnych po tezy i artykuły naukowe), których w międzyczasie masowo przybywało i stawało się coraz bardziej „przebojami” (od prostych prac badawczych do tez i artykułów naukowych) Jest stale śledzony wyłącznie „przez język elektroniczny i technologię komputerową”. Przychodzi, jest całkowicie obalony przez ekspercki wkład profesorskich autorów i sprowadzony do absurdu.
Osobiście zrezygnowałem z pracy nauczyciela, ponieważ byłem stary i czułem ulgę, że nie chcę dalej poddawać się nowoczesnym, a także niewdzięcznym cyfrowym mechanizmom kontroli. Wkład dwóch nieustraszonych profesorów „bardzo mnie odpręża, ale powinien też doprowadzić do zmian wskazanych w «powrocie» do tradycyjnego badania już istniejącej wiedzy i uczciwej pracy naukowej, której wielu studentów powinno poświęcić więcej czasu i pragnień”. Powtarzano, że pięknie prezentował się w wielu cyfrowych fałszywych programach. prof. dr Hans-Christoph Rau, Berlin

Kwalifikujący się mężczyźni nie mają szans

do „Paradoksy różnorodności” (FAZ, 2 grudnia): Thomas Tell porusza temat „równości kobiet” w swoim mistrzostwie myśli: nie zatraca się w poszczególnych aspektach, ale odwołuje się do Konstytucji. że przez co najmniej czterdzieści lat wszyscy ci, którym tak naprawdę nie chodzi o równouprawnienie kobiet, ale o określoną ideologicznie kwotę, która ostatnio przybrała absurdalne rozmiary w kwocie różnorodności reprezentowanej przez DFG, twierdząc o zgodności z konstytucją przez co najmniej czterdzieści lat, Trybunał Konstytucyjny nie został wezwany do podjęcia żadnych działań. A kto odważy się wnieść na przykład pozew przeciwko DFG do Trybunału Konstytucyjnego?
Przynajmniej Josef Pfilshifter i Helmut Wicht jasno przedstawili sytuację (FAZ, 14 listopada): Jest to „ideologia antynaukowa”. Twarda, formalistyczna i polemicznie słaba odpowiedź obecnej przewodniczącej DFG, Katji Becker (FAZ z 23 listopada), mimowolnie zgadza się z Pfeilschifterem i Wichtem: czy ideologia różnorodności, chwilowa kulminacja ideologii egalitaryzmu, czy nauka a tym samym całemu społeczeństwu niedźwiedzią przysługę. Oszustwo: DFG jest promotorem tej ideologii.
Istnieje jednak różnica między naukami przyrodniczymi a naukami humanistycznymi, tzw. naukami o życiu i naukami humanistycznymi. W naukach przyrodniczych liczy się tylko wynik końcowy, bliższy weryfikowalnej ważności badań: to, czy szczepionka osiąga zamierzony efekt, staje się natychmiast widoczne. W ogóle nie ma znaczenia, czy wynik wyszukiwania został osiągnięty przez kobietę, czy mężczyznę. Przy obsadzaniu stanowiska naukowego można i należy powoływać się wyłącznie na istotne, weryfikowalne dorobek naukowy.

Inaczej jest w naukach humanistycznych. Aby uniknąć nieporozumień: nadal istnieje bardzo dobra praca badawcza w dziedzinie teologii, filozofii, filologii, historii, sztuki itp. Na pierwszy plan wysuwają się jednak prace (głównie wyniki grup badawczych) poświęcone tzw. kulturoznawstwu, które „naznaczone są” wyraźnym brakiem podstawowej wiedzy i zrozumiałej argumentacji. Racjonalność, z grubsza podobne, a nie równoważne kryterium weryfikowalnej poprawności w dziedzinie nauki, jest ignorowana.
Jak zauważyli Pfeilschifter i Wicht, w naukach o kulturze rozważa się i propaguje te „ideologie antynaukowe”. Jednak kulturoznawstwo jako część nauk humanistycznych jest również miejscem, w którym kobiety są regularnie zatrudniane przez co najmniej dwadzieścia lat po zajmowaniu stanowiska. Kwalifikujący się mężczyźni nie mają już najmniejszej szansy na randkę (List do Redakcji dr Andrea C. Hansert, w FAZ z 24 grudnia). I to też nie zmieni się przez najbliższe 20 lat – dwa pokolenia młodych naukowców to nowa forma „straconych pokoleń”. Przesadny? Przez wiele lat komisje rekrutacyjne uważały za rzecz oczywistą, że stanowisko, które ma obsadzić „tym razem” obejmie kobieta – ponieważ racjonalne kryteria są przestarzałe, łatwo jest zdyskwalifikować kandydatów płci męskiej. Zawsze znajdzie się kobieta, która wykonała „taką samą lub podobną pracę”.
W miejscowym Kolegium Filozoficznym w ubiegłym roku 15 z siedemnastu nowych nominacji dotyczyło kobiet. Oczekuje się, że w ciągu dwudziestu lat co najmniej (prawie) wszystkie profesury zostaną obsadzone przez kobiety. Przysługa świadczona przez wydział filozoficzny (zwłaszcza humanistyczny) wydziałom nauk przyrodniczych polegałaby wówczas na zwiększeniu ich liczby – bo średnia liczona jest dla całej uczelni. Jednak stuprocentowa obsługa żywieniowa jest również wyczerpana. Czy w takim razie nauki przyrodnicze będą musiały podjąć wysiłek, aby osiągnąć upragniony limit? Emerytowany profesor dr Maria Moog-Gruenwald, Tybinga