Co roku między Bożym Narodzeniem a Środą Popielcową na ulicach Polski widać ten sam obraz: ubrani na czarno księża katoliccy w towarzystwie ubranych na biało ministrantów chodzą od domu do domu, krzycząc z ulicy na ulicę, by sprowadzili swoich „rodaków” do domu. przyjazd Po krótkiej modlitwie w każdym mieszkaniu kropi się wodą święconą.Rodziny najpierw stawiają na stole krzyż i dwie świece. Po modlitwie następowała krótka lub długa rozmowa. W ciągu kilku tygodni wszystkie rodziny w kościele zostają pobłogosławione w ten sposób. Każdy, kto chce – bo coraz mniej Polaków chce teraz uczestniczyć w tym rytuale.

W teorii spotkanie pomaga w opiece duszpasterskiej, ma charakter nieformalny i powinno wzmacniać poczucie wspólnoty w społeczeństwie. Ale w praktyce wielu uważa, że ​​jest to przymus połączony z kontrolą i kryzysem finansowym. Bowiem podczas wizyt duszpasterskich księża nie tylko zbierają „dobrowolne” datki, jak to się oficjalnie nazywa w tekstach kościelnych, ale także szczegółowe informacje o życiu osobistym swoich parafian – przede wszystkim muszą wiedzieć, czy są naprawdę posłuszni. Posłuszeństwo wszelkim rozkazom.

Jeszcze bardziej trywialne jest sprawdzanie książeczek religijnych dzieci w wieku szkolnym – i tak samo wielu Polaków wspomina je z ulgą jako dorośli, przeżywszy je w dzieciństwie jako błahostkę lub torturę. Pary niezamężne lub pary, które po rozwodzie nie mogą zawrzeć małżeństwa w kościele, czasami słyszą ostre słowa – zwłaszcza na terenach wiejskich, gdzie proboszcz chce się prezentować jako autorytet moralny. Pytania o pracę i dochody również nie należą do rzadkości. W wielu miejscach wierzący narzekają, że proboszcz regularnie prowadzi fiszki, teczki czy zeszyty z ważnymi informacjami o swoich parafianach. Nic dziwnego, że dla wielu Polaków coroczna wizyta duszpasterska jest przykrym obowiązkiem.

Każdego roku historie o skandalicznych pastorach stają się wirusowe w Internecie. Najczęściej są to odosobnione przypadki: duchowni wysuwający szczególnie nieuzasadnione żądania, ustalający minimalne kwoty dobrowolnych datków, domagający się „daru” dla każdego członka rodziny, czy też odczytywania kwot i nazwisk ofiar z ambony. . Ponieważ jednak temat jest tak uciążliwy, takie pojedyncze przypadki są irytujące, a każdy Polak zna takie historie przynajmniej ze słyszenia.

W tym sezonie niemałe poruszenie wywołał Cichoń ks. Kazimierza ze śląskiej wsi Breketsa. W kościele wyrażał bardzo precyzyjne wyobrażenia o tym, jak powinien być przyjęty, a przede wszystkim, jak będzie go zabawiany. Nie może jeść wszystkiego, bo jest na diecie. „Lubię zimne potrawy, a potem wybieram to, co lubię. Białe pieczywo bez wędlin. Co do ciast, najlepiej piaskowe lub drożdżowe, lekkostrawne”. Pewien wierny sfilmował „koncert na prośbę” i umieścił go w Internecie, dzięki czemu wioska i jej pastor stały się znane w całym kraju.

Informowały gazety i stacje telewizyjne, komentowali internauci. Podczas gdy niektórzy nie zwracali na to uwagi, ponieważ w kraju było zwyczajem gościć kaznodzieję, inni byli oburzeni jego wysokimi standardami. Nawet arcybiskup katowicki został w końcu zmuszony do komentarza: z jednej strony stanął w obronie księdza, bo rzeczywiście na wsi zwyczajem było przyjmowanie kaznodziei z jedzeniem, ale z drugiej strony przyznał, że jego słowa mogą zostać źle zrozumiane . .

Ale chociaż kapłan był uważany za coś oczywistego – i nadal akceptowany na prowincji – stosunek do tego rytuału, zwłaszcza postawa wielu mieszkańców miast, bardzo się zmienił w ostatnich latach. Zwłaszcza w czasie pandemii Korony Wiele nowych przypadków nadużyć w kontekście kościelnym wyszło na jaw. Wydaje się, że nie ma tygodnia bez nowych rewelacji tego rodzaju.

Na przykład tuż przed Bożym Narodzeniem prasa doniosła o księdzu, który przez kilka lat rzekomo wykorzystywał 95 chłopców w wieku od 7 do 15 lat. Mimo wielokrotnych skarg przełożeni niewiele robili, by go powstrzymać, ale niektórzy tuszowali sprawę: ksiądz był ciągle przenoszony z parafii do parafii, udzielany na krótko urlop „ze względów zdrowotnych”, a następnie wysyłany jako duszpasterz – personel tymczasowy. Został ponownie zatrudniony jako katecheta na Ukrainie, aw końcu na prowincji polskiej. W obliczu takich skandali ludzie w Polsce są coraz bardziej krytyczni wobec Kościoła i jego przedstawicieli – a niektórzy już nie mają ochoty otwierać drzwi duchowieństwu.