• W „National Feminin” detektywi Charlotte Lindholm (Maria Furtwangler) i Anis Schmitz (Florence Kasumba) prowadzą śledztwo w sprawie morderstwa skrajnie prawicowej feministycznej blogerki Mary Jagger.
• Pięć pytań dotyczących thrillera Getynga, który w Niedzielę Wielkanocną wyemitował Das Erst.

Więcej wiadomości o telewizji i transmisji strumieniowej znajdziesz tutaj

Komisarz Lindholm mówił o „kobietobójstwie” jako tle morderstwa. co przez to rozumiesz?

Kobietobójstwo to zabijanie kobiet właśnie ze względu na ich płeć. Termin ten jest w Niemczech stosunkowo mało znany, natomiast w krajach takich jak Ameryka Łacińska czy Turcja mówi się o morderstwach feministycznych, aby zwrócić uwagę na konsekwencje patriarchalnych struktur władzy.

W Niemczech często używa się terminu przemoc partnerska, na przykład gdy Federalny Urząd Policji Kryminalnej poinformował, że 112 kobiet zostało zamordowanych przez ich partnera lub byłego partnera w 2018 r., a łącznie ponad 114 000 kobiet padło ofiarą przemocy domowej . groźby lub przymusu.

Sprawia to jednak wrażenie, zdaniem krytyków, że są to indywidualne losy w tragicznych związkach. Z drugiej strony opis płci jasno pokazuje, że w kulturach zachodnich istnieje również głębszy problem strukturalny – w zależności od przestępstwa od 77 do 98 procent zgłoszonych ofiar przestępstw partnerskich to kobiety.

Wbrew temu, co twierdzą skrajnie prawicowe feministki w Taturcie, w rzeczywistości większość domniemanych sprawców to Niemcy (67 proc.), następnie Turcy (5,7 proc.) i Polacy (2,6 proc.).

Jakie są prawdziwe archetypy sceny prawicowej w filmie „National Feminin”?

Prawicowy „Ruch Młodych” (JB), do którego należy blogerka Marie Jäger i jej przyjaciele z Uniwersytetu w Getyndze, opiera się na ruchu tożsamości. Wywodzi się z Francji, luźnej grupy skrajnie prawicowych aktywistów, którzy działają głównie w Internecie i uważają się za strażników europejskiej kultury (tożsamości), której trzeba bronić przed islamizacją.

Logo JB, dwa nakładające się na siebie trójkąty, również opiera się na symbolu tożsamości, greckiej literze lambda, żółtym narożniku na czarnym tle w żółtym kółku. Pochodzi z filmowej adaptacji komiksu „300”, którą Spartanie noszą w wojnie ze znacznie większą armią perską – dziś odpowiada walce Europejczyków z imigrantami.

Czy „nowoczesny feminizm” promowany przez Mary Jagger naprawdę istnieje?

Na „miejscu zbrodni” młode działaczki na rzecz praw kobiet oskarżają starsze kobiety o zaprzeczanie różnicom płci, a tym samym nakładanie zbyt dużego ciężaru na obie strony. W rzeczywistości konserwatywne prawicowe kobiety lubią wychwalać czyste macierzyństwo, a nie „zmuszać” kobiety do łączenia pracy z dziećmi.

Była prezenterka telewizyjna Eva Hermann napisała coś podobnego w swojej książce „Das Eva-Prinzip” z 2006 r. Jednak takie tezy zawsze idą w parze z ostrzeżeniem o „wyginięciu” narodu niemieckiego.

Przemoc mężczyzn jest również wykorzystywana wyłącznie do obcokrajowców. Na przykład ruch #120db, opublikowany jako alternatywa dla #metoo (zgodnie z rozmiarem decybeli kieszonkowych alarmów, które kobiety noszą ze sobą dla ochrony) chce używać hashtagu do zgłaszania doświadczeń związanych z przemocą – ale ogranicza się do tego, co nazywają „przemoc imigrantów”.

Został powołany do życia przez austriacką tożsamość Martina Sellnera. Ostatecznie taki samozwańczy „nowoczesny feminizm” wspiera jedynie dominujące patriarchalne struktury na prawicowej scenie.

Bardziej interesująca była postać profesor prawa Sophii Byrnes – czy ma prawdziwą modelkę?

Według aktorki Jenny Shelley, jej postać jest wzorowana na amerykańskiej feministce Camille Paglii: „Jest seksistką i działaczką na rzecz praw kobiet, ale ma wielu krytyków, ponieważ argumentuje również biologicznie i podkreśla różnice między mężczyznami i kobietami”.

Podobnie jak Byrnes, 72-letnia Paglia jest profesorem college’u (w Filadelfii), który lubi prowokować złożone procesy myślowe. Jej argumentacja toczy się wokół paradoksu wyemancypowanej kobiety, która chce być traktowana bezstronnie, bez konieczności bezstronnego działania.

Paglia krytykuje również sposób, w jaki kobiety reagują na molestowanie mężczyzn: „Po prostu nie akceptuję tego zdania:„ Miał nade mną zbyt dużą władzę ”. Powiedziała w wywiadzie dla Felta w 2019 r., że uważa się to za subiektywne dzieciństwo.

W 1990 roku zasugerowała, że ​​winne gwałtu są zdzirowate kobiety, co wywołało skandal. Apulia upiera się jednak przy swojej intelektualnej niezależności i tym samym broni się przed prawicowym przejęciem: kiedy niemieckie tłumaczenie jednej z jej książek zostało opublikowane przez prawicowego wydawcę, pisarka zagroziła złożeniem pozwu i uzyskała kopie w 2018 roku. .

W trzecim przypadku zespołu Lindholm/Schmitz czarny odcień skóry Anaïs Schmitz po raz pierwszy stał się problemem. Jak filmowała aktorka Florence Kasumba?

Kasumba urodziła się w Ugandzie w 1976 roku, dorastała w Essen, studiowała śpiew, taniec i aktorstwo w Holandii, a obecnie mieszka z rodziną w Berlinie. W wywiadzie dla ARD Kasumba powiedziała, że ​​wita i rozumie spokój, z jakim Anais Schmitz zajmuje się prowokacjami nowych prawicowych rasistów w filmie: „Osobiście nie sądzę, że agresja do niczego prowadzi, wręcz przeciwnie, trzeba mieć postawę i zwracać uwagę, zwłaszcza w jego języku.

Nie można znaleźć zdania takiego jak „Afryka cię potrzebuje”, które Schmitz rzuca w niego tak mocno: „Bo jestem wyczerpany. Nie jestem z kamienia. Mam uczucia, ale one mnie nie ranią. podskakuje. Jeśli słyszysz zbyt wiele rzeczy, jesteś wykończony. Idę w kąt i płaczę. Dlaczego? Ponieważ to słowo jest znane z tego, że jest używane do obrażania ludzi”.

Jednak naturalnie niepokoi Nową Prawicę z jej żądaniami, aby Niemcy były wolne od imigracji: „Chciałabym to zrozumieć i potrzebować dialogu. Pojawia się pytanie, co to jest niemieckie? językiem ojczystym jest niemiecki, a podatki płacę w Niemczech”. Czym jest tam jeszcze obcokrajowiec? Czy Niemcy nie miałyby problemów bez imigrantów?

W Tatort Schmitz konfrontuje rasistę z cytatem: „Jeśli możesz zachować swoją tożsamość tylko poprzez wizerunek wroga, twoja tożsamość jest chorobą”. Werdykt dotyczy pochodzącego ze Stambułu ormiańskiego dziennikarza Hranta Dinka, który bronił praw tureckiej mniejszości ormiańskiej i został zastrzelony na ulicy przez tureckiego nacjonalistę w 2007 roku.