Pani Hartl, panie Hartl, wasze piosenki są pełne szczęścia, harmonii i wzajemnej miłości…

Marianna: Tak, naprawdę jesteśmy! Mamy takie genetyczne szczęście, że jesteśmy niewiarygodnie optymistyczni. Cóż, Michael jest trochę płaczliwy rano, ale to w porządku, chce tylko ciszy i spokoju.

Michael: (śmiech) Dokładnie!

Marianna: Ale tak poważnie, we dwójkę poznaliśmy dwie osoby, które doskonale się uzupełniają. Michael eksploduje, a Marianne buntuje się, będąc bardziej ostrożną. Jesteśmy po prostu całym zespołem!

W szczególności ten ostatni rok nie był dla ciebie czystym szczęściem. Pan, Herr Hartl, miał udar.

Marianna: Był 11 marca 2022. Dzień wcześniej przygotowaliśmy i spakowaliśmy wszystko na nasz konwój z pomocą do granicy polsko-ukraińskiej ze stowarzyszeniem Freudes Herz eV. Michael chciał sam tam pojechać ciężarówką.

Michael: Gdybym po drodze dostał udaru, oczywiście byłby śmiertelny. W takim razie nie będzie mnie tu dzisiaj.

Marianna: Całe szczęście, że nie poszedł z nami. Stało się to poprzedniej nocy, udar.

Jakie masz wspomnienia z tamtej nocy?

Michael: Zasnąłem na kanapie i wstałem o 3 nad ranem. Potem poszedłem do sypialni, podłączyłem telefon i położyłem się do łóżka. Od tego momentu nie wiem nic więcej.

Marianna: Miała od dziesięciu do czterech lat. Miałem wtedy złamany bark i bardzo mnie bolało. Dlatego nie mogłem spać. Nagle usłyszałem skrzypienie i jęk.

Czy od razu wyczułeś, że stało się coś złego?

Marianna: zupełnie nie. Powiedziałem do Mishi: Czy potrzebujesz magnezu? Cierpisz na skurcze mięśni?Nie było odpowiedzi. W pewnym momencie zapaliłem światło. Powiedziałem, spróbuj się uśmiechnąć. To było tylko z jednej strony. Wtedy dowiedziałem się, że miał udar.

Czy od razu wiedziałam, co się dzieje?

Michael: W przeszłości często poruszaliśmy ten temat: Jakie są objawy udaru mózgu?

Marianna: I było całkiem jasne: chciał wstać, ale bez szans. Chciał się napić, ale woda wypłynęła mu z ust. Nadal widzę to przed sobą, kiedy sięgnąłem po butelkę i po prostu nie zadziałało. Cała prawa strona była sparaliżowana.

Wygląda to dramatycznie…

Marianna: Natychmiast zadzwoniłem pod numer 112, a pięć minut później służby ratunkowe były na miejscu. Michie po raz pierwszy pojawił się w pobliskim szpitalu io szóstej rano został przeniesiony na oddział udarowy w Monachium.

Pozwolił ci być z nim?

Marianna: Nie, z powodu Corony nie mogłem iść z tobą. Mishi został następnie natychmiast zoperowany, a wtyczka w jego mózgu została usunięta. Potem był w śpiączce farmakologicznej. Codziennie siadałem przy jego łóżku i śpiewałem mu piosenki Oberkrainera. Może dobrze mu zrobią, pomyślałem, jego melodie z dzieciństwa. Ale on nie pamięta.

Jak się pan czuł, kiedy się pan obudził, panie Hartle?

Michael: Próbowałam się ruszać i mówić. Ale nic nie działa! Nie uwierzysz, jak ciało rozpada się w ciągu zaledwie kilku dni.

Marianna: Ale sytuacja szybko się poprawiła. Każdego dnia robił postępy. Kiedy pozwolono mu chodzić po wałku, ponownie lekko go popchnąłem. Wejdź po schodach, usiądź, wstań. Wkrótce jednak zaczął uderzać.

Od dawna jesteś w klinice?

Michael: Tylko dziewięć dni. Z perspektywy czasu wygląda to niesamowicie. Mam urodziny 18 marca. Dzień wcześniej zapytałem ordynatora, czy mogę wrócić do domu, bo chcę zrobić żonie niespodziankę.

Marianna: Lekarz rodzinny przywiózł go i odesłał do domu. Patrzę na podjazd i widzę, że w samochodzie siedzi Michie. To był najlepszy prezent ever!

Jak się pan dzisiaj czuje, panie Hartle?

Michael: Mam za sobą rehabilitację i wiele zabiegów. Ale nic mi nie jest.

Marianna: Najlepszą terapią logopedyczną była nasza mini trasa pod koniec zeszłego roku: „Święta z Marianną i Michałem”.

Michael: Tylko moja prawa stopa wciąż sprawia pewne problemy.

Marianna: Teraz może powiedzieć, że graliśmy w golfa pięć razy z rzędu. Ale czuję się tak samo. (śmiech) Każda kość boli po 18 dołkach.

Czy możesz powiedzieć, że udar był punktem zwrotnym w twoim życiu?

Marianna: W każdym razie. Nasz krajobraz z taśmą mierniczą naprawdę się zmienił. Teraz wiemy, że życie jest skończone. Dlatego rajd zakończymy również w przyszłym roku.

Chcesz pożegnać się na scenie?

Marianna: Nasza trasa wiosenna 2024 będzie ostatnią. Ale zdecydowanie nadal jesteśmy w oczach opinii publicznej. Lubimy być zapraszani, ponieważ zarażamy dobrym nastrojem. (śmiech) Albo dlatego, że ludzie chcą usłyszeć, jak udało wam się być szczęśliwym razem jako para przez tak długi czas.

Jakie masz plany na czas po przejściu na emeryturę?

Michael: Chcę być bardziej dla naszych wnuków. I dbaj o naszą dobroczynność. Pozostały nam czas jest cenny. Dlatego teraz obchodzę kolejne święto w roku: dzień, w którym dostałem wylewu. To był cios poniżej pasa, ale wstałem ponownie.

Marianna: Świętujemy każdego dnia. I ciężko pracuję, żeby być zdrowym.