W latach 50. została gwiazdą, potem zastrzeliła swojego kochanka i spędziła pięć lat w więzieniu. Ale Ingrid van Bergen, jak zawsze, walczyła o powrót do życia. Aktorka kończy we wtorek 90 lat.

Bild am Sonntag: Pani Van Bergen, jak pani świętuje?

Ingrid Van Bergen: „Młody człowieku, nie imprezuję, będę miał tylko 90 lat”.

Czy to nie jest powód do świętowania?

Bergen: „Och, powiedziałeś mi to w latach 70. i 80. Wiesz, impreza dla mnie to wielka impreza z mnóstwem gości, ciastem i szampanem, co i tak w tej chwili nie jest możliwe. Ale kilku przyjaciół idą, może moje wnuki też. Nie wiem. Dokładnie co się stanie. Właśnie powiedziano mi, że będę zaskoczony.

Jak się masz?

Bergen: „Czuję się bardzo dobrze, dziękuję. Mieszkam bardzo odosobniona i mam niewiele kontaktów. Dlatego nigdzie jest małe ryzyko infekcji. Najważniejsze to pozostać aktywnym umysłowo i nie zwariować. Ale mam dobre geny. Nic nie przebije mnie do tego „prędkość”.

Spójrzmy wstecz. W swoim życiu nakręciłeś ponad 200 filmów. Tęsknisz za tą pracą?

Bergen: „Być może brakujące słowo jest niewłaściwe. Ale czasami tęsknię. Aktorstwo było głównym celem mojego życia. A kiedy to się kończy, czasami stajesz się emocjonalny. Zawsze uważałem moją pracę za bardzo ekscytującą. koledzy, ekipa na planie, paparazzi.”

Grała z wieloma legendami filmowymi, w tym Kirkiem Douglasem, OW Fisherem i Heinzem Romanem. Czy tam też flirtowałeś?

Bergen: „Wszyscy mężczyźni ze mną flirtują, w końcu byłam atrakcyjną kobietą! Flirtowanie było częścią procedury, tak było. Ale zawsze byłam w mocnych rękach i nigdy tak naprawdę nie traktowałam tego poważnie.”

Dlaczego chciałaś zostać aktorką?

Bergen: „Miałam to pragnienie już jako młoda dziewczyna, kiedy byłam aktywna w grupie gier w czasach Hitlera. Zauważyłam, że mi się podoba i zostałam z nim po wojnie. Kiedy szok minął, wstąpiłem do szkoły aktorskiej w Hamburgu”.

Ingrid van Bergen urodziła się w Gdańsku w 1931 roku i dorastała z trójką rodzeństwa na dzisiejszych Mazurach.

Czy jako młoda dziewczyna zdawałaś sobie sprawę z okropności nazistowskiego reżimu?

Bergen: „Nie. Miałem wspaniałe dzieciństwo w Prusach Wschodnich. Dużo byłem za granicą, dużo grałem, pamiętałem wiele przyjaźni, a także miło spędzałem czas na grupie gier. Nigdy nie uczestniczyłem w spotkaniach Hitlerjugend, Zawsze byłem za granicą ze swoimi zespołami i graliśmy kilka razy.

Ale w pewnym momencie wojna dotarła również do twojej rodziny.

Bergen: „Bardzo żałuję, że Mazury są dla nas stracone. Część mojego serca wciąż tam jest, ale byłam w okolicy tylko raz, odkąd uciekliśmy. Nie mogę wrócić – wtedy będę płakać, śluz i woda ”.

jaTwój ojciec został powołany do wojska i zmarł w 1941 roku. Jaki on był?

Bergen: „Bardzo surowy, w końcu miał czworo dzieci, którymi musiał się opiekować. Ale myślę, że to było zdecydowanie sprawiedliwe.”

Twoja matka uciekła z tobą z sowieckich nalotów na Gdańsk w 1945 roku.

Bergen: „Jako wdowa moja mama zadbała o to, abyśmy przeżyli trudne czasy wojny. Bez niej nie byłoby mnie tu dzisiaj. Zawsze podziwiałem jej siłę i bezradność. Była małą i pełną gracji kobietą, którą zawsze opiekował się mój ojciec. I nagle stała tam bez niego i musiała sama opanować całe swoje życie” .

Jak wspominasz swoją ucieczkę?

Bergen: Ale minione dni były dla mnie zbyt obecne. Uciekliśmy pieszo. Kiedy byliśmy na zewnątrz, były ataki samolotów niskopoziomowych, w tym na uchodźców. Rzuciliśmy się pod najbliższy wagon, nie wiedząc, że to też wagony z amunicją. Po prostu odpowiedzieliśmy i nie myśleliśmy”.

Zostałeś zgwałcony przez rosyjskiego żołnierza. Dlaczego nie powiedziałeś o tym swojej matce?

Bergen: „Bo ja też nie chciałem obarczać tą historią mojej mamy. To było dla niej trudne. Poza tym, co mogła zrobić? Nie odwróciłbym tego. Sam dobrze sobie z tym poradziłem. już. Czy biegniemy Absolutnie?

Ochoczo. Byłem żonaty cztery razy. Czy brakuje ci dzisiaj partnera u twego boku?

Bergen: Już nie. Każde małżeństwo było piękne aż do końca. Ale to było prawdą przez całe moje życie. Było bardzo bogate i satysfakcjonujące, ale w pewnym momencie każdy etap życia się skończył i to zawsze było w porządku. nie mogę narzekać, to wszystko ma sens.”

Ciebie też uwięzić?

Bergen: „Tak, ponieważ tam poznałem mojego najlepszego przyjaciela. Nadal jesteś bardzo ważną osobą w moim życiu. Miłość jest ulotna. Ale przyjaźń żyje.”

W 1977 roku Ingrid van Bergen zastrzeliła swojego chłopaka, Klausa Nathsa, w willi nad jeziorem Starnberg. Została skazana na siedem lat więzienia za zabójstwo i zwolniona na początku 1982 roku.

Chcesz zapomnieć o akcie?

Bergen: Nie wiem, jak takie wspomnienie wymazać z pamięci, ani cokolwiek wyciszyć. Jednak z perspektywy czasu nie mogę zmienić tej sytuacji. Wszystko w naszym życiu jakoś prowadzi nas do przodu, bez względu na to, gdzie jesteśmy. Czy w więzieniu, czy w obozie w dżungli.

Czy chcesz spróbować jeszcze raz?

Bergen: „Nie sądzę, żebym chciał cokolwiek powtarzać. Nawet ładnych rzeczy. Moja praca zabrała mnie wszędzie, nawet do obozu w dżungli w Australii. Jestem szczęśliwy”.

Czy nie masz ochoty na przyszłość?

Bergen: „Jezu, co powinienem o tym myśleć? Doświadczyłem wszystkiego, czego można doświadczyć. Nie mam już otwartych pragnień. Czy powinienem zaplanować swoje setne urodziny? Nawet nie wiem, czy będę tam później. Kiedy Myślę o tym.” : To naprawdę fajny pomysł.”

Czy boisz się śmierci?

Bergen: „Na litość boską, wcale nie. On nie musi przychodzić jutro. Chciałbym żyć i od razu miałbym 200 lat, gdybym mógł zachować zdrowie. Najważniejsze jest to, że pozostanę sprawny psychicznie i mogę kontynuować do samodzielnego radzenia sobie z codziennym życiem. Nie chcę być dla nikogo ciężarem i nie chcę w pewnym momencie po prostu plotkować o głupich rzeczach.