Polski reżyser Bartosz Konopka opowiada w „Mieczu Boga” ważną historię. Znajduje obrazy krytykujące teraźniejszość.

Aby utwierdzić wiarę w siłę: Willibrord (Krzysztof Pieczyński) w „Mieczu Boga” Zdjęcie: Wyciek z kina

Nawet jeśli ostatnie wybory prezydenckie nie zdołały jeszcze zatrzymać przesunięcia kraju w prawo, Polska nie osiągnęła jeszcze warunków panujących u jej wschodniego sąsiada, Rosji. Artyści mogą nadal swobodnie wypowiadać się bez obawy, że zostaną uwięzieni lub przynajmniej pozbawieni prawa do pracy z powodu błahych oskarżeń. Autorzy tacy jak laureatka literackiej Nagrody Nobla Olga Tokarczuk czy filmowcy tacy jak Jan Komasa w nadchodzącym „Cele Chrystusa” czy Bartosz Konopka w „Mieczu Bożym” wciąż potrafią ostro krytykować dominujące instytucje w kraju, zwłaszcza Kościół katolicki.

Choć akcja Komasy rozgrywa się we współczesnej Polsce, Konopka celowo pozostawia w swoim dawnym filmie historycznym pytania o przestrzeń i czas bez odpowiedzi. Jednak „Miecz Boga” nie jest filmem wielosłownym; Często sprawia wrażenie współczesnego niemego filmu, w którym więcej można przekazać za pomocą obrazów niż słów, które i tak często wprowadzają w błąd.

„Miecz Boga” zaczyna się w całkowitym zamieszaniu, w łodzi wiosłowej, gdzieś na morzu, gdzieś w średniowieczu, można się tego prawie domyślić. Z większej wyprawy ocaleli jedynie dwaj mężczyźni: Willibrord (Krzysztof Pieczyński), najstarszy, ksiądz i anonimowy młodzieniec (Karol Biernacki), który jest lub był rycerzem.

Razem lądują na bezludnej plaży, na wyspie, na której w górach żyje dzikie plemię. Misja tej dwójki szybko staje się jasna: ewangelizować plemię pogan, które żyją w jaskiniach, w większości pokrytych ziemią i noszących futra. Jednak metody duetu nie mogą być bardziej różne. Podczas gdy Willibrord próbuje utwierdzić się w swojej wierze w Moc, Rycerz zachowuje się ostrożniej. Próbuje zbliżyć się do pogan, w tym do kobiety (Victoria Gorodica), która wydaje się być córką wodza plemienia.

Pojedynek w ogniu

Po tym, jak Willibrord wyzwał szamana plemienia na pojedynek wiary i przeszedł przez ogień bez szwanku, podczas gdy szaman był objęty płomieniami, sytuacja się pogorszyła. Tworzą się dwie frakcje: zwolennicy kapłana i rycerz, który w ekstremalnym akcie trzyma gębę na kłódkę.

Nie tylko milczy jeden z głównych bohaterów, ale „Miecz Boga” coraz bardziej zamienia się w oszałamiający wizualnie niemy film. Bartosz Konopka od początku unika zbędnych słów, zwłaszcza że celowo izoluje swoich dwóch bohaterów. Język pogan nie jest tłumaczony, a widz pozostaje równie obcy jak intruzi, samozwańczy misjonarze.

Ta decyzja, która w kinie hollywoodzkim zwykle oznacza nie tylko lekceważenie obcych kultur, w najlepszym razie jest świadomą decyzją filmową. Utożsamia widza z rzekomymi bohaterami – kapłanem i wojownikiem – a ich spojrzeniem odkrywa kulturę pogan. Konopka wykluczony ze względu na barierę językową wpycha także widza w rolę sprawców, którzy patrzą na obcą kulturę jedynie przez własne, zachodnie pryzmaty. Konsekwencją tego jest fanatyzm, nieporozumienie i ostatecznie skrajna przemoc, która niszczy pogan w nieuniknionym krwawym końcu.

Prześladowania dysydentów

Nie trzeba dokonywać wielkich skoków myślowych, aby odejść od średniowiecznej narracji filmowej Przyjechać do współczesnej Polski, gdzie często prześladowani są dysydenci, mniejszości i osoby odrzucające zorganizowany Kościół. Szczególnie Kościół często głosi fanatyzm i twierdzi, że zna i głosi jedyną prawdziwą wiarę.

Bez względu na to, jak niecywilizowani byli na początku tak zwani poganie, ostatecznie okazali się bardziej pokojowi i, tak, cywilizowani, w przeciwieństwie do przedstawicieli zorganizowanego kościoła.