Wcześniej jednak specjalny pociąg musiał zabrać ciało Hauptmanna i 46 pasażerów ze Śląska do Heidensee. Pierwszy przystanek za nową niemiecko-polską granicą będzie w niedzielę 21 lipca 1946 r. na dworcu kolejowym w Forst (Spry-Nicea). Tu pociąg zatrzymuje się na godzinę – ze świetnym przyjęciem.

Wczesnym niedzielnym rankiem wielu zebrało się na stacji kolejowej Forster. Ale pociąg ze Śląska był spóźniony. Ogólnie rzecz biorąc, ten ostatni transfer przyszedł z dużym trudem tuż po zakończeniu wojny. Gerhart Hauptmann zmarł już sześć tygodni temu i leży teraz w cynkowej trumnie przyspawanej do specjalnego pociągu do Niemiec.

Pociąg składający się z ośmiu tłuszczów[n] Samochody towarowe i dwa brudne auta[n] Wagony osobowe bez szyb” – mówi artykuł prasowy Welt z 1.06.1996 r. („Następowały 52 dni lotu”) meble kapitana, biblioteka i obrazy na pokładzie. W ostatnim wagonie ten, który był ozdobiony kwiatami i jodłami […] trumna”, pisze „Świat”.

O 12:40 pociąg w końcu dotarł na stację Forest zaraz po przekroczeniu rzeki Ness.

Ostatniej wyprawie poety towarzyszyła wielka litość z medycznego punktu widzenia. Biuletyn na miejscu, specjalny reporter z „Daily Rundschau”, Podobnie „Märkische Volksstimme”.

Kiedy specjalny pociąg z Hirschbergu przez Jauer pod Liegnitz dotarł do Forst, przedstawiciele SMA przygotowywali się [Sowjetische Militäradministration, d. Red.]A miejscowe kierownictwo, miasto, partie polityczne i Kulturbund godne przyjęcie zmarłego poety, jego żony i towarzyszących im przyjaciół” – mówi numer z 25 lipca 1946 r. Każdy chce ozdobić się Gerhardtem Hauptmannem: Niemcy, Rosjanie Polacy.

„Podczas godzinnego pobytu w Lesie rytuały nowej socjalistycznej kultury festiwalowej rozwijają się w formie czterech uroczystych dyskursów o zmęczonych podróżnikach” – napisał w Gerharcie Hauptmann: Bürgerlichkeit und Großer Traum autor Peter Sprengel. (Verlag CH Beck, 2012).

Willy-Ernst-Link jest jednym z tych, którzy tego dnia byli również na stacji kolejowej, a nawet przed trumną Gerharta Hauptmanna. „To był gorący letni dzień w pierwszym roku po wojnie” – wspominał w 1962 roku w „Forster Wigwieser”, kalendarzu wydarzeń w mieście z historyczną częścią czasu.

„Ludzie tłoczą się na stacji kolejowej”. Po zatrzymaniu pociągu specjalnego Margaret Hauptmann wysiadła pierwsza. W ślad za nią przybyli „najbliżsi przyjaciele zmarłego”, w tym poeta Gerhardt Paul. Major Smirnow przemawiał jako przedstawiciel Armii Czerwonej […] Składa najgłębsze kondolencje wdowie po poecie. A po nim ówczesny burmistrz miasta, pan Maling, znalazł słowa kondolencyjne.

Sam Willi-Ernst-Lenke był tam jako przedstawiciel Strategicznego Dialogu Ekspertów. „Obok Frau Hauptmann wszedłem do ostatniego wagonu, w którym znajdowała się trumna poety. Ukłonił się miękko iz szacunkiem największemu niemieckiemu poecie swojego stulecia i złożył wieńce. […] Mało.”