Biografia Berendtów odzwierciedla znaczną część historii sąsiednich narodów. Kiedyś w Zagłębiu Ruhry mieszkało pół miliona Polaków, dziś w Nadrenii Północnej-Westfalii jest ich 170 000.

On je.

To tyle, polska gospodarka w Zagłębiu Ruhry. Z białych płytek podłogowych można było bez wahania jeść, ale gospodyni Yula nigdy na to nie pozwalała; Jedyne, czego brakuje w ogrodzie, to krasnoludek, który można dodać do szczerze przyjaznego niemieckiego wiersza. Rodzina Berendtów mieszka w Gelsenkirchenhorst, niedaleko stadionu Schalke, a ich biografia odzwierciedla wiele ze wspólnej historii dwóch sąsiadujących ze sobą narodów.

Kiedy w czasach cesarstwa Zagłębie Ruhry wezwało górników i hutników, setki tysięcy ich przybyło ze wschodu imperium. Oprócz Ślązaków i Mazurów, Pomorzan i Prusów Wschodnich było też wielu Polaków, którzy od pokoleń po rozbiorach Polski w 1795 r. nie mieli własnej ojczyzny. W chwili wybuchu I wojny światowej w 1795 r. było ich pół miliona. 1914.

Marius Berendt urodził się w 1963 roku w Gubinie. Od zakończenia II wojny światowej miasto dzieli granica Odry i Nysy, a w zachodnich Niemczech do dziś nazywa się Goeben. Śląska babcia Mariusza nie uciekła na Zachód po 45 roku życia jak inni członkowie rodziny. Chciała poczekać, aż Polacy znów znikną z ojczyzny.

Ale jak wiemy, historia została napisana inaczej. Kiedy w Polsce na początku upadku komunizmu w Europie Wschodniej zapanował stan wojenny, matka Mariusza nagle nie mogła wrócić od odwiedzin do krewnych w Gelsenkirchen. Zostałam, w wyniku czego Marius przybył do Gelsenkirchen w 1986 roku jako osoba powracająca pochodzenia niemieckiego bez procedury azylowej. „W Polsce nie byłem obcokrajowcem, zawsze czułem się Polakiem” – mówi 52-latek, zawsze spoglądając wstecz swoimi wesołymi oczami.

Po I wojnie światowej naród polski odrodził się na nowo, a około jedna trzecia Polaków odwróciła się plecami do Zagłębia Ruhry. Na początku lat dwudziestych wielu ludzi przeniosło się na zachód, do lepiej sytuowanych zagłębi węglowych w Belgii i Francji w porównaniu z ich nowym starym domem na wschodzie.

Mariusz, który niedawno powrócił, na zawsze zachowa swój polski akcent. Jego żona Willola (49 l.) zachowuje polski paszport, choć jak sama mówi: „Dla mnie narodowość nie ma znaczenia”. „Jestem bardziej Niemką i mieszkam w Niemczech dłużej niż w Polsce.” Studenci Janine (25 l.) i Martin (22 l.) mogą ubiegać się o polski „paszport” oprócz niemieckiego – ale tego nie robią Nie ma paszportu.Polka ze względu na zainteresowanie językiem i kulturą rodziców: „Wyobrażam sobie to”.

Polacy, którzy wyemigrowali przed 1914 rokiem, trzymali się z daleka i cierpieli z powodu wielu uprzedzeń wymierzonych w ich rzekomy relaks i nędzę. Zwłaszcza w czasach nazistowskich niektórzy imigranci z Rivière starali się nie być postrzegani jako Polakowie. Imiona zostały zgermanizowane, a w rodzinie autora stał się Boyanowskim Bermanem. Niepolskie korzenie wieloletnich mistrzów Schalke były także mocno podkreślane wokół Sipana i Kozury, co w przeszłości było zawstydzającym procesem. Naziści zakazali wszystkiego, co polskie, zwłaszcza ich klubów, których było tysiące.

„Schalke to rozbita drużyna” – powiedział (aczkolwiek przed rozpoczęciem sezonu) trener elektroników Mariusz o obecnie wolnym od Polski składzie. Rodzina regularnie podróżuje przez rzekę Nissi, aby odwiedzić krewnych.

Proszę o kolejną wskazówkę dotyczącą integracji z Gelsenkirchen-Horst. Marius: „Numer jeden to język”. Janine: „Myślę, że ważne jest, aby się dostosować”.

Po wojnie Zagłębie Ruhry zamieszkiwało jeszcze 50 000 Polaków. Polacy nie wyemigrowali ponownie aż do niemieckiego cudu gospodarczego. Nie skupia się jak dawniej wokół kopalń i hut. 170 000 sztuk jest obecnie ponownie dystrybuowanych w Nadrenii Północnej-Westfalii.

Wreszcie prawdziwy piłkarski sprawdzian Mariusza: kiedy obie drużyny spotkają się tak, jak to miało miejsce obecnie w eliminacjach do Mistrzostw Europy czy w legendarnym meczu Pucharu Świata 2006 w Dortmundzie (zwycięska bramka Odonkora 1:0 wyeliminowała Polskę), „wtedy jestem za remisu.” .