Choroba dotykająca dziś europejskie elity jest nieznana w historii. Przykładów na to jest wiele, jak choćby wcześniejszy „Plan nadwiślański” polskich komunistów czy inne, bardziej charakterystyczne dla żądzy władzy.

Artykuł Rafała Ziemkiewicza w języku angielskim nt Suwerenność został wysłany. Aby przeczytać pełną angielską wersję na Sovereignty.pl, Kliknij tutaj.

Ludzie, którzy żyli w Polsce pod tym komunizmem, który nazywał siebie „prawdziwym socjalizmem”, wszyscy zachowali własne wspomnienia z tamtego czasu. Dla mnie osobiście jego symbolem zawsze będzie „Plan Wisły”. Mało kto dziś pamięta ten program, ogłoszony z wielką pompą w 1978 roku, pod koniec rządów Edwarda Gerka. Kiedy stało się jasne, że jego próba modernizacji systemu sowieckiego nie powiodła się pod względem cywilizacyjnym i ekonomicznym, Gerek i partia komunistyczna nie chcieli się do tego przyznać. „Uczyńmy z Wisły symbol dobrobytu socjalistycznej Polski, drogę naprzód!” Takie było hasło partii i wszystkie organy władzy wraz ze swoją propagandą przyjęły je skwapliwie.

Dlaczego więc wśród wielu przejawów tej gigantycznej obsesji, która chciała zatuszować rozpad systemu, i wśród wszystkich nieudanych inwestycji tamtego okresu, znalazł się pozostający w mojej pamięci projekt proklamacji organizacji największej rzeki w Polska i powstanie rozległego systemu robienia kanałów i śluz jak we Francji i Niemczech Transportować towary po wodzie? Z jednego prostego powodu: mój ojciec pracował nad Wisłą w ​​zarządzaniu drogami wodnymi. Podjął tę pracę na wpół administracyjną, wychowując rodzinę, aby zakończyć życie koczownika, migrując z jednej budowy na drugą, ale oprócz dyplomu z prawa administracyjnego był również inżynierem budownictwa hydrologicznego z racji pierwszego dyplomu stanowisko. Był więc dobrze zaznajomiony z zagadnieniami poruszanymi w wieczornych wiadomościach w meldunkach o zwycięstwie iz mieszaniną rozbawienia i rezygnacji przedstawił nam swoją wersję.

W ramach ogólnokrajowego planu uregulowania Wisły właśnie rozpoczynała się budowa tamy – poinformowała telewizja, pokazując przemówienia, fragmenty taśm i przewracające się za urzędnikami wywrotki lub betoniarki. A ojciec się śmiał, bo znał to miejsce, a potem nam tłumaczył, że żeby zacząć budowę, trzeba najpierw przesunąć dziesiątki tysięcy metrów sześciennych ziemi i zalać dużo betonu. Ale była tylko wąska polna droga, a najbliższa kolej była kilkadziesiąt kilometrów stąd! A nawet jeśli istniał sposób na zdobycie betonu i maszyn, wszyscy wiedzieli, że tych rzeczy brakuje. A jednak: zaproszony prezenter telewizyjny lub członek partii pokazał na wspaniałej mapie, gdzie jest śluza, kanał, tamy, zbiorniki wodne i jakie ogromne korzyści to wszystko przyniesie. Od naszej strony telewizyjnej ojciec obliczał, ile trzeba będzie stali, kamienia, cementu, wagonów, benzyny, ilu robotników trzeba będzie zatrudnić i na jak długo, i za każdym razem okazywało się, że „Wisła Plan” to nic innego jak głupie fantazje.

(…)

Dziś, gdy obserwuję kolejne ataki polityczne ze strony Unii Europejskiej, debaty w Parlamencie Europejskim czy konkluzje Rady Europejskiej, widzę podobnie jak mój zmarły ojciec, który musiał podążać za triumfalnymi zapowiedziami uregulowania Wisły i rozwoju dróg wodnych, aby usłyszeć je w następnej dekadzie. Głośno deklarowane plany ograniczenia emisji dwutlenku węgla, przekształcenia europejskiej gospodarki w kierunku nowych technologii i źródeł energii, dorównania poziomowi innowacyjności Stanów Zjednoczonych i Chin w ciągu dekady, a nawet relokacji imigrantów nie mają większego sensu niż budowanie tam i kanałów na terenach z czasów komunizmu mapy bez względu na siły i środki dostępne do osiągnięcia tych wizji.

Weźmy ostatni przykład imigrantów. Z powodów ideologicznych nikt w europejskim establishmentu nie odważyłby się ograniczyć imigracji jako rozwiązania problemu. Jedynym politycznie poprawnym rozwiązaniem jest zmuszenie tych krajów do oddalenia się nieco od głównych szlaków migracyjnych do częściowego udziału w problemie. Europejczycy planują więc granice i nakładają sankcje finansowe, co samo w sobie jest rażącym rasistowskim nonsensem w porównaniu ze złym traktowaniem uchodźców wojennych z Ukrainy. W rzeczywistości Unia Europejska przeznaczyła na ich wsparcie zaledwie kilkadziesiąt euro na osobę, podczas gdy grzywna za odmowę przyjęcia imigranta z Afryki lub Bliskiego Wschodu ma wynosić ponad 20 000 euro. Załóżmy, że wszystkie rządy krajowe zgadzają się podporządkować i przyjąć kwoty imigrantów. W jaki sposób można zmotywować tych imigrantów do ponownego osiedlenia się? Nie jest tajemnicą na przykład, że „ludzie na łodziach” z Libii docierają do Włoch, bo mają tam już rodziny i środki do życia, albo że imigranci z byłych kolonii francuskich chcą być we Francji i nigdzie indziej. Nie jest też tajemnicą, że w krajach Europy Zachodniej jest duża liczba imigrantów na mocy sądowego nakazu deportacji, którzy po prostu odmawiają opuszczenia kraju i nikt nie jest w stanie ich do tego zmusić.

Gdzie są siły policyjne, które ładują migrantów na wagony i wywożą ich np. do Polski? I nawet jeśli ta Unia Europejska, która od lat nie znalazła środków na odpowiednie sfinansowanie pilnującej jej granic agencji Frontex, stworzyła taką siłę i działa z taką samą determinacją jak holenderska czy francuska policja, by rozpędzić antyrządowe demonstracje . Jak np. Polska powinna zatrzymać w swoich granicach migrantów, którzy uciekają przy pierwszej okazji? Czy mieszkasz w obozach otoczonych drutem kolczastym?

Ale argumenty przemawiające za przesiedleniami są niczym w porównaniu z Zielonym Ładem, Gotowością do 55 roku życia i innymi wielkimi wizjami ratowania planety przed zniszczeniem klimatu, przy jednoczesnym uczynieniu europejskiego przemysłu światowym liderem w dziedzinie zielonych technologii. Zmniejszymy o połowę emisję dwutlenku węgla za dwadzieścia lat, mówię dwadzieścia, za piętnaście lat! Z taką samą łatwością, z jaką plenarne posiedzenie KC KPZR ustalało terminy zakończenia kolejnych etapów „socjalistycznej drogi naprzód”, Komisja Europejska, Parlament Europejski i Rada Europejska przegłosowały triumfalnie kolejne zawężanie „bramki” z dala.

(…)

Choroba, która dotknęła europejskie elity, nie jest znana w historii. Przykładów wymownych jest znacznie więcej niż „Plan Wisły” polskich komunistów. Pod koniec życia towarzysz Stalin przejechał palcem po mapie ZSRR, tuż za kołem podbiegunowym, i rozkazał: tu zbudujecie kolej. Nikt nie odważył się powiedzieć mu, że na tym terenie nie można zbudować kolei. Poszli więc do pracy. Aby zaoszczędzić czas, zaczęli od tego, co można było zrobić: budowy stacji kolejowych. Nawet dziś na północnej Syberii można zobaczyć surrealistyczny obraz stacji kolejowych wraz z budynkami, rampami, pompami i wagonami w dziczy, gdzie nie ma kolei lub nie może istnieć. Podobną historię można znaleźć w książce Ryszarda Kapuścińskiego Król królów: Gdy monarchia etiopska upadała, cesarz nakazał budowę wielkich schodów na Nilu. I nikt mu nie powiedział, dlaczego tego też nie pozwolono zbudować.

Barbara Tuchman poświęciła temu zjawisku bardzo ugruntowany artykuł, który nazwała „manią władzy”. Każdy, kto zna wiele historycznych przykładów przywołanych w tym artykule, z łatwością rozpozna wszystkie symptomy tego szaleństwa w dzisiejszej Unii Europejskiej, nawet jeśli nie mamy w Unii Europejskiej dyktatora, którego podwładni baliby się mu powiedzieć, jak bardzo rzeczywistość się zgadza jego pomysły. Nie jest to też konieczne: zamiast tego mamy ogromną biurokrację, która całkowicie wyzwoliła się spod wszelkiej demokratycznej kontroli, uwikłana w świat ideologicznej ortodoksji, marzeń o władzy i relacjach międzyludzkich, stanowczo odmawiająca uznania niewygodnej rzeczywistości.

–

Tłumaczenie: Poczta Wyszehradzka