witam z Paryża

Wychowałem się w dość nietypowej rodzinie. Moi rodzice przez całe życie zawodowe pracowali na pół etatu. To dało im więcej czasu na wychowanie mojego brata i mnie – a teraz, gdy dzieci są poza domem i zbliżają się do emerytury, ich wolny czas jest wypełniony zaangażowaniem w różne organizacje.

To było niezwykłe w tamtych czasach. Dziś to trend, przynajmniej dla tych, których stać na to finansowo.

Świat pracy zmienił się dramatycznie w ciągu ostatnich 30 lat. Ludzie, którzy całą swoją energię i całe życie inwestują w pracę, nie są już wzorem do naśladowania dla wielu młodych ludzi (a przynajmniej nie jedynym, jaki można sobie wyobrazić).

Młodzi ludzie chcą znowu mieć większą kontrolę nad swoim życiem. Jak powiedział nasz polski kolega: „Nowym luksusem nie jest wolność finansowa, ale wolnośćczas. ”

Niektórzy słusznie argumentowaliby, że skrócenie czasu pracy nie jest priorytetem, gdy zarabia się ledwie tyle, by przeżyć. Inni mogą zdiagnozować obecne wydarzenia jako kolejny punkt kulminacyjny wyjątkowości społeczeństwa.

W tym biuletynie przeczytasz także o innej perspektywie z Włoch: ci, którzy spędzają mniej czasu w biurze, mogą (i powinni) angażować się społecznie, politycznie, w związki zawodowe lub ogólnie „dla społeczeństwa”.

Nelly Didlotredaktor naczelny tego tygodnia

Zbawienie dla naszych osobistych relacji?

Pamiętam to ciągłe zmęczenie, stres rodziców. Wasze pokolenie poświęciło całe swoje życie pracy. Ich wolny czas był zawsze wypełniony inną pracą – po części z powodu potrzeb finansowych, po części dlatego, że po prostu nie mieli pomysłu na spędzenie tego wolnego czasu.

Wypoczynek był postrzegany jako coś dla frajerów, którzy żyli dniem i nie byli niczym zainteresowani. Moi rodzice należeli do pierwszego pokolenia, które poczuło prawdziwy kapitalizm i ukształtowało swoje życie wokół zarabiania pieniędzy.

Pracuj ciężko, pracuj po godzinach: dla wielu był to jedyny sposób na związanie końca z końcem w postsocjalistycznej Polsce. W związku z tym moje pokolenie rzadko widywało swoich rodziców. Moi przyjaciele w wieku od 25 do 30 lat mogą mieć różne perspektywy i różne doświadczenia życiowe, ale wszyscy są zgodni co do jednego: ich rodzice pracowali bardzo długo, bardzo ciężko i kładli duży nacisk na zapewnienie bezpieczeństwa finansowego podczas wychowywania dzieci.

Dla naszych rodziców luksusem były wszystkie błyszczące i ekscytujące rzeczy, które przyniósł ze sobą nowy kapitalizm. Aby w pełni cieszyć się tym luksusem, trzeba było przestrzegać zasad dyktowanych przez gospodarkę wolnorynkową. Z drugiej strony nasze pokolenie zaczęło na nowo definiować pojęcie luksusu.

Celem nie jest wolność finansowa, ale wolnośćczas. Pytanie o to, ile wolnego czasu chce nam dać nasz pracodawca, może wkrótce zdefiniować rynek pracy — i całkowicie go wywrócić do góry nogami.

Na tym tle czterodniowy tydzień staje się realną perspektywą. To nie tylko kaprys ospałego neoliberalnego społeczeństwa, ale rozwiązanie z wymiernymi korzyściami dla firm, szefów, pracowników, klimatu i samej gospodarki.

Poza tym trochę pracy może oznaczać coś innego: szansę na zobaczenie się. Umiejętność pielęgnowania relacji. Wytrwałości w budowaniu zdrowego i zdrowego społeczeństwa.

Edyta Zielińska-Dao Quy Jest redaktorem w wyborcza.pl i czasopismo opinii Bismo. Pisze też dla cudzołóstwo.

Numer(y) tygodnia

Niemcy są nadal podzielone na wiele sposobów. Dotyczy to również wyświetleń w czterodniowym tygodniu. wysoki Ankieta Forsy gwiazda 62 procent Niemców z NRD sprzeciwia się czterodniowemu tygodniowi pracy z pełnym wynagrodzeniem. Na Zachodzie większość jest temu przeciwna. Jednak tylko 54 proc. widzi to w ten sposób.

Najczęstszym powodem tego sceptycyzmu jest obawa, że ​​firmom zbyt trudno jest rozłożyć te same zadania na mniej godzin. Niewykluczone, że doświadczenie wschodnioniemieckiego modelu gospodarczego lub następstwa jego upadku sprawiły, że ludzie w NRD stali się bardziej podejrzliwi wobec eksperymentów w organizacji pracy.

Teresy Roelke dziennikarz w Codzienne lustro z Berlina.

Cztery dni w tygodniu jako zwolenniczka równości płci

Szmaragdy KhalifiCzłonek Francuskiej Partii Zielonych (Europa (Ecologie les Verts)Jest zastępcą burmistrza Lyonu. Od września ponad połowa z około 9600 pracowników sektora publicznego w mieście może, jeśli sobie tego życzy, przejść na czterodniowy tydzień pracy.

Dlaczego Lyon zdecydował się wypróbować ten czterodniowy tydzień?

Próba ta jest zgodna z poglądem wielu ekologów o społeczeństwie stawiającym jakość życia, zdrowie i środowisko na pierwszym miejscu. Idealnie chcielibyśmy, aby tygodniowy czas pracy wynosił 32 godziny [statt derzeit 36] Zmniejszyć, ale niestety nie jest to w naszych rękach. Z jednej strony mamy nadzieję, że uda nam się uatrakcyjnić naszą pracę. Obecnie trudno jest nam pozyskać nowych pracowników.

Jakie korzyści spodziewasz się czerpać z czterech dni w tygodniu?

Eksperymenty z czterema dniami w tygodniu za granicą, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, Portugalii i Islandii, wykazały, że zdrowie fizyczne i psychiczne pracowników uległo poprawie. To z kolei przełożyło się na mniejszą liczbę zwolnień lekarskich.

Regulacje powinny mieć również pozytywny wpływ na równouprawnienie płci w miejscu pracy. 80 procent naszych pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin to kobiety. Przechodząc na czterodniowy tydzień pracy, mogą wrócić do pracy w pełnym wymiarze godzin, jeśli zechcą, i otrzymać pełne wynagrodzenie z co najmniej jednym dodatkowym dniem wolnym.

Ponieważ godziny pracy nie są skracane, poszczególne dni robocze stają się dłuższe. Czy to nie osłabia pożądanych efektów czterech dni w tygodniu?

Tak, oczywiście, to jest duże ryzyko. Warto wspomnieć, że tygodniowe czasy dojazdów są w każdym przypadku skrócone. Te gwałtownie wzrosły w ostatnich latach.

Według wewnętrznej ankiety, którą przeprowadziliśmy w 2021 roku, 50 procent naszych pracowników dojeżdża do pracy z domu do pracy dłużej niż 30 minut, a 10 procent dojeżdża do pracy dłużej niż godzinę. Przynajmniej dodatkowy dzień by to trochę zrekompensował.

Przypominam również, że nasz test jest dobrowolnym eksperymentem, którego wpływ i zadowolenie pracowników ocenimy po sześciu miesiącach.

Leah Maceguin Dziennikarz w Ministerstwie Spraw Zagranicznych francuskiej gazety Uwolnienie z Paryża.

Nauczyciele strajkują przeciwko płacom głodowym

„Wolę przygotowywać zajęcia niż rysować ten znak”. „Nie mogę sobie pozwolić na strajk i nie dostać zapłaty. Ale nie stać mnie też na to, by nie strajkować”.

Nauczyciele od prawie miesiąca skandują takie hasła na ulicach Rumunii. Podkreślają dylemat finansowy pracowników rumuńskiego systemu edukacji.

Większość nauczycieli zarabia tak nisko, że muszą podejmować drugą, a nawet trzecią pracę. Często rano pracują jako nauczyciele matematyki lub biologii, a po południu katering rowerowy. Dlatego w maju rozpoczął się największy strajk nauczycieli od 20 lat, w którym wzięło udział około 300 000 osób. Strajk zakończył się niedawno po tym, jak rząd poparł i zaakceptował przynajmniej część żądań.

Pracownicy więzienni strajkują obecnie w związku z podwyżkami płac. W ciągu ostatnich kilku dni pracownicy służby zdrowia uczestniczyli także w tzw. „strajku japońskim”. Oznacza to, że nie rezygnują z pracy, ale demonstrują swój protest, spójność i potencjalną siłę poprzez noszenie białej wstążki.

Boroka Paraszka Dziennikarz i redaktor hvg hu. Mieszka w Târgu Murie w Rumunii.

Przeciwko prywatyzacji czasu!

Uważaj na pułapkę czasu! Myśl o posiadaniu większej ilości czasu dla siebie jest bardzo kusząca. Musimy jednak uważać, aby dodatkowy czas wolny nie zamienił się w czas czysto prywatny. Potrzebujemy więcej czasu na sprawy społeczne i społeczeństwo. Musimy robić więcej polityki. (Więcej) Negatywne nastawienie na kanapie w domu nie powinno wchodzić w grę.

Konstytucja tego kraju stanowi, że „Włochy są demokratyczną republiką opartą na pracy”. W dzisiejszej rzeczywistości Włochy uzależnione są głównie od pracy o niepewnym charakterze. Przez dziesięciolecia nasz system społeczny był omijany i podważany przez niepewne umowy o pracę.

Premier Giorgia Meloni jeszcze bardziej pogorszyła sytuację „rozporządzeniem majowym”. W wyznaczonym terminie 1 maja zniosła wiele ograniczeń i warunków pracy tymczasowej.

Od czasu pandemii rośnie liczba osób pracujących z domu. Oznacza to, że nawet ci, którzy mają stałą umowę, pracują dziś jak freelancerzy. Koledzy spotykają się mniej. Osłabia to również ich zdolność do wypowiadania się przeciwko niesprawiedliwości w miejscu pracy.

W Rzymie dostawcy śpią między zadaniami na trawiastych karuzelach. Sytuacja nam się wymyka. Wydaje się, że zmierzamy prosto do niewolnictwa 2.0.

Czy czterodniowy tydzień przywróci równowagę między często cytowanymi 99 procentami a bogatym 1 procentem? To zależy od tego, jak wykorzystujemy nasz wolny czas.

Podczas niedawnej demonstracji przeciwko podniesieniu wieku emerytalnego do 64 lat francuski lewicowiec Jean-Luc Mélenchon powiedział, że nie powinniśmy sprzedawać naszego życia jako towaru. Zgadzam się, ale czy to oznacza, że ​​potrzebujemy więcej „prywatnego czasu”, jak to nazywa Melenchon?

Myślę, że powinniśmy podjąć działania przeciwko dalszemu zawłaszczaniu i prywatyzacji (wolnego) czasu. Pożegnaj się z kinami i programami międzykulturowymi, ponieważ każdy ma swój własny serwis Netflix. Nie angażujemy się w partie, bo czujemy, że politycy nas nie reprezentują. Zamiast iść do restauracji, zamawiamy jedzenie przez aplikację. Czy to sprawia, że ​​czujesz się bardziej wolny – czy samotny?

Cofnijmy nasz wspólny czas. Wróćmy do spotkań gildii. Oprzyjmy się polityce. Wścieknijmy się razem w obliczu katastrofy klimatycznej. Więcej czasu to nic, jeśli nie masz nadziei.

Francesca DeBenedetti doniesienia prasowe Domani Z Rzymu o polityce europejskiej i wiadomościach zagranicznych.

Dziękujemy za przeczytanie 34. edycji European Focus.

Skąd masz więcej wolnego czasu? Doba składa się z 24 godzin i siedmiu dni w tygodniu, które często są bardzo krótkie. Czy powinniśmy mniej pracować i bardziej dzielić się zadaniami? A może musimy znaleźć inne sposoby na zwiększenie produktywności, abyśmy mogli robić to samo przy mniejszym wysiłku?

Oto pytania, na które musimy znaleźć odpowiedź, jeśli chcemy zmienić sposób, w jaki praca kształtuje nasze życie.

Do przyszłego tygodnia!

Nelly Didlot

European Focus jest finansowany przez Unię Europejską. Wyrażone poglądy i opinie należą wyłącznie do autorów i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy i opinie Unii Europejskiej lub Kreatywnej Europy. Ani Unia Europejska, ani organ wydający nie mogą ponosić za to odpowiedzialności.

zadzwoń do nas Tutaj Do biuletynu European Focus.