Marszałek i wieloletni głowa państwa Josef Piłsudski są dziś ponownie uhonorowani w Polsce.
Zdjęcie: Zdjęcie Alliance / dpa | Paweł Supernak
Tragedią Polaków jest ich geografia, jak napisał kiedyś szwajcarski pisarz Max Frisch. Odpowiednia ocena.
Holger Michael, urodzony w 1949 roku i studiował w Polsce, w swojej książce o polityce zagranicznej Polski między I a II wojną światową dopatruje się popularnonaukowej analizy. Okładkę książki zdobi fotografia recepcji MSZ w Warszawie. W ciągu czterech lat – od odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. do wytyczenia granic i wyboru prezydenta w grudniu 1922 r. – ośmiu ministrów spraw zagranicznych z rzędu przeszło w ich ręce. Już sam ten fakt świadczy o bardzo złożonej sytuacji, w jakiej znalazła się Polska. W następnych latach w Departamencie Stanu pracowało jeszcze pięciu mężczyzn.
Po 123 latach obcych rządów, podzielonych między Prusy/Niemcy, Austrię i carską Rosję, Polska powróciła do Europy jako republika 11 listopada 1918 r. wraz z uzyskaniem niepodległości państwowej. Istotną rolę odegrał w tym Józef Piłsudski (1867–1935), czczony do dziś w Polsce jako legenda. Kraj, od dawna podzielony i charakteryzujący się bardzo zróżnicowanym rozwojem społecznym, gospodarczym i kulturalnym w różnych regionach, musiał rosnąć razem. Konieczne było również zabezpieczenie luźnych granic. Na początku lat dwudziestych ubiegłego wieku wybuchła wojna z Rosją Sowiecką. We wszystkich konfliktach usprawiedliwieniem była ochrona mniejszości narodowych.
Zachodnie granice Polski wyznaczył traktat wersalski, który zakończył I wojnę światową i wszedł w życie w styczniu 1920 r. Na głównego negocjatora Piłsudski wyznaczył endeckiego Romana Damowskiego (1864-1939), w efekcie jednego ze swoich politycznych rywali. To się udało. Polska otrzymała większość prowincji poznańskiej, a także zachodnie części Prus Zachodnich z dostępem do Morza Bałtyckiego. Jednak uznanie Gdańska za wolne miasto, należącego do Ligi Narodów, a także referendum na Górnym Śląsku, które dało Polsce większość górnośląskiego regionu przemysłowego w 1922 r., dostarczyły futurystycznych materiałów wybuchowych w Niemczech- Stosunki polskie. Tymczasem Rewolucja Październikowa na Wschodzie spowodowała historyczny wybuch, po którym nastąpiła krwawa wojna domowa w Rosji. W grudniu 1919 r. Zachód, licząc na zwycięstwo kontrrewolucji, czyli „białych” nad „czerwonymi”, narysował na mapie tzw. linię Curzona jako tymczasową linię podziału. Wynegocjowany dwa lata później traktat pokojowy w Rydze z 1921 r. ostatecznie ustanowił granicę rosyjsko-polsko-sowiecką około 150 kilometrów na wschód od niej.
Spośród wielu polskich ministrów spraw zagranicznych najdłużej służył Józef Beck (1894-1944), powiernik Piłsudków. Jego nazwisko jest ściśle związane z „polityką równości odległości” od 1926 roku. Oznacza to neutralność wobec Niemiec i Związku Sowieckiego i niesprzymierzanie się z jednym przeciwko drugiemu. Autor widzi w tym iluzję niezależnej polityki zagranicznej. W rzeczywistości koncepcja ta była ostatecznie skazana na niepowodzenie, a pakty o nieagresji z zaangażowanymi stronami ostatecznie nie były warte papieru, na którym została napisana. Generalnie Holger Michael ocenia polską politykę zagraniczną jako konsekwentną, konsekwentną i przewidywalną. Z jednym wyjątkiem: polska okupacja regionu Olsa w 1938 r., która zaskoczyła opinię publiczną, gdy hitlerowskie Niemcy zniszczyły Czechosłowację. W rezultacie Polska przeszła na stronę nazistowskiej dyktatury w polityce zagranicznej, która wywierała presję na sojusz Francji z Polską.
Niepokojące jest to, że Holger Michael od czasu do czasu wpada w stare sowieckie wzorce myślenia, które już dawno zostały rozbite przez poważnych historyków w ciągu ostatnich kilku dekad. Świadczy o tym rozdział „Traktat o nieagresji na Polskę”, przyjazne przeredagowanie paktu Hitler-Stalin z 23 sierpnia 1939 r. wraz z jego „tajnym protokołem dodatkowym”, który Związek Radziecki od dawna ogłaszał fałszerstwem i który zapewniał o rozbiór Polski między hitlerowskimi Niemcami a Związkiem Radzieckim w Umowie Uzgodnienia na wypadek wojny. Autor stwierdza, że dokument ten ignoruje prawo międzynarodowe, ale jednocześnie potwierdza podany przez Sowietów powód, że okupacja wschodniej Polski przez Armię Czerwoną miała na celu ochronę ludności białoruskiej i ukraińskiej. Nie wspomniał o tragicznych konsekwencjach wkroczenia Armii Czerwonej niespełna trzy tygodnie po ofensywie niemieckiej dla Polaków mieszkających we wschodnich częściach kraju, którzy stanowią tam 40 proc. ludności. 1,5 miliona polskich mężczyzn, kobiet i dzieci zostało deportowanych na Syberię i do Kazachstanu, a 4 tysiące polskich oficerów zostało zabitych w Katyniu na rozkaz Stalina. Łącznie było od 22 do 25 tysięcy polskich oficerów i personelu rezerwy.
Patrząc na bibliografię można zauważyć, że autor opiera się na publikacjach z lat 70-tych i 80-tych, ale niestety nie ma najnowszych książek z ostatniej dekady. Pożądane było stworzenie listy nazwisk osób z dużą liczbą wspomnianych imion, aby móc podsumować wzajemne powiązania podczas czytania. Szczególnie niefortunne jest to, że nie wykorzystano żadnego materiału mapowego, właśnie dlatego, że dotyczy on przede wszystkim sporów granicznych, definicji granic i kursów szkoleniowych, a także konfliktów zbrojnych.
Holger Michael: Między wojnami. Polityka zagraniczna Polski 1919–1939. Wydanie wschodnie, 416 s. Twarda oprawa, 30 euro.
Wladimir Putin als Leinwand-Star? Klingt nach einem ganz üblen Horror …
Und doch ist der russische Diktator in diesen Tagen tatsächlich Gesprächsthema beim Filmfestival in Cannes, weil er in einem neuen Kino-Film zu sehen ist. Mitgewirkt hat er dabei nicht – künstliche Intelligenz steckt hinter dem Projekt!
„Ich habe Putin angerufen und gefragt, ob er mitmachen wolle“, erklärte der polnische Regisseur Patryk Vega (47). Und fügte hinzu: „Ach, war ein Scherz.“
Der polnische Filmregisseur Patryk Vega
Foto: Instagram/patryk_vega_official
Sein Film „Putin“ ist allerdings ernst gemeint. Die filmische Biografie, so sagte Vega bei einer Präsentation in Cannes, umfasse etwa 60 Lebensjahre des russischen Machthabers.
Im Film, soviel hat Vega schon verraten, stirbt Putin am Ende! „Es sollte ein Happy End sein.“
An diesem Wladimir ist nichts echt! Eine Szene aus „Putin“
Foto: picture alliance / ASSOCIATED PRESS
Wie funktioniert das KI-Konzept, das einen Spielfilm über und mit Putin ganz ohne den echten Putin möglich macht? Zunächst habe der Regisseur seine Filmfigur durch eine Vielzahl realer Aufnahmen von Putin kreieren wollen. Doch die Qualität sei für eine große Leinwand nicht gut genug gewesen, erklärte Vega. „KI muss gefüttert werden. Es braucht 20 000 Bilder in hoher Auflösung, damit es funktioniert.“
Der echte Wladimir Putin (71) am 17. Mai 2024 bei einer Pressekonferenz während seiner China-Reise
Foto: Mikhail Metzel/via REUTERS
Stattdessen hat Vega nach eigenen Angaben eine ganz neue Technik entwickelt: Diese ermöglicht es ihm, mithilfe von künstlicher Intelligenz auf das Gesicht eines realen Schauspielers mit der gleichen Statur wie Putin dessen Gesicht zu montieren. „Es ist der erste Film, der diese Technologie nutzt.“
Im Film sieht man Putin, wie man ihn kennt: in Diktatorenpose, an barocken Schreibtischen, aber auch wie er Klavier spielt und sich im Krankenbett in die Hose gemacht hat.
„Ich wollte in den Kopf von Putin hineinkriechen“, so Patryk Vega. Sein Film sei eine Art „Gebrauchsanleitung“ für den russischen Präsidenten. „Putin ist nicht verrückt. Aber bei ihm dreht sich alles um sein Ego“, meint der Regisseur, der kurz nach Beginn des Ukraine-Kriegs die Idee zum Film hatte. Das Ergebnis ist eine Mischung aus politischem Thriller und psychologischem Porträt des russischen Machthabers.
Ob der gefakte Putin das Publikum überzeugt, wird sich demnächst zeigen. Der Film wurde nach Angaben des Vertriebs bereits in mehr als 50 Länder verkauft – auch nach Deutschland. Weltweiter Kinostart ist am 26. September.
To już oficjalne: Madeleine, zaginiona księżniczka Szwecji, pakuje walizki i latem wraca do Sztokholmu. Dzieje się tak po latach spędzonych za granicą: Madeleine wyjechała do Nowego Jorku w 2010 roku, a Kalifornia jest jej adoptowanym domem od 2018 roku.
Dlaczego teraz ciągnie Cię do swoich korzeni? Prestant zapytał ekspertkę rodziny królewskiej ARD, Leontine Greiffen von Schmittau:
Powód 1: Rodzina na pierwszym miejscu
Szwedzka rodzina królewska jest uważana za bardzo bliską sobie. Mówi się, że król Karol Gustaw nalegał, aby cotygodniowy posiłek spożywać ze swoimi dziećmi i wnukami. Pary Victoria i Daniel oraz Carl Philip i Sofia trzymają się razem nie tylko dla korony, ale także w czasie wolnym: często można widywać tę czwórkę podczas wspólnych zajęć – czy to na spacerach, czy na koncertach. Prawie nigdy tam: Madeleine. Dobrym powodem jest to, że odległość między Sztokholmem a Kalifornią wynosi około 8600 km.
Rzadko zdarza się, aby wszyscy byli razem. Rodzina spotyka się raz w roku na Olandii, ich wakacyjnej wyspie. Ale czy to wystarczy?
Madeleine jest rozwiedzioną osobą rodzinną i chce, aby jej dzieci dorastały ze szwedzkimi kuzynami. Ponadto Leonor, Nicolas i Adrian powinni być pod wpływem szwedzkiej mentalności i kultury i powinni idealnie opanować szwedzki jako swój język ojczysty.
Powód 2: dziecko niepiśmienne
Mówi się, że Madeleine ma szczególnie bliskie relacje z Silvią, zarówno zawodowe, jak i prywatne: Hrabina Leontine von Schmittau wie, że nie należy lekceważyć relacji między „mała Madeleine” a jej matką Silvią: „Można założyć, że księżniczka Madeleine będzie dziś prowadzi organizację charytatywną na rzecz dzieci Jej matka, Światową Fundację Dzieciństwa, której Madeleine przez lata była honorowym wiceprezesem.
W 2023 roku królowa Sylwia obchodziła swoje osiemdziesiąte urodziny. „Może to być również powód, dla którego księżna Madeleine chce jak najlepiej wykorzystać czas, który pozostał jej z rodzicami” – powiedział ekspert ds. rodziny królewskiej ARD.
Powód 3: Wymagana jest szlachta
Ale czy przeprowadzkowe plany Madeleine mają wyłącznie charakter sentymentalny? Nie można wykluczyć, że na jej decyzję miały wpływ także zasady sukcesji tronu.
Choć jest stosunkowo mało prawdopodobne, aby jej najstarsza córka, księżniczka Leonora, pewnego dnia została królową, zajmuje ona co najmniej dziewiąte miejsce w kolejce do szwedzkiego tronu. Jednakże ona i jej rodzeństwo nie zachowują tego miejsca, chyba że dorastają w Szwecji, jak stanowi Konstytucja w zasadach dziedziczenia.
Trudne relacje Madeleine z ludźmi
Pozycja Madeleine wśród ludzi od lat się waha. Wszyscy to wiemy: jeśli jedna osoba odchodzi, druga jest zła.
Brawa dla Madeleine: Ankieta przeprowadzona przez gazetę „Svensk Damtidning” pokazała, jak naprawdę niepopularna jest księżniczka: Na pytanie, do którego członka rodziny królewskiej mają największe zaufanie, 54% ankietowanych odpowiedziało, że najbardziej ufa księżnej księżna koronna Wiktoria odejdzie. Zero procent głosowało na Madeleine.
Nawet jej mąż, Chris O’Neill, miał się lepiej, choć tylko trochę. Powodem było to, że rzadko widywano ją w domu.
Zbuntowana księżniczka
Wysoki rangą członek rodziny królewskiej mieszkający za granicą: wielu Szwedów nadal jest z tego powodu zdenerwowanych, nawet po latach.
Powiązania Madeleine ze szwedzką rodziną królewską były wielokrotnie kwestionowane, podobnie jak jej miłość do ojczyzny. Szwedzi chcieli wiedzieć: w jaki sposób Madeleine mogła wykonywać swoje królewskie obowiązki za granicą?
Pozycja Madeleine w rodzinie królewskiej
Madeleine nie jest już uwzględniona w bieżącym raporcie finansowym rodziny królewskiej. I naprawdę dalej Strona główna szwedzkiej rodziny królewskiej Oczywiście zakres ich odpowiedzialności jest ograniczony odległością. „Jej Królewska Wysokość Księżniczka Madeleine od kilku lat mieszka wraz z rodziną w Stanach Zjednoczonych. Ponieważ mieszka za granicą, publiczne programy księżnej są ograniczone”.
W końcu, gdy „nadchodzi okazja”, księżniczka Madeleine bierze udział w uroczystościach na szwedzkim dworze.
wszystko dobre, co się dobrze kończy? Jednak Szwedzi zawsze chcieli odzyskać swoją „zaginioną księżniczkę” – i teraz doczekali się szczęśliwego zakończenia. Czy Madeleine zmieni teraz wszystko?
„Putin nie jest szalony. Dla niego liczy się tylko jego ego” – mówi o rosyjskim prezydencie reżyser Patrick Vega. Pomysł na film przyszedł mu do głowy wkrótce po wybuchu wojny na Ukrainie.
W końcu Putin umiera. Polski reżyser Patrick Vega, którego film o prezydencie Rosji Władimirze Putinie był pokazywany na marginesie Festiwalu Filmowego w Cannes, powiedział: „To powinno być szczęśliwe zakończenie”. Ponieważ prawdziwy Putin był niedostępny, Vega użył sztucznej inteligencji, aby wyglądać jak deepfake – technika, która fascynuje wielu ludzi w świecie filmu, ale także ich przeraża, ponieważ boją się o pracę i autentyczność filmów.
Polak, który do tej pory zajmował się głównie produkcją filmów gangsterskich, powiedział, że początkowo chciał stworzyć swoją kinową osobowość za pomocą prawdziwych materiałów filmowych z udziałem Putina. Ale jakość nie była wystarczająco dobra dla dużego ekranu. Sztuczna inteligencja (AI) „potrzebuje pożywienia. Do działania wymagane jest 20 000 obrazów o wysokiej rozdzielczości. Zamiast tego opracował nową technologię, która wykorzystuje sztuczną inteligencję, aby nadać twarz prawdziwemu aktorowi rangi Putina.
„Instrukcja obsługi” dla Putina
„Chciałam wpełznąć do głowy Putina” – powiedziała Vega. A jego film należy rozumieć jako swego rodzaju „instrukcję obsługi” dla rosyjskiego prezydenta. „Putin nie jest szalony. Dla niego liczy się tylko jego ego” – powiedział reżyser, który wpadł na pomysł filmu wkrótce po rozpoczęciu wojny na Ukrainie. Rezultatem jest połączenie thrillera politycznego i psychologicznego portretu rosyjskiego władcy. obejmujące około 60 lat jego życia.
Vega chce także w przyszłości zaoferować opracowaną przez siebie technologię AI innym producentom, na przykład do tworzenia scen z dodatkami. „Możecie mi przysłać pustą ulicę, a ja stworzę dla nich tłum” – wyjaśnił. Bohaterowie są całkowicie sztuczni, więc nie ma problemu z prawami do wizerunku, a jest to znacznie tańsze niż kręcenie z dużą ilością statystów.
Czas pokaże, czy fałszywy Putin przekona opinię publiczną. Według dystrybutora film sprzedał się już do ponad 50 krajów. Film wejdzie do kin na całym świecie 26 września.
