Kiedy Adolf Hitler wygłaszał przemówienie na balkonie Hofburga na Heldenplatz, Charlotte i Otto Wachter stali około metra za „Fuhrerem”. W tym czasie, w marcu 1938 roku, Otto Wacher był już zagorzałym narodowym socjalistą.

W 1923 wstąpił do wiedeńskiej SA, aw 1930 do NSDAP. Wächter odegrał wiodącą rolę w zorganizowaniu nieudanego puczu lipcowego w 1934 roku, w wyniku którego zamordowano ówczesnego kanclerza Austrii Engelberta Dollfussa. Następnie uciekł do Niemiec i wrócił w marcu 1938 roku. „Przyłączenie” Austrii do nazistowskich Niemiec było szczęśliwym dniem dla przodków Wächtera-Stanfela.

43-letnia artystka i trenerka życia od kilku lat intensywnie trenuje historię swojego dziadka. Powiedziała ORF., że pomogły jej badania przeprowadzone przez brytyjskiego prawnika i pisarza Sandsa. Sands, sam potomek ofiar Holokaustu, dociera do sedna rodzinnej historii Strażników w filmie dokumentalnym What Our Fathers Did – A Nazi Legacy, a następnie w Die Rattenlinie.

Galicja „wolna od Żydów” z pomocą Wächter

Wcześnie wiedziała, że ​​jej dziadek był nazistą i jaką „dużą rolę” odegrał w narodowym socjalizmie, ale dowiedziała się dużo później. W Wikipedii jest teraz długi wpis na temat Otto Wächtera, ale w tamtym czasie „nie było zbyt wiele w Internecie”, mówi Wächter-Stanfel. W każdym razie nie wystarczy mieć całościowy obraz człowieka, którego nazistowska kariera nie była dyskutowana w rodzinie i którego jej ojciec Horst uważa za przyzwoitego i diabolicznego człowieka pod presją czasu.

Badania Sands ujawniają inny obraz. W swojej książce skrupulatnie śledzi rolę Otto Wachtera w epoce nazistowskiej: zwalnianie nienazistowskich urzędników ze stanowiska ministra stanu w Austrii, co często oznaczało dla poszkodowanych obozy koncentracyjne; wydalenie polskich Żydów ze stanowiska gubernatora krakowskiego; utworzenie getta krakowskiego; praca jako władca Galicji, którą naziści chcieli „uwolnić od Żydów” i przy pomocy której zdołali to zrobić; Masowe mordy ludności żydowskiej we Lwowie, za które Wächter był politycznie odpowiedzialny.

Dusza cierpiała z powodu milczenia

„Kiedy miałem 16 lat, zobaczyłem Listę Schindlera. Ten film bardzo mnie sfrustrował. Dopiero 20 lat później dowiedziałem się: Mój dziadek miał z tym coś wspólnego. Był szefem Urzędu Cywilnego w Krakowie i zbudował getto”, mówi Wächter-Stanfel. „Całe życie miałem okropne poczucie winy”. W wieku 18 lat po raz pierwszy poczułem się naprawdę chory psychicznie. Jej „załamanie psychiczne” mogło doprowadzić do hospitalizacji. Jako młoda kobieta była już podejrzliwa wobec swojej konstytucji w odniesieniu do historii rodziny i tajemnicy, nawet jeśli „nie wiedziała tego wyraźnie”.

Kiedy została matką po dwudziestce, Wächter-Stanfel rozpoczęła terapię mowy, aby znaleźć wyjście z błędnego koła milczenia rodziny. „Nie chciałem, aby moja córka przechodziła przez to samo cierpienie, co ja”. W sztuce Wächter-Stanfel znalazł sposób na wyrażenie niewyrażonych uczuć, a później nową religię w islamie. Wszystko to przyczyniło się do jej „uzdrowienia”. To, że Wächter-Stanfel przeszła na islam, było także odejściem od jej babki, która po wojnie została „główną katoliczką” i chciała „zostać zakonnicą”.

pomóc w pracy

„Było dla mnie wielkim ciężarem, że moi dziadkowie byli tak zaangażowani w narodowy socjalizm”, mówi Wächter-Stanfel, a przede wszystkim, że „mój dziadek” jest odpowiedzialny za śmierć „tak wielu ludzi”. Ale im więcej zajmujesz się faktami, tym bardziej pogodzisz się z historią rodziny i mówisz o niej, „tym lepiej się poczujesz”.

Galeria zdjęć z 3 zdjęciami

Milczenie powinno chronić rodziny sprawców

Socjolog Maria Pohn-Lauggas zajmuje się badaniami biograficznymi ze szczególnym uwzględnieniem historii nazizmu. „Milczenie o winie” jest „obecne” we wszystkich rodzinach nazistowskich sprawców – mówi w rozmowie z ORF.at. Często wnuki dużo wiedzą o jeńcach wojennych i trudnych czasach, jakie nastąpiły po wojnie, ale nie wiedzą „co się wydarzyło przed 1945 rokiem, jakie zbrodnie się wydarzyły”. Milczenie jest również kluczowe dla rodzin ofiar, ale jest to kwestia milczenia „aby chronić przyszłe pokolenia”. W rodzinach przestępców funkcją milczenia jest „ochrona siebie”.

Wpływ na potomstwo może być „całkiem ogromny”, mówi Bohn Laugas. „To wykracza poza obawy, że twoi dziadkowie mogą cię zabić, strach, że jesteś bezwartościowy i że nie radzą sobie dobrze”. Efekt. Luki w wiedzy „muszą być wypełnione wyobraźnią przez wnuki”.

Przerwy w rodzinie

Cisza panuje również w rozszerzonej rodzinie Wächter-Stanfels. Tylko jej ojciec Horst mówi o swoim ojcu Otto. Przekazał także dziennik swojej matki Charlotte autorowi Sands, który mógł go używać tylko do przeglądania historii rodziny. Wziął też udział w filmie dokumentalnym, co spowodowało, że rodzina zwróciła się przeciwko niemu.

Ale zrobił to, by udowodnić, że jego ojciec nie był złym człowiekiem. Wnuczka Wächtera-Stanfela widzi to inaczej. Ten fakt oraz fakt, że publicznie nazwała swojego dziadka „masowym mordercą”, „częściowo odpowiedzialnym za Holokaust”, z kolei zniszczyły jej relacje z ojcem. W pewnym sensie „zabroń tego”.

Mowa ofiary jest sposobem na pogodzenie się z rodzinami

Członek rodziny, który zadaje krytyczne pytania dotyczące historii rodziny nazistowskiego sprawcy, często spotyka się z agresją, mówi Bohn-Laugas. „Może posunąć się tak daleko, że wykluczy osobę z rodziny”. Bohn-Laugas mówi, że dominujący dyskurs społeczny wpływa na to, jak rodziny radzą sobie z własną historią. „W Austrii była to bardzo przemowa ofiary”.

Miało to wpływ na rodziny i było „nadal silnym wpływem”. Z reguły więc istnieje również różnica w dostępie do przeszłości rodziny, w zależności od tego, czy pokolenie dzieci urodziło się na wojnie, czy należało do pokolenia 68., które częściej krytykowało swoich rodziców.

bicie żydów

Dziadek Wächter-Stanfels był od najmłodszych lat antysemitą. Brał już udział w biciu Żydów na Uniwersytecie Wiedeńskim, a od 1919 r. był członkiem Niemieckiego Klubu, „twierdzenia narodowego socjalizmu”, mówi jego wnuczka. Wächter ukrywał się w austriackich górach przez ponad trzy lata po wojnie.

Z niewielkimi pieniędzmi, ale z pomocą swoich nazistowskich sieci, „udało mu się przejść” tam. Wächter-Stanfel mówi, że fakt, iż Amerykanie, Sowieci i Polacy chcieli go jako zbrodniarza wojennego, nie przeszkodziło mu w roli statysty w filmie.

„Wielka” babcia z czasów nazistowskich Wächter

Esesman zmarł w Rzymie w 1949 roku, chcąc uciec do Ameryki Południowej, przy wsparciu austriackiego biskupa Aloisa Hodala. Wächter-Stanfel nie spotkała swojego dziadka, w przeciwieństwie do swojej babci Charlotte. Była jak „generał”, mówi. „Cisza” w jej rodzinie, „która trwa do tej pory, emanuje z niej”.

Jej babcia była także „antysemicką i nacjonalistyczną” nazistką. Wächter-Stanfel twierdzi, że to absurd, że jej zmarła babcia nigdy nie „widziała” jej winy. Charlotte Wachter opowiadała o epoce nazistowskiej, w której żyła w przepychu i przepychu, gdy była żoną gubernatora krakowskiego, a później w Galicji, w 1977 r. „cudownym czasie”, o czym świadczą nagrania z jej posiadłości.

Zwracając się do „Rola wnuków”

Wächter-Stanfel chce otwarcie i publicznie mówić o swoich dziadkach, o roli dziadka w Holokauście oraz o „katastrofie” spowodowanej przez „zbyt wielu ludzi”. Artysta mówi, że przekonanie, że w rodzinie można „wszystko zrobić dla siebie” jest „iluzją”.

Dla społeczeństwa ważne jest, aby potomkowie sprawcy przerwali milczenie, Wächter-Stanfel jest przekonany: „Myślę, że to jest rola wnuków i prawnuków”. Zresztą uważa to za swoją „odpowiedzialność”.