Wiek geologiczny człowieka
Kiedy zaczął się antropocen?

26.11.2022 13:56

Ewolucja Ziemi jest podzielona na epoki geologiczne. Dużo się teraz mówi o tak zwanym antropocenie, epoce człowieka, ponieważ człowiek spowodował drastyczne zmiany. Jego dokładny początek jest teraz do ustalenia.

Antropocen to epoka geologiczna człowieka. Ale kiedy dokładnie się to zaczęło? W poszukiwaniu precyzyjnie określonego punktu startowego geolodzy stosują obecnie podejście z gruntu. Zakwalifikowali dwanaście serii osadowych. Chcą wykorzystać jeden z tych rdzeni wiertniczych jako rodzaj odniesienia do określenia początku ery człowieka. Wstępna decyzja zostanie podjęta przed końcem tego roku. Napisz do Colina Watersa i Simona Turnera w czasopiśmie Science.. Dwaj badacze przewodniczą grupie ekspertów (Grupa Robocza ds. Antropocenu; AWG) w celu zidentyfikowania próbki referencyjnej.

Geolodzy dzielą historię Ziemi na różne epoki. W związku z tym ludzkość żyje obecnie w holocenie, który rozpoczął się około 12 000 lat temu po zakończeniu ostatniej epoki lodowcowej. Eksperci AWG są jednak zdania, że ​​holocen zakończył się w połowie XX wieku. Podstawą tego jest to, że zmiany w przyrodzie, atmosferze, glebie i osadach są w dużej mierze spowodowane działalnością człowieka i pozostawiają trwałe ślady geologiczne.

Termin „antropocen” ukuli amerykański biolog Eugene Stürmer i holenderski meteorolog Paul Crutzen, laureat Nagrody Nobla i były dyrektor Instytutu Chemii Maxa Plancka w Moguncji. Od tego czasu słowo to jest nieustannie używane do podkreślenia ogromnego – głównie negatywnego – wpływu, jaki ludzkość wywarła na Ziemię. Jednak antropocen nie został potwierdzony jako oficjalna era. Stworzenie profilu referencyjnego osadów to krok w tym kierunku.

Ludzie pozostawiają ogromne ślady

Oczywiste jest, że ludzkość miała ogromny wpływ na naszą planetę najpóźniej od początku uprzemysłowienia. Atmosfera się ociepla, poziom mórz podnosi się, a całe ekosystemy zanikają. Na przykład przemysł i rolnictwo zmieniają obieg węgla, azotu i fosforu. Materiały takie jak tworzywa sztuczne, aluminium i cząsteczki betonu przedostają się do środowiska w skali globalnej. Niektóre gatunki zwierząt i roślin rozprzestrzeniają się daleko poza obszary, z których pochodzą, podczas gdy inne wymierają.

Ta zmiana jest również widoczna i mierzalna w osadach, ponieważ część materiału z wody lub powietrza osadza się tam z czasem. Pozwala to ekspertom śledzić, jak zmienia się Ziemia na powierzchni. Do tzw. markerów zalicza się opad radioaktywny z testów broni jądrowej, popiół lotny z produkcji przemysłowej czy stosunek niektórych izotopów azotu. To ostatnie odnosi się do zmian w bilansie azotowym, czyli do przenawożenia spowodowanego początkiem rolnictwa przemysłowego, wyjaśnia Reinhold Linfelder, emerytowany Uniwersytet Freie w Berlinie. Jest także członkiem AWG.

Dwanaście zakwalifikowanych rdzeni wiertniczych celowo pobrano z bardzo różnych ekosystemów, aby można było wytyczyć nowe granice. Jest jeden z osadu Morza Bałtyckiego, z rafy koralowej u wybrzeży Australii, z kanadyjskiego dna jeziora, rdzeń lodowy z Antarktydy i próbka z torfowiska w Polsce. Waters i Turner napisali razem, że dwanaście miejsc oferuje zróżnicowane spojrzenie na rzeczywistość geologiczną antropocenu.

Przegląd przez kilka organów

Cechą wspólną wszystkich próbek jest to, że składają się z warstw osadów lub rdzeni lodowcowych, które stopniowo nawarstwiały się w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Markery dobierane są w taki sposób, aby ich stężenie gwałtownie wzrastało w danym momencie w okolicach połowy stulecia – i tę zmianę w danym momencie można mierzyć także w rdzeniach wiertniczych. Jedna lub więcej takich cząstek lub stężeń substancji, które pojawiają się po raz pierwszy lub również szybko rosną, mają jako elementarz formalnie zaznaczyć początek antropocenu.

Trwają poszukiwania rdzenia wiertniczego, który zawiera idealne warunki wstępne jako próbka referencyjna. „Idealnie”, napisali Waters i Turner, „lokalizacja próbki zapewniałaby dokładne datowanie warstw z precyzją do określenia początku antropocenu dla określonego roku”. W związku z tym ta próbka referencyjna pomoże dokładniej opisać skutki działalności człowieka na planecie – w przeciwieństwie do stosunkowo stabilnego holocenu.

„Identyfikacja okresu geologicznego z takimi obiektami referencyjnymi jest standardem, dzięki czemu geolodzy na całym świecie mają takie samo zrozumienie danego okresu, a profile referencyjne mogą być również wielokrotnie sprawdzane przez innych” – wyjaśnia Linfelder.

Jednak może minąć trochę czasu, zanim wiek człowieka zostanie faktycznie przeliczony na geologiczną skalę czasu. Propozycja referencyjna nie została jeszcze zatwierdzona przez kilka komisji. najpierw przez Podkomitet ds. Stratygrafii Czwartorzędu (SQS), następnie przez Międzynarodową Komisję Stratygrafii (ICS), a na końcu przez Komitet Wykonawczy Międzynarodowej Unii Nauk o Ziemi (IUGS).