Vicki Leandros to jedna z najbardziej znanych niemieckich piosenkarek pop. Na podstawie liczby płyt, które sprzedała na własną rękę, jest jedną z najbardziej utytułowanych artystek w tej kategorii z 55 milionami, chociaż nie jest (lub już nie jest) na obecnych listach przebojów. Od dawna pracuje w tej dziedzinie. W 1965 roku ukazał się ich pierwszy singiel „Messer, Gabel, Schere, Licht”, który trafił prosto do pierwszej dwudziestki (sprzedano sześć milionów płyt). 23 sierpnia Vicki Leandros skończy 70 lat.

Ojciec Liu jako mentor i wzór do naśladowania

W rzeczywistości nazywała się Vassiliki Papathanasiou i istnieją wątpliwości, czy pod tym nazwiskiem osiągnęłaby zawodowy sukces w Niemczech. Ale jej ojciec Leandros Papathanasiou (95 l.) nazywał siebie Leo Leandros i to była połowa sukcesu. Jest ładna historia o Leo Lindrosie, synu profesora greckiego uniwersytetu: po studiach prawniczych chciał zostać ministrem stanu w greckim Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, ale zrezygnował z kariery politycznej, ponieważ wolał za dużo śpiewać i chciał być gwiazdą. Udało mu się – najpierw w Grecji, potem w Niemczech.

Jego córka Vasiliki urodziła się na wyspie Korfu, ale dorastała wraz z ojcem Leo Lindrosem w Hamburgu po rozwodzie rodziców. Mój tata był wtedy w pracy. Po karierze w muzyce pop został kompozytorem i producentem muzycznym, współpracując z takimi osobami jak Demis Roussos (1946-2015), Julio Iglesias (78), Nana Mouskouri (87) i Freddie Quinn (90). Przede wszystkim poświęcił się swojej utalentowanej córce Vasiliki, którą wszyscy nazywali „Vicky”, a teraz przybrała pseudonim Leandros.

Zwycięstwo w ESC w wieku zaledwie 20 lat

Pod staranną kontrolą ojca jej kariera nabrała tempa. W wieku 13 lat milionerowy hit „Messer, Gabel, Schere, Licht”, w swoim 15 debiucie (Luksemburg) udziale w Grand Prix Eurovision de la Chanson, jak nazwano Konkurs Piosenki Eurowizji (ESC), zajął 4 miejsce . W 1972 roku zdobyła tytuł ESC, również dla Luksemburga, za piosenkę „Après toi (Then I Came)”, skomponowaną przez jej ojca. W następnych latach stała się Wielką Gwiazdą Vicky, nie musi już dodawać Leandrosa, ponieważ jej ojciec z powodzeniem działał w tle. Śpiewała nie tylko po niemiecku i rodzimym języku greckim, ale także po francusku, angielsku, hiszpańsku, holendersku, a nawet po japońsku.

Koncertowała w RPA, Azji, Ameryce Łacińskiej i Kanadzie, śpiewała w wyprzedanych salach, takich jak Olympia w Paryżu, Yuppin Chukin Hall w Tokio czy Royal Albert Hall w Londynie. Mieszkała krótko w Paryżu, nagrała album „Across The Water” w Nashville na rynek amerykański – i wyjechała z USA, ponieważ czuła się „uwięziona”, „zbyt daleko od moich korzeni, moich przyjaciół i mojej rodziny”.

Specjalne strajki losu

W życiu prywatnym ma mniej szczęścia. Pierwsze czteroletnie małżeństwo z wykonawcą budowlanym Ivanem Zisiadesem nie powiodło się w 1986 roku. Podczas separacji jej mąż Zisiades wyjechał do Grecji z synem Leandrakim. Po długich negocjacjach odzyskała syna i jedyny biust. W 1986 wyszła za mąż za Freiherra Enno von Ruffin (lat 68), z którym miała dwie córki: Milanę (37) i Sandrę von Ruffin (35). Rodzina mieszkała w Gut Basthorst w Szlezwiku-Holsztynie. W 2005 roku ogłosiła rozstanie z drugim mężem. Od 2012 roku ponownie mieszka w Hamburgu.

Dzięki nieśmiertelnemu „Theo jedziemy do Łodzi”

Największy hit Vicki Leandros, nawiasem mówiąc, jej jedyny numer jeden na niemieckich listach przebojów, nie jest zgodny ze zwykłym frazesem Schlagera: „Theo, Weir Farn Natch Lods” został wydany w 1974 roku, dziwnie chwytliwy utwór, który zachwycił publiczność tym dzień śpiewania razem

Mówi się, że piosenka jest oparta na pieśni Landsknecht z wojny trzydziestoletniej w XVII wieku, która krąży wokół polskiego miasta Odzi (na południowy zachód od Warszawy). W 1915 roku, podczas I wojny światowej, w Austrii wykonano pieśń żołnierską „Rosa, jedziemy do Łodzi”. „Rosa” oznacza najcięższe działo armii austro-węgierskiej. Ta piosenka została również zagrana w serialu telewizyjnym Przygody dobrego żołnierza Schvik z 1972 r. Wtedy ojciec Vicki po raz pierwszy usłyszał tę piosenkę i nie mógł jej odpuścić. Hamburski autor Klaus Munro (1927-2013) napisał nowy tekst melodii. Jednak wytwórnia płytowa Philips / Phonogram wcale nie była entuzjastyczna: scenariusz nie odpowiadał duchowi czasu, a także szkodził wizerunkowi Vicky z jej romantycznymi piosenkami i odrobiną południowej Europy.

Ale Leo Lindros pozostał zdecydowany. „Theo, jedziemy do Łodzi” pojawiło się tak, jak sobie to wyobraził. Niemiecka publiczność była entuzjastyczna, a utwór „Łódź” odniósł ogromny sukces. Istnieje amerykańska wersja „Henry, chodźmy do miasta„angielski „Danny, naucz mnie tańczyć”A też jeden Francuski i kanadyjski „Theo, on va au bai”. Miasto Łódź wykorzystało nawet piosenkę do produkcji filmu promocyjnego dla miejskiego biura turystycznego. Pieśń na cały świat i wieczność…