przez Annemarie Stoltenberg

Mówi się, że przez pewien czas Billy Wilder wierzył, że jego sny to materiał na filmy. Położył kartkę i ołówek obok łóżka, a rano powiedziała: „Chłopiec spotyka dziewczynę”. W powieści Marii Burchett niewiele się dzieje. Ale gra w naszych czasach dzisiaj, ze współczesnymi zjawiskami, które należą do naszych czasów.

Romans wywołuje czarną jak smoła burzę

Bohaterka opowieści nazywa się Lor. Jest wykładowcą na Uniwersytecie Paryskim, żoną lekarza, ma dwie córki, które są już prawie dorosłe, aw wieku czterdziestu lat nudzi się na przedmieściach Paryża. Poprosiłem bankiera inwestycyjnego o wygłoszenie przemówienia na konferencji. Spotykasz go w restauracji:

2 cale gładkiej, nieskazitelnej bawełny zwraca uwagę między nadgarstkiem a materiałem czarnego garnituru. Stawiasz na obcisłą koszulę, którą raz wypierzesz, założysz dwa razy. głównie. Nagle chcesz zobaczyć, co kryje się pod chłodnym materiałem.
próbka czytania

Maria Pourchet pozwala pierwszoosobowej narratorce zwracać się do siebie, jakby chciała się zdystansować. I robi to, bo od początku wie, że to, co robi, jest złe. Mężczyzna, którego wybrała na swojego kochanka, nazywał się Klemens. To mentalnie martwy człowiek z dawnych czasów, który nie ma nic do zaoferowania emocjonalnie. Związek z lodówką mógłby być bardziej intymny. Stracił wszelką wiarę w ekonomię monetarną i ludzką przyszłość i cierpi na ciężką depresję. Niestety, jego doskonałość w wycofywaniu się z Laure poza jej spotkaniami seksualnymi nie powoduje w niej zbawiennego eskapizmu, ale raczej czarne jak smoła przyciąganie lub zachowuje się jak ruchome piaski. Nie możesz od tego uciec. Jeśli chcesz pozbyć się nawyku potrząsania głową przed innymi i ciągłego myślenia: „Ale ja nie będę…”, to szybko osiągniesz granice samokontroli. Nie można nie krytykować zachowania Laure jako autodestrukcyjne i głupie. Ignoruje wszystkie feministyczne wysiłki ostatnich dziesięcioleci.

Ogień: Świetnie napisana powieść

Jedna z jej dwóch córek zdaje sobie sprawę, w co wplątała się jej matka. Ona ratuje jej życie, gdy Laure rodzi przedwcześnie w łazience.

– Mogłeś umrzeć. Gdybym nie wrócił do domu, nadal byś tam był. (…) „Dzisiaj były moje urodziny” – powiedziała i wstała. W końcu mogłem powiedzieć, że jest mi wstyd. I zawstydzony, chciałbyś umrzeć na miejscu, leżąc tam na kaflach, żeby ci uwierzyli.
próbka czytania

Vera, typowa dla swojego pokolenia, jest bardzo chuda i bardzo zrzędliwa. Nie tylko na matce, ale na całej górze długów, które narosły przez poprzednie pokolenia i których nie da się już spłacić. Ta rodzina z wyższej klasy nie wykorzystuje ani krzty inteligencji, by pomyśleć o tym, jak można razem dobrze żyć. W tej powieści szokują nie swobodnie opisywane sceny seksu, ale brak skrupułów, z jakim traktowane jest tu uprzywilejowane życie, jakby było brudem i można je przearanżować w Internecie. Maria Porcher przedstawia błyskotliwie napisany, wstrząsający portret pewnej warstwy społeczeństwa naszych czasów.