W Walcu z Baszirem reżyser Ari Folman odnajduje idylliczne, przygnębiające obrazy z czasów, gdy był żołnierzem w wojnie libańskiej. Jest bardzo podobna do Marjane Satrapi, która w filmie „Persepolis” opowiada o swoim dzieciństwie podczas i po islamskiej rewolucji w Iranie. To, co ich łączy, to praktycznie niemożliwa sztuka łączenia animacji i filmów dokumentalnych – w ten sposób znalezienie kinowego środka stylistycznego dopasowanego do osobistych doświadczeń.

Amandine Fredon i Benjamin Masupry dążą do podobnego, choć mniej politycznego twierdzenia w „Mały Nick opowiada o szczęściu”.

Film skupia się na biografiach autorów

Jak sugeruje już tytuł, wzorcem są tu bogate serie książek dla dzieci, wydawane w latach 1959-1964. Skupiono się jednak nie na figlach i kłótniach małego Nicka i jego gangu, jak to miało miejsce w trzech filmach aktorskich, ale na biografiach twórców nieśmiertelnego dzieła: autora Rene Goscinny i ilustratora Jean-Jacquesa Sempy.

Reżyserom półdokumentalnego filmu animowanego udało się wspaniale naśladować trzeźwy, spiczasty styl rysowania Simbe ze wszystkimi jego pominięciami, z liniami, które wydają się prowadzić do nieskończoności.

Jean-Jacques Sempy uczestniczył jako konsultant

Z tej perfekcyjnej imitacji można się domyślić, że zmarły w sierpniu w wieku 89 lat Sempey nadal był zaangażowany w produkcję jako konsultant. Tak jak Anna Gościnny, córka twórcy Asterixa, która otworzyła archiwum swojego ojca dla filmowców, którzy również wlali się w film.

Widz otrzymuje również intymny wgląd w świat myśli dwóch wesołych i sympatycznych artystów, którzy w małej inwencji Nicka potrafili opowiedzieć na nowo swoje szczęśliwe, nieistniejące dzieciństwo.

Mały Nick w zabawny sposób przybliża widzom swoją historię

Jako syn polskiego żydowskiego imigranta, Goscinny, który satyrycznie odzwierciedla siebie w bujnym Ottonie, musiał uciekać przed nazistami do Argentyny. Sempei próbował uciec przed biciem dziadka przez ojczyma. Ale ich wspólnym mianownikiem jest to, że traumy młodości nie przełożyli na artystyczne negatywy, a w swoim nicku nieśli nadzieję, radość marzeń i wyobraźnię do przodu.

Potem ten Nick ożywa w filmie między maszyną do pisania a linią fabularną, odważnie wskakując do biografii Sempé i Goscinny’ego, aby opowiedzieć własną historię, taką jak napięcie z dziewczynami czy zabawa na obozie wakacyjnym, mniej niż sapanie i brak oddech, aby kontynuować (kino) swoją publiczność.

„Niespokojne czasy” kina: kiedy ścieżki niesprawiedliwie się rozchodzą

X

Dodałeś przedmiot do swojej listy obserwowanych.

do listy obserwacyjnej

Guillermo del Toros Pinokio: W szerokim faszystowskim świecie

X

Dodałeś przedmiot do swojej listy obserwowanych.

do listy obserwacyjnej

Nowe „kości i wszystko” w kinie: młode mięso

X

Dodałeś przedmiot do swojej listy obserwowanych.

do listy obserwacyjnej

Film dotykowy

Film utrzymuje przy życiu szybkie zmiany między dwoma życiami, prawdziwym i fikcyjnym, z elegancko połączonymi efektami wizualnymi i wściekłą jazzową partyturą Ludovica Bource’a („Artysta”).

I ostatecznie byłem autentycznie poruszony tą przyjaźnią, która ostatecznie trwała aż do przedwczesnej śmierci Gościnnego w 1977 roku, ale do dziś żyje w opowiadaniach Nicka.

Kino: Kino Solln, Monopol i Theatiner (OmU)
Reżyseria: Amandine Feridon Benjamina Mezobera
(Fahrenheita, 82 minuty)