Dyrektor generalny Eon Leonard Birnbaum ostrzega, że ​​reforma europejskiego rynku energii elektrycznej jest zagrożona niepowodzeniem. Mówi o cenach energii elektrycznej dla przemysłu, mechanizmach mocowych i braku priorytetów w polityce UE.

Panie Birnbaum, czy przyszłość europejskiego przemysłu zależy wyłącznie od niskich cen energii?

Moim zdaniem problemy stojące przed przemysłem europejskim są bardziej zróżnicowane. Jest oczywiste, że mamy problem wśród głównych bloków energetycznych na świecie. Nie mamy do tego pozycji geopolitycznej ani instytucjonalnej. Jako Europa nie jesteśmy wystarczająco innowacyjni. Nie mamy wystarczającej infrastruktury. Jeśli chodzi o dostępne nam możliwości finansowania, w dużym stopniu opieramy się na anglosaskich rynkach kapitałowych.

A europejski rynek wewnętrzny?

Mamy 400 milionów klientów. Ale potem spójrz na rynki cyfrowe, gdzie udało nam się rozdrobnić rynek europejski za pomocą 27 interpretacji RODO. Dlatego w USA powstają nowe modele biznesowe, które następnie musimy przyjąć. Ceny energii mogą być kluczowe dla niektórych sektorów, ale jeśli obniżymy konkurencyjność kosztów energii, ułatwimy sobie życie.

To właśnie te energochłonne sektory są przedmiotem zainteresowania Federalnego Ministra Gospodarki i Premiera. Chcą subsydiować cenę energii elektrycznej przez kilka lat, dopóki energia odnawialna nie obniży ceny do pięciu lub sześciu centów. Jak długo potrwa ta faza pomostowa?

Ostatecznie dotowanie cen energii elektrycznej dla przemysłu jest decyzją polityczną. Wystarczy odpowiedzieć na trzy pytania. Pierwsze pytanie, które właśnie zadałem: Jak długo to trwa? Obecnie mamy nadzieję, że za pięć lub sześć lat most stanie się niepotrzebny, ponieważ paliwa kopalne będą droższe niż odnawialne źródła energii. Być może, ale nie chcę brać udziału w tych spekulacjach. Pytanie drugie: Jeśli długość mostu wzrośnie, jak anulować płatności? To pytanie pojawia się przy każdej wprowadzonej dotacji. Po trzecie: Czy to najlepszy sposób wykorzystania zasobów finansowych? A kto płaci? Oczywiście klienci, którzy nie otrzymają świadczeń, będą musieli ponieść wyższe koszty.

„Polityka energetyczna stała się tematem dyskusji w polityce przemysłowej”

Niemiecka inicjatywa uzasadnia także obawę, że w przyszłości Francja będzie w większym stopniu dotować swój przemysł poprzez ceny energii elektrycznej. Paryż stara się tego dokonać poprzez reformę rynku energii elektrycznej przeprowadzaną obecnie w Unii Europejskiej. Czy podzielasz te obawy?

Polityka energetyczna Brukseli nie polega już na projektowaniu rynku energii elektrycznej; Stało się raczej tematem dyskusji dotyczącej polityki przemysłowej. Jesteśmy świadkami debaty na temat cen energii elektrycznej dla przemysłu pomiędzy Niemcami a Francją. Jako Europejskie Stowarzyszenie Energetyczne nie jesteśmy zainteresowani niepowodzeniem reformy rynku energii elektrycznej z powodu kwestii, które w rzeczywistości wykraczają poza zakres konstrukcji rynku.

Krótko mówiąc, chodzi o modernizację elektrowni poprzez wspierane przez państwo kontrakty CFD i redystrybucję zysków – zwłaszcza z eksploatacji elektrowni jądrowych.

Euroelectric nie chce, aby umowy dotyczące różnic w istniejących mocach wytwórczych miały moc wsteczną. Mówiliśmy to od początku. Ale teraz jest taki podtemat: A co z zyskami elektrowni jądrowych, których żywotność jest przedłużona? Czy jest to nowa umiejętność, ponieważ w przeciwnym razie nie byłaby dostępna? Mam nadzieję, że Francja i Niemcy znajdą sposób na wyjaśnienie dyskusji obu stronom. Jako firma energetyczna chcemy, aby debata na temat kształtu rynku energii elektrycznej szybko się zakończyła.

„Każdemu krajowi trudno jest podjąć decyzję samodzielnie”.

Poza szczególnym przypadkiem energetyki jądrowej: do kogo powinny trafiać przychody z nowych elektrowni, jeśli ceny energii elektrycznej ponownie wzrosną drastycznie? Komitet chciał dystrybuować energię elektryczną do wszystkich abonentów energii elektrycznej. Inni chcą przeznaczyć dochody na przemysł. Ostatecznie można to pozostawić rządom krajowym.

Myślę, że każdemu państwu członkowskiemu trudno będzie samodzielnie zdecydować, w jaki sposób dystrybuować przychody z kontraktów CFD. Wzmocnienie rynku europejskiego musi leżeć w interesie wszystkich Europejczyków, a cena energii elektrycznej będzie dotyczyć coraz większej liczby towarów. Jeżeli kraje UE otrzymają zbyt dużą swobodę wpływania na ceny dla klientów końcowych, muszę przynajmniej zdać sobie sprawę, że ma to ogromny wpływ na wspólny rynek wewnętrzny.

Wraz z reformą rynku energii elektrycznej ponownie na pierwszy plan wysunęła się kwestia rynków mocy regulowanych dla elektrowni. Polska chce wręcz kontynuować wsparcie państwa dla starszych elektrowni węglowych. Czy kraj nie może zabezpieczyć swoich dostaw w sposób bardziej przyjazny dla klimatu?

Powiedziano mi, że Polska będzie miała w najbliższej przyszłości problemy, jeśli usunie z systemu stare elektrownie węglowe. Dlatego uważam, że tymczasowe wyjątek od limitów emisji CO2 jest żądaniem akceptowalnym. Polska przechodzi transformację energetyczną, obejmującą wykorzystanie energii odnawialnych – nie tylko nuklearnych, co kiedyś nadejdzie. A Polacy nie chcą tworzyć rezerwy mocami gazowymi, o czym dyskutujemy w Niemczech. Wynika to także z wrażliwości kraju na kwestię zapewnienia sobie niepodległości. Nie będę robił z zagadnienia mechaniki budowy elektrowni węglowych w Polsce poważnej dyskusji w Europie. Polska może wyjaśnić tę kwestię dwustronnie z Komisją.

Czy zatem problem limitów CO2 dla mechanizmów mocowych nie powinien zostać rozwiązany wraz z nowelizacją rozporządzenia w sprawie rynku energii elektrycznej?

Przynajmniej to pytanie nie powinno uniemożliwiać edycji.

„Niemcy za bardzo skupiły się na zatrzymywaniu”

Wspomniał Pan o planach Federalnego Ministerstwa Gospodarki dotyczących budowy nowych elektrowni gazowych. Na szczeblu europejskim podejmowane są działania mające na celu wprowadzenie mechanizmów budowania potencjału, ale zajmuje to lata. Czy Niemcom po prostu umknął pomysł wprowadzenia rynków mocy produkcyjnych?

Ujmijmy to w ten sposób: Niemcy za bardzo skupiły się na zamknięciu sektora i najwyraźniej jest już za późno. Jeżeli chcemy do 2030 roku zakończyć moc elektrowni gazowych, o których mowa obecnie, to bliżej godziny dwunastej niż piątej, a nie piątej dwunastej. Nie mam jednak jasnego pomysłu, jak przyspieszyć badanie mechanizmów zdolności wytwórczych w Brukseli.

To, co obecnie przyspiesza na poziomie Unii Europejskiej, to rozwój odnawialnych źródeł energii i sieci elektroenergetycznych. Czy odstępstwa od dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii są wystarczające, aby osiągnąć niezbędną prędkość?

Jest to przydatny krok we właściwym kierunku, ale sam w sobie nie jest wystarczający. Nie potrzebujemy selektywnych wyjątków, ale raczej uproszczenia systemu we wszystkich obszarach – na wszystkich poziomach. Tylko jeden przykład z branży energii wiatrowej: Federal Highway Corporation nie zapewnia zezwoleń na poruszanie łopatami wirnika w akceptowalnym terminie. Dotyczy to również wielu innych instytutów federalnych, organów zatwierdzających 16 krajów związkowych i komisji DIN. Wszędzie potrzebujemy innego sposobu myślenia. Musimy sprawić, żeby coś się wydarzyło. Kanclerz mówi o tempie Niemiec. A na co dzień mam do czynienia z autorytetami, które mówią: Tu mam swoje zasady.

„Jeśli wszystko ma znaczenie, nic nie ma znaczenia”.

Powrót na poziom europejski: Przewodniczący Komisji ogłosił w Strasburgu nowy etap Zielonego Ładu. Co oznaczałoby to dla następnego prawodawcy europejskiego, gdyby polityka przemysłowa miała większy wpływ na politykę energetyczną?

Wraz z kryzysem energetycznym równowaga uległa zmianie. Zielony Ład w dużym stopniu skupiał się na zrównoważonym rozwoju. To nie jedyna rzecz, o którą możemy się martwić. Nie oznacza to, że nie chcemy już przeprowadzać transformacji energetycznej, ale będzie ona kontynuowana. Ale to nie jest tak, że wszystko automatycznie będzie dobrze, jeśli skupimy się tylko na transformacji energetycznej. Jeśli mogę udzielić jednej rady, byłoby miło, gdyby Europejczycy mogli ustalić swoje priorytety. Czy możemy również zrezygnować z niektórych proponowanych przepisów? Jeśli wszystko ma znaczenie, nic nie ma znaczenia. Jest to ścisła zasada. Lista przemówień pani von der Leyen była bardzo długa. Ale jakie dwie lub trzy rzeczy są naprawdę ważne?

Jestem pewien, że masz pomysł.

Jako prezes Euroelectric mam trzy priorytety. Po pierwsze, bezpieczeństwo dostaw. W związku z kryzysem energetycznym kwestia ta powróciła do porządku dziennego. Po drugie: potrzebujemy lepszej infrastruktury. Nie mówię tego tylko w odniesieniu do branży energetycznej. Dotyczy to również infrastruktury cyfrowej. Trzecia rzecz: potrzebujemy sprawiedliwego podziału ryzyka i korzyści. Nie obchodzi mnie, jakie priorytety ustali dla siebie komisja, o ile sama ustali jakieś priorytety. Ale w tej chwili jesteśmy zalewani zalewem przepisów z różnych dziedzin, które nie wyznaczają żadnych priorytetów. Chciałbym mieć takie punkty centralne.