NSZagłada – najsurowsza rzecz, jaką ludzie mogą sobie nawzajem zrobić. A jednak szybko zapominamy o ludobójstwie. Pamiętamy go tylko w liczbach; Ile ofiar, kiedy to się stało, jak dawno temu. Ale czasami mamy okazję sobie z tym poradzić w inny sposób.

Film „Europa – Bośnia, lipiec 1995” stoi na początku tego filmu, który opowiada o sprawiedliwości. O tym, że nie może być sprawiedliwości, gdy słowa i czyny są nadużywane do ukrywania intencji, gwałcenia i niszczenia. Kiedy człowiek nie jest człowiekiem, ale zwierzęciem. Gdyby chciał wymazać drugiego. Europa, rok 1995, to znaczy: spójrz tutaj, wydarzyło się to między nami, największe ludobójstwo od końca II wojny światowej. Jakbyśmy musieli opiekować się tymi, którzy zgwałcili właśnie z tego powodu i Zginęli, bo mieszkali blisko nas. Które były wielokrotnie wykopywane za pomocą koparek i wrzucane do masowych grobów pierwotnych, wtórnych i trzeciorzędnych, aby później nie można ich było zidentyfikować.

Chory historyk wojny w Bośni

Jakby 8372 zabitych w Srebrenicy miało coś dla nas znaczyć. Ale oni tego nie robią, bez względu na to, jak blisko nas jest ta ziemia, albo wpadli na nią, gdy zostali zabici, ponieważ należeli do niewłaściwej grupy etnicznej. Potajemnie zastanawiamy się, czy kwestia winy jest naprawdę tak jasna. Myślimy o Peterze Handke i jemu podobnych, którzy domagają się sprawiedliwości dla Serbii i wraz z nimi zastanawiamy się, kto był pierwszym agresorem. Jesteśmy zaślepieni ich wielkimi słowami, ale nie dostrzegamy, że usprawiedliwiają, pomniejszają lub całkowicie zaprzeczają ludobójstwu, największej zbrodni przeciwko ludzkości.

Jasmila Obanić, historyk wojny w Bośni, której pierwszym filmem był „Sekret Ismy – Grbavica”, zdobywca Złotego Niedźwiedzia na Berlinale, opowiadający o gwałceniu bośniackich kobiet, teraz opowiada o Srebrenicy. Mówiąc dokładniej, ona nie tylko mówi, ona oskarża. A oskarżenia kierowane są pod adresem tych, którzy wciąż zaprzeczają temu, co wydarzyło się 26 lat temu, a takich na Bałkanach jest niewielu. I potępia tych, którzy nie zrobili nic, by zapobiec ludobójstwu: ONZ.

— Quo vadis, Aido? – „Gdzie idziesz, Aido?” To tytuł jej nowej pracy, która w tym roku była nominowana do Oscara i zdobyła wiele nagród, a tak naprawdę zawsze widzimy postać o imieniu Aida w ruchu. Skala jej szaleństwa rośnie, aż w końcu biegnie jak kura bez głowy, w pełni świadoma, że ​​przegrała walkę, że straci dwóch synów i męża. Milczy tylko w pierwszej scenie, w przysłowiowym spokoju przed burzą, gdy siedzi w swoim mieszkaniu i patrzy przed siebie, nauczycielkę, której twarz opowiada historię smutnego i pięknego życia. Już w drugiej scenie ta twarz jest w zamęcie, teraz jest twarzą żarłocznego palacza, który w czasie wojny służył jako tłumacz ONZ, czyli pośredniczył językowo między Bośniakami a holenderskimi żołnierzami w niebieskich hełmach – jak tylko kobieta wśród wszyscy mężczyźni.