Panie Żurawlew, jak się pan miewa, odkąd rosyjska wojna agresywna zaczęła się eskalować?
Ranek 24 lutego podzielił moje życie na „przed” i „po”. Moja żona tancerka Katerina Kalchenko i ja obudziliśmy się około piątej rano. Słyszeliśmy wybuchy i strzały. Zdaliśmy sobie sprawę, że musimy się szybko spakować i wyjść.

Ponieważ mamy pięciomiesięczne dziecko, tego dnia chcieliśmy dostać jego paszport. Zdecydowaliśmy się wyjechać za granicę, mimo że podróżowaliśmy bez dokumentów. Miałem tylko jeden pomysł: jak mogę zapewnić bezpieczeństwo mojej rodzinie?

co się działo później?
Byliśmy bardzo przygnębieni i apatyczni. W końcu bardzo trudno jest śledzić, co dzieje się w twoim kraju przez całą dobę. W tym przypadku nie masz ochoty tworzyć ani tworzyć czegokolwiek. Kolejnym trudnym momentem było wyzwanie zawodowe.

Mieliśmy próby do „Radio, Julii i Quattro”, które miało wystąpić 19 marca w Zagrzebiu. Wszystko było gotowe, a projekt zatwierdzony. Ale z całego zespołu tylko moja żona i ja trafiliśmy do Europy. Wszyscy pozostali akcjonariusze pozostali na Ukrainie.

Wygląda na to, że znalazłeś wyjście z apatii, bo sztuka była wielokrotnie pokazywana w Europie.
Początkowo nie bardzo chciałem uczestniczyć, ponieważ moja praca związana jest ze sztuką, co oznacza radość i przyjemność. Ale potem zobaczyliśmy, że ten stan zapomnienia nie jest dobry ani dla nas, ani dla naszych bliskich. Zrozumieliśmy, że możemy rozpoczynać projekty i tworzyć miejsca pracy dla tych, którzy mogą odejść. Że istnieje możliwość organizowania imprez charytatywnych. Więc wracamy do pracy.

Jak to wyglądało?
Skontaktowaliśmy się z największymi teatrami europejskimi, aby zaangażować je w projekt. Rozmawiałem z platformami w Bratysławie, Pradze i Brnie. Pierwsze potwierdzenie nadeszło z teatru w Mariborze w Słowenii, gdzie pracuje Eduard Kluge, choreograf Radia i Julia. W ciągu kilku dni wyjaśniliśmy kwestie techniczne, abyśmy mogli dalej występować w Zagrzebiu. Przeprowadziłem się z rodziną do Słowenii na dwa tygodnie, aby tam praktykować.

Trudne warunki, ale potem pojechałem w trasę.
Tak, w bardzo krótkim czasie zorganizowaliśmy trasy po Włoszech i Rumunii – z koncertami i utworami klasycznymi, takimi jak „Giselle”. Wszyscy artyści rozsiali się po całej Europie. Ale zebrałem zespół i znalazłem bazę do prób w Polsce. Do tego trzeba było asymilować ludzi, co nie było łatwe ze względu na tak dużą liczbę uchodźców.

Gdzie wtedy mieszkałeś?
Nie mieliśmy stałego domu. Rodzina chodziła ze mną wszędzie. W ciągu dwóch miesięcy odwiedziliśmy dziewięć krajów i pokonaliśmy ponad 30 000 km. Podczas zwiedzania poruszaliśmy się samochodem, często nocą jadąc do następnego miasta. W ciągu dwóch miesięcy zrealizowaliśmy ponad 20 wystaw.

Po każdym występie opowiadaliśmy ludziom, co dzieje się na Ukrainie.

Iwan Gorawlew

Czy podczas trasy rozmawiałeś też o wojnie na Ukrainie?
Tak, jesteśmy rzecznikiem naszego kraju. Po każdym występie opowiadaliśmy ludziom, co dzieje się na Ukrainie. Zdarzało się, że rozmawiałem z ludźmi, którzy tak naprawdę nie wierzyli w to, co dzieje się na Ukrainie. Moim zadaniem było informowanie ludzi o wojnie. To mnie zainspirowało i nadal pomaga mi iść dalej.

Czego publiczność może się spodziewać po występie w Berlinie?
Widget jest bardzo prosty. Na scenie widzimy tylko tancerzy wiolonczeli, fortepianu i baletu. Muzyka z albumu OK Computer Radiohead i dramatu Szekspira to odważne połączenie, które wywołuje ukryte emocje. Edward Kluge stworzył choreografię i produkcję w 2005 roku i od tego czasu sztuka stała się bardzo popularna na całym świecie.

Co dzieje się z dochodami?
Jesteśmy częścią inicjatywy #SupportUkraine i współpracujemy z fundacją non-profit Tabletochki. Pieniądze są przeznaczane na przykład na wsparcie rodzin do ewakuacji lub lekarzy potrzebujących sprzętu.

do strony głównej