Wybucha z Iriny w tunelu pod szyną. – Dlaczego? Dlaczego to wszystko? Łzy napływają jej na policzki. „O co chodzi? Wszystkie czołgi, bomby i pociski”. Przycisnęła twarz do ramienia obcej kobiety i zaczęła płakać. Silną ręką potarła plecy Iriny. Olga jest o głowę wyższa i zdecydowanie dwa razy cięższa. „Nie ma sensu”, woła. – Nie ma znaczenia. Obcość kobiet, których nigdy nie spotkał, zamienia się w arbitralną intymność w tunelu Ostbahnhof w Warszawie. Obaj mają po trzydzieści kilka lat i mówią raczej po rosyjsku niż po ukraińsku, co jest pomocne.

Irina po chwili uciekła z Mariupola do Dinibro na początku marca i czekała tam do końca. Ojcu, który przebywał w zbombardowanym mieście portowym na Morzu Azowskim. Dziewczynka nie przestała czekać, mimo że straciła kontakt. Dopiero teraz daje się przekonać i ścigać Polska Opuściła rodzinną rezydencję brata. „Oczywiście, że wierzę”, powtarza: „Oczywiście”. Ale zdała sobie sprawę, że nie pomogłoby jej, gdyby czekała na niego w Dinibro. – Dobrze – mówi Olga. Jeździ też odwiedzić krewnych w Polsce. Jednak Olga uciekła bezpośrednio z Charkowa na północnym wschodzie, który jest pod ciągłym ostrzałem rosyjskim. Podała również przyczynę opóźnienia.

Polska od początku wykazała się ogromną chęcią pomocy

Nadchodzi mężczyzna. Na jego jasnożółtej sukience widnieje napis „ochotnik”, co identyfikuje go jako asystenta. Wolontariusze nadal pracują w Ostbahnhof. Ale mniej. Z przodu święta Wielkanocne Każdego dnia przyjeżdża stąd i odchodzi około tysiąca osób Ukraina Pociągami, specjalnymi autobusami lub prywatnymi samochodami. Pierwsze miejsce na pobyt w centrum pomocy na tyłach stacji. Dzięki norweskiemu wsparciu powstał tam obóz namiotowy o powierzchni 6000 metrów kwadratowych, wyposażony w wysoki profesjonalizm z zapleczem zdrowotnym, placami zabaw dla dzieci, szpitalem i płytą. Chodzą tam też wolontariusze z Iriną i Olgą, te dwie spóźnialskie, które od jakiegoś czasu są rozbite w metrze, są bardzo przygnębione, bo dopiero przyjeżdżają.

Wojna o rosyjską okupację Ukrainy od dawna weszła w nową fazę. Atak na Kijów nie powiódł się. Na wschodzie i południu nasiliły się walki. Nic się nie skończyło. Jeszcze. Większość ludzi w kraju znalazła czas na wojnę w ciągu jedenastu tygodni. dokonać ustaleń. Dotyczy to krajów ościennych, zwłaszcza Polski. Największy członek Unii Wschodniej z 530-kilometrową granicą z Ukrainą wykazał ogromną chęć pomocy od początku wojny. Polityka, wojsko, gospodarka. Ale ludzkość ponad wszystko. Spośród 5,3 mln uchodźców z Ukrainy około 3,2 mln jako pierwsze wjechało do Polski. W kraju mieszka ponad dwa miliony ludzi, głównie kobiet i dzieci.

Przeczytaj też o tym

Teraz Warszawa potrzebuje dodatkowej pomocy od Brukseli

Premier Mateusz Morawiecki pochwalił „ogromny wysiłek narodowy”. Wszyscy zebraliby się razem: gminy, organizacje wolontariackie, kościół, instytucje i niezliczone ilości osób prywatnych, które „otworzyły swoje drzwi i serca”. Rząd wykonał swoją część. Reguluje rynek pracy, szkołę i uczelnię, opiekę nad dziećmi i pomoc społeczną za pomocą przejrzystych przepisów. Poznańska ekspertka ds. imigracji Klaudia Gołębiowska jest jednak nieugięta, że ​​Polska „na dłuższą metę nie poradzi sobie z tak dużą liczbą uchodźców”. Brak do tego doświadczenia. Prawicowy, konserwatywny rząd, zwłaszcza w Warszawie, jest w rzeczywistości jednym z najgłośniejszych „podejrzanych o migrację” w UE. W kryzysie uchodźczym 2015/16 odrzucił limit. Jednak teraz wszyscy mieszkańcy Moravików odwołują się do aktualnych zasad i proszą o pomoc finansową. UE„Jeszcze nie zapłacił ani grosza”.

Precedensem powinna być umowa z Turcją, która od lat otrzymywała od UE duże sumy pieniędzy na przyjmowanie uchodźców. Jednak spór między Brukselą a Warszawą jest problemem ze względu na brak rządów prawa w Polsce. Dlatego Komisja uniemożliwia wypłatę miliardów z funduszu Corona. Dzięki nowym pieniądzom na pomoc humanitarną pośrednio zmniejszy własną presję na nakładanie sankcji. W tej sytuacji obie strony polegają na wspólnych konferencjach darczyńców. Przedstawiciele Komisji Europejskiej, rządów, międzynarodowych instytucji finansowych i organizacji spotkali się niedawno w Warszawie po raz drugi w ciągu kilku tygodni, aby zebrać pieniądze dla Ukrainy.

Rosnąca gospodarka może skorzystać na pracownikach

W końcu jednak inne rzeczy mogą decydować o tym, czy wysiłek humanitarny się powiedzie. Ekonomia jest bardzo ważna. Około dwóch milionów ludzi z Ukrainy pracowało w Polsce przed wojną. Byli to głównie mężczyźni, którzy pracowali w budownictwie lub przemyśle. Uwzględniono teraz wiele kobiet, które mogą wzmocnić system opieki zdrowotnej bez złych pracowników. Jeśli integracja się powiedzie, musi na tym skorzystać stale rozwijająca się gospodarka. Ale przebieg wojny pozostaje decydujący. Widać to również w warszawskim Ostbanhofie. W pierwszych dniach maja w tunelu pod torami przed stołem odlotów gromadzą się osoby ukraińsko- lub rosyjskojęzyczne. Najlepsze połączenie jest poszukiwane w domu. Eksperci szacują, że liczba powracających wkrótce przekroczy liczbę uchodźców.