Nie arcydzieło, ale dobra rozrywka

więc idź! Super Mario Bros. Film Możliwość wprowadzenia dobrych modyfikacji do gry

Film Super Mario Bros. Koprodukcja Nintendo i Illumination podąża za hydraulikiem z Brooklynu, który udaje się do Królestwa Grzybów i przez szaloną grę w znanych lokacjach Mario. Każdy, kto dobrze zna „Mario” i „Minionki”, może już sobie wyobrazić ten film. Przede wszystkim zapalają się gagi. W podobny sposób historia może zakończyć się w innych filmach animowanych dla rodzin. Mario jest początkowo sympatycznym nieudacznikiem z wielkimi marzeniami, jego brat Luigi jest nieustraszonym kotem, który musi prześcignąć samego siebie, Księżniczka Peach jest w końcu twardym bohaterem. Animowana komputerowo scena przeradza się w dość prostą historię, na którą prawie nie ma czasu. Ponieważ popularne postacie z różnych gier Mario muszą cały czas trzymać głowę na obrazie, aluzje do „Smash Bros.” A „Mario Kart” i „Luigi’s Mansion” są stale włączane do młodszych i starszych klasycznych gier z bogatej historii Nintendo.

Niektóre rzeczy w tym filmie nie mają sensu, wiele wydaje się naciągane, a wiele cytatów przykleja się jak pomoc do logicznych dziur w historii. Ale krytykowanie jej byłoby błędem. Film to swoista kolejka górska dla dzieciaków od szóstego roku życia, technicznie na najwyższym poziomie, wizualnie fantastycznie. Dla rodziców z doświadczeniem w grach to nostalgiczna podróż. i wystarczy.

Pokolenie kiepskich filmów

Rozrywka działa od dłuższego czasu. W 2016 roku Nintendo zaczęło planować debiut filmowy. Intensywna współpraca doprowadziła do tego, że twórca Mario, Shigeru Miyamoto, pojawił się jako producent w napisach końcowych filmu – a reżyser oświetlenia, Chris Meledandri, zasiada teraz za panelem Nintendo.

Ścisła koordynacja była uzasadniona. Przez całe pokolenie Super Mario był uważany za najlepszy przykład filmów fabularnych, które nie działają. W 1993 roku do kin wszedł film Super Mario Bros. ze znaną obsadą, z masą efektownych gagów i efektów, z wieloma aluzjami do modelu gry – i nie powiódł się. Aktor Mario Bob Hoskins publicznie tego żałuje. Flipping wciąż kojarzy się z legendarną dobrą reputacją Nintendo. Ponieważ firma zajmująca się grami słynie już z niezawodnego wysokiego poziomu swoich produktów rozrywkowych. Nikt w środowisku interaktywnym nie opanował bezpiecznej, przyjaznej rodzinie zabawy tak rutynowo, jak grupa japońska.

Hity gier, kinowe klapy

Nintendo nie było osamotnione z porażką. Przez długi czas wydawało się, że film i gra nie idą w parze. Niezliczone gry, od Dooma, przez Need for Speed, po Mortal Kombat, przez dziesięciolecia okazały się klapami. Podczas gdy niektóre gry mają ambicje narracyjne, wiele nie. Mario też nie ma – to maskotka, która woli skakać i gadać okrzyki. W klasycznej serii gier platformowych domniemany hydraulik przeskakuje przez kolorowe, psychodeliczne światy, aby uratować księżniczkę Peach przed złowrogim gigantycznym jaszczurem Bowserem. Chociaż Mario albo podróżował przez kosmos w ostatnich przygodach, albo przyjaźnił się z Tiarami Przydziału, historie są prawie zawsze nieszkodliwe, fantastyczne bzdury.

Ale jeśli ekipy stojące za filmami nie potraktują tego gówna poważnie, nie da się nakręcić dobrych filmów. Porównanie starego filmu Mario i obecnego pokazuje kontrast: miszmasz z lat 90. próbujący sprzedać hydraulika ma zbyt bogatą historię. Ostry ton, niebezpieczne sceny, chaotyczna fabuła, nic tak naprawdę nie pasuje do Mario. Z jednej strony nowy film rozumie, o co toczy się gra. To slapstickowe fajerwerki pełne świetnych efektów wizualnych – popcorn dla oczu. Rezultatem nie jest arcydzieło, ale dobra rozrywka i ukłon w stronę oryginału.

Nowa innowacja dla telewizji

I to nie tylko wydaje się świeże w nowym filmie Mario: istnieje ciągła fala adaptacji filmowych napędzanych przez twórców, którzy są doświadczeni w formatach filmowych i telewizyjnych, a jednocześnie rozumieją i szanują materiał źródłowy. Tak powstają tytuły warte obejrzenia, które odbiegają od swoich szablonów.

Dobrym tego przykładem jest „Wiedźmin” z 2019 roku. Serial Netflixa nie nawiązuje oficjalnie do popularnych polskich gier fabularnych, ale nawiązuje do utartego wzorca – opowiadań autora Andrzeja Sapkowskiego. Ale produkcja telewizyjna się przechyla Widoczne również w grach. To przyciągnęło nową publiczność bez całkowitego wyobcowania starych. Sztuczka została z powodzeniem powtórzona w kolejnej grze studia – „Cyberpunk: Edgerunners”. W oczach wielu widzów Lepsze niż towarzysząca gra fabularna „Cyberpunk 2077”.

Mądrą decyzją było podjęcie decyzji o zabraniu świata z gry RPG, a nie całej historii. Ponieważ gry fabularne inspirują Cię ewoluującymi światami. Ale opowiadają zawiłe, niesprecyzowane historie i podążają za każdą zachcianką graczy. Jeśli chcesz zrobić z tego serial telewizyjny, lepiej skopiuj świat niż narrację.

Dobre i złe historie

Przygodową grę akcji można zrobić bardziej bezpośrednio, co w oryginale wygląda jak film przygodowy. Na przykład Tomb Raider był wielokrotnie kręcony. Ale przygody Lary Croft są już melodramatyczne w oryginalnej grze. I tak pierwsze próby z Angeliną Jolie jako Larą Croft wydawały się drogimi filmami klasy B, Z drugiej strony nowszy film z Alicią Vikander jest trochę nudny. Gry Tomb Raider są zabawne, ponieważ widzowie przeżywają niemożliwe przygody w roli nieustraszonej bohaterki. Nie mają być oryginalne, ale raczej spełniać fantazję.

Aby wierne wykonanie na ekranie było przekonujące, model musi oferować więcej; Udowodnił to niedawno „The Last of Us”. Serial telewizyjny opowiada o powoli rozwijającej się relacji między nastolatką a traumatycznym ojcem w środku prawdziwej apokalipsy. Gra wyznacza standardy. Serial również odniósł wielki sukces.

Naucz się Mario od Sonica

Z drugiej strony udany plan Mario został wprowadzony przez kogoś innego: „Sonic the Hedgehog” nie ma wiele do powiedzenia jako skaczący bohater. Film to zrozumiał – i wymyślił nową historię, w której Sonic the Hedgehog jest słabym, ale sympatycznym chłopcem na skraju dojrzewania. Sonic został stworzony jako postać identyfikująca młodych widzów. To działa, ponieważ Sonic zawsze prezentował dziecinne wyobrażenie o tym, co jest „fajne”: niesamowicie szybki, bezmyślny, bezczelny, ale także przyjazny i lojalny. Niezliczone nawiązania do oryginalnych gier i fabuła czerpiąca inspirację przynajmniej z gier z serii, Sukcesy komercyjne filmów. Wygląda podobnie do Mario, z wyjątkiem tego, że nie jest dzieckiem, zmienił się w słabszego bohatera. A wielu mniej znanych bohaterów miało pójść w ich ślady w nadchodzących latach. Zapowiedziano kilka filmów fabularnych.