Pierwsze zamknięcie było dla mnie dobre, ponieważ wcześniej moje codzienne życie było determinowane presją terminów i potrójnym ciężarem rodziny, dzieci i pracy” – mówi Annika Muller. Muller pracuje tylko w niepełnym wymiarze godzin 20 godzin tygodniowo, „ale tam zawsze naciągałam terminy w mojej pracy i miałam wysokie oczekiwania”. Annika Müller jest po czterdziestce i ma dwóch synów w wieku 7 i 9 lat. Przyjechała do Niemiec z rodziną w 1981 roku w wieku 5 lat Urodziła się na Górnym Śląsku, w dzisiejszej Polsce.

Ich życie jako mieszczańskiej rodziny polegało na klasycznym podziale ról: mężczyzna jest głównym żywicielem rodziny, a kobieta trochę dorabia, ale przede wszystkim zajmuje się dziećmi i rodziną. „Kiedy urodziły się dzieci, pierwsze lata były naprawdę ciężkie i po prostu pracowałem”. Większość pracy rodziny spoczywała na ich barkach. Chciałaby to zrobić i „oczywiście mój mąż też pomagał, ale był też bardzo zajęty swoją pracą”, tłumaczy przepraszająco za sytuację, która kształtuje również życie milionów innych rodzin w Niemczech.

Presja terminowa jako zabójca relacji

Ona i jej mąż nie mogli się doczekać dzieci. Annika została w domu przez rok po urodzeniu chłopców. Nie jej mąż. „Filip i Niklas byli dla mnie tak pożądani i zawsze w centrum uwagi. Może za bardzo” – przyzna później, jeśli chodzi o powody i powody rozstania z mężem. „To był stopniowy proces”. Jej macierzyństwo zawsze charakteryzowała troska o dzieci. Ale jasne jest, że związek między mężczyzną a kobietą zostaje utracony z powodu ojcostwa i codziennego życia. Ostrożnie opisuje to jako „jest coraz mniej. Z punktu widzenia mojej matki moje priorytety bardzo się zmieniły ze względu na atrakcyjną naturę małych robaków. To normalne, prawda?” Patrząc wstecz, widzi siebie w niewoli codziennego życia, od którego nie było ucieczki.

„Lubię tańczyć, ale niestety zdałem sobie z tego sprawę za późno”. Była z mężem w klubie tanecznym, gdzie w niedzielne wieczory ćwiczyli wszystko od walca przez fokstrota do tanga. „Podobało mi się te taneczne randki, ale dla mnie były też dodatkowe randki, na które musiałam się zebrać, kiedy moja bateria była już rozładowana na weekend”. Rozmowa często się zacina. Szuka słów i wyjaśnień na temat swojej pozycji samotnej matki, którą nigdy nie chciała być. „Wspaniale było iść na tańce z moim mężem. Ale nie mogłem cieszyć się wieloma rzeczami.”

Pani Mueller uwielbia swój wzór do naśladowania

„Zawsze chciałem mieć chroniony dom dla moich dzieci. Powinny mieć szczęśliwe, szczęśliwe dzieciństwo. ” Nie uważa się za super mamę, ale mówi: „Czasami miałam szczęście, ponieważ chciałam tylko dla dzieci. ’ Mówi o autobusie, z którego rano korzystają dzieci ze szkoły podstawowej w ich mieście i który zabiera ich do szkoły w 20-30 minut. „Czy sześciolatek powinien sam jechać autobusem do szkoły o siódmej rano, w połowie miasta? Nie, nie chciałem. Więc zabraliśmy dzieci do szkoły samochodem.” Dla Anniki Müller jest to część chronionego dzieciństwa. Do dziś prowadzi dzieci pod drzwi szkoły.

„Fakt, że kobiety z dziećmi pracują na pełny etat, nie jest dla mnie ostatnim słowem”. Annika Müller

W zasadzie pani Muller uwielbia swój tradycyjny wzór do naśladowania. Zdrowa rodzina zawsze była dla niej ważna. Zawsze miała wolny poniedziałek, żeby mogła gotować, robić pranie i dbać o rodzinę: „To był dla mnie szczęśliwy dzień w tygodniu”. Nie było napięcia w punkcie przełomowym między pracą a rodziną. Czy jej mąż też był z tego zadowolony? – W zasadzie mój mąż zgodził się na to oznaczenie i nie narzekał – mówi krótko. Ale nie chciał też, aby jego żona została w domu ze względu na dzieci przez kolejny rok. Tutaj otwiera się pole sprzeczności. Annika Muller nie chce wchodzić w szczegóły. Kobiety wielokrotnie ubolewają nad rozbieżnością w kompatybilności rodziny i pracy w teorii i praktyce. Samotni rodzice szczególnie cierpią z powodu prawdopodobieństwa i rzeczywistości w przedsiębiorstwach.

„Fakt, że kobiety z dziećmi pracują w pełnym wymiarze godzin, nie jest dla mnie ostatnim słowem. A co z relacjami z dziećmi? Nie miałam dzieci, dopóki nie dorosły w całodziennej opiece” – mówi Mueller, że może do tej pory miała szczęście pracować w niepełnym wymiarze godzin i mogła być tam dla swoich dzieci.

Nie chciałeś zerwać

Pani Mueller zapewnia, że ​​nie chciała rozstawać się z mężem. Zanim oboje mogli skorzystać z poradnictwa małżeńskiego lub mediacji, wprowadzili się mąż i ojciec. „Opuszczenie jego rodziny jest dla mnie niezrozumiałe. Dlaczego nie walczył o nas?” Po decyzji męża o wyprowadzce i separacji, dodaje: „Byłam zmuszona dołączyć do modelu samotnego rodzica”. Jej mąż jest ewangelicki, ale odszedł Kościół. Jej dwoje dzieci zostało ochrzczonych jako katolicy, a najstarszy syn przystąpił już do pierwszej komunii. Przygotowanie do tego w edukacji religijnej odbywało się prawie wyłącznie online dzięki Coronie. Wychowanie katolickie było wspierane przez męża i ojca. „Ważne jest, aby pani Muller przekazywała swoją wiarę iw ten sposób kierowała ją do swoich dzieci. „Smakosz jest częścią jedzenia”.

„Wychowałem się jako katolik i odziedziczyłem wartości małżeństwa i rodziny po moim ojcu”. Skąd pochodzi ona i jej rodzina, chodzenie do kościoła w niedzielę jest integralną częścią życia rodzinnego, a wiara jest integralną częścią codziennego życia. Twoi rodzice na pewno mieli wzloty i upadki, ale nigdy nie było rozdzielenia pokoju.

Podczas procesu separacji Annika Muller często chodziła do kościoła i modliła się o siłę dla siebie i dzieci. „Powinieneś pozostać razem jako rodzina i bronić się nawzajem”, to wartości, które chce przekazać swoim dzieciom.

Nie ładne, ale wyjątkowe

Annika Muller od dawna chciała iść na terapię matki i dziecka, „bo wiedziałam, że potrzebuję siły”. Zaświadczenie na to otrzymałem bardzo łatwo od mojego lekarza rodzinnego. Ale z powodu Corony premiera była kilkakrotnie przekładana. Pani Müller odkryła specjalne programy dla samotnych rodziców na Maximilians-Klinik im Allgäu i od razu poczuła do niej pociąg. „jesteśmy 2 Wcześniej tego nie wiedziałem, ale cele, które się za tym kryją, jak wzmacnianie więzi z dziećmi, przywracanie sobie sił – uznałem to za bardzo interesujące”.

Przyjaciel niedawno dał Annice Muller kartkę z napisem: „Nie bądź słodki, bądź wyjątkowy”. Potrzebuje tych zachęcających cytatów, aby móc lepiej radzić sobie z obecną sytuacją jako samotnego rodzica.

Imiona w tym raporcie zostały zmienione, aby chronić dzieci i ich matkę. Tekst jest skrócony na podstawie rozdziału o tym samym tytule w księdze „Nie zostawiaj nas samych! Czego potrzebują samotni rodzice i ich dzieci po rozstaniu”, Herder Verlag 2022.