Cedric był jednocześnie znanym i nieznanym reżyserem. Choć był już reprezentowany na międzynarodowych festiwalach (2004 z czerwone światła i 2018 z wskrzeszenie w konkursie Berlinale), znany jest także jako aktor. Ale większość jego filmów jest przeznaczona dla francuskiej publiczności. z Sprawa Goldmana (Proces Le Goldmana) nakręcił imponujący film aktorski, który otwiera Quinzaine des Cinéastes. Side chain, tradycyjnie najbardziej ekscytujący festiwal, ma w tym roku inny profil pod nowym kierownictwem. Program powinien być bardziej dociekliwy, bardziej otwarty i ciekawy, z filmami, które nie są tutaj pokazywane tylko dlatego, że nie dostały się do głównej serii.

Etyka pełnej uczciwości

Sprawa Goldmana Dobry tego przykład, bo reżyser tylko dwukrotnie pojawił się na Festiwalu w Cannes: w 1994 roku na Quinzaine iw 2001 roku na Konkursie. Byle nie pospolitych, jak nazywa się tu zwykłych podejrzanych. W rzeczywistości film jest prawie niepozorny, opuszcza salę sądową, w której rozgrywa się cały dramat, bardzo krótko, w ciągu około dwóch godzin, w przeciwieństwie do Święty Omarze (2022) autorstwa Alice Diop, poniżej drugiego poziomu. Poza tym filmy mają ze sobą wiele wspólnego, bo pokazują, jak państwo francuskie traktuje mniejszości, jak radzi sobie z dyskryminacją i stereotypami. Pierre Goldman jest Żydem polskiego pochodzenia, partyzantem i byłym komunistą w tym czasie. Twierdzi jednak, że nie popełnił morderstw, o które został oskarżony w procesie z 1976 roku.

Kahn nakręcił film dla aktora, który zapewnia intensywność, powściągliwość, brak opanowania, przypływ energii i przejmującą strukturę. Nieruchome obrazy, subtelne obserwacje, mocne konflikty, a przede wszystkim słowo dominują w filmie. Z bohaterem, który nie tylko ujawnia głęboko sprzeczne cechy osobowości aż do ukrytej paranoi, ale także wyznaje etykę całkowitej uczciwości, nawet do tego stopnia, że ​​​​regularnie obraża funkcjonariuszy policji, Khan zapewnia ciągłą niekonsekwencję. Sprawa Goldmana to klasyczny film, który wierzy, że niuanse mają znaczenie na dłuższą metę, a proces ma swoją wartość. Co ciekawe, film nie sprawia wrażenia skradzionego, lecz raczej uwikłanego – choć zachowuje dystans, który z pewnością pozwala zlokalizować jego miejsce.

Kompaktowy dramat

Semaine de la Critique, cykl festiwali poświęcony pierwszym i drugim filmom fabularnym reżyserów, przeszedł ogromną transformację w ciągu ostatnich 20 lat, a dzięki rosnącemu sukcesowi w coraz większym stopniu koncentruje się na szeregu tytułów artystycznych o dużej wartości komercyjnej. Ostatni rok należał do po słońcu Jeden z największych hitów serialu, który otrzymał nominację do Oscara za główną rolę, Paula Mescala.

Film otwierający 2023 to także na pierwszy rzut oka film skromny i prosty, który z kolei niczym nie zachwyca widza. Reżyserem była Maria Amachokili A co do Glorii Kompaktowy dramat nakręcony po powrocie głównej bohaterki, Glorii, z Paryża na Wyspy Zielonego Przylądka. Jako niania Gloria opiekowała się sześcioletnią Cleo, którą kazała pożegnać, obiecując, że wkrótce znów ją zobaczy. Rzeczywiście, dziewczyna przekonuje ojca, by wysłał ją na lato na afrykańską wyspę, gdzie Cleo jest uwikłana w złożone relacje rodzinne Glorii. Aby zarobić na rodzinę, zostawiła dwójkę swoich dzieci pod opieką zmarłej właśnie babci. po demarkacji imprezowiczka (2014), który wyreżyserowała wraz z Claire Berger i Samuelem Theissem, Amashukele ponownie z wielkim zainteresowaniem przygląda się postaciom granym przez amatorów, wśród których ponownie znalazła się kobieta w średnim wieku. Jej drugi film jest poświęcony jej niani.

Więzi emocjonalne i zwarcia

Kamerą akcji, ciasnymi obrazami i wysoce subiektywnymi perspektywami filmowiec wpisuje się w tradycję sztucznie wytworzonego naturalizmu i samoświadomości. To system obrazu, który nie ukrywa swojej produkcji, a wręcz przeciwnie, podkreśla szczegóły. Jednak stara się stworzyć formę autentyczności w grze i sytuacjach, które umożliwiają emocjonalne połączenia i zwarcia.

Nacisk na powierzchowność i dziecinne spojrzenie, które jest w stanie ogarnąć tylko stosunkowo niewielką część wzajemnych relacji, polegał na przebieraniu się, wzbogaconym rozsianymi gdzieniegdzie animacjami, być może mającymi na celu zilustrowanie fragmentaryzmu historii ukształtowanej przez wspomnienia. Im bardziej film opiera się na konfliktach motywowanych psychologicznie, tym trudniej jest go śledzić, ponieważ tworzenie obrazów włącza się w kompozycję opowieści, zaburzając tym samym równowagę z naturalnymi częściami doświadczenia. W końcu reżyserka zadedykowała film swojej niani, może któraś uroni łzy, wtedy obietnica zostanie dotrzymana.