poniedziałek 4 października 2021

Fidgety Phillip jako osoba dorosła
ADHD nie rośnie razem

od Sarah Platz

Brak koncentracji i słabe oceny w szkole: ADHD jest często klasyfikowane jako choroba wieku dziecięcego. Ale teraz badania wykazały, że bardzo niewiele osób „wychodzi” z choroby. Większość doświadcza również objawów w wieku dorosłym – choć z pewnymi wzlotami i upadkami.

Często nazywa się je „fidgetami filipińskimi” lub „paczkami energetycznymi”. Dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) często wydają się mieć nieskończoną energię. Jednak często trudno jest im używać w ukierunkowany sposób. Jest to szczególnie widoczne w szkole – uczniom nie jest łatwo śledzić lekcję, odrabiać lekcje czy siedzieć. Przez długi czas uważano, że ADHD jest chorobą wieku dziecięcego – i tak jest w przypadku motto: Kiedy dorastasz, stajesz się spokojny i skupiony.

Dzieje się tak, ponieważ choroba nigdy nie przechodzi w dorosłość – jej początki zawsze leżą w dzieciństwie. Jednak od pewnego czasu wiadomo, że zaburzenie neurobiologiczne nie zawsze ustępuje w wieku dorosłym. I odwrotnie: diagnozy ADHD u osób w wieku od 18 do 69 lat stają się coraz częstsze, wynika z krajowej analizy danych ubezpieczenia zdrowotnego z 2017 roku. podejmowanie decyzji, wewnętrzny niepokój, wahania nastroju i wreszcie słynne „nie myśleć przed działaniem”.

Po dziesięcioleciach badań eksperci oszacowali, że ADHD ustępuje u około połowy wszystkich dorosłych pacjentów. Teraz zespół kierowany przez amerykańską psychologa i naukowca z Seattle Children’s Research Institute, Margaret Sibley, odkrył, że znacznie mniej osób „usuwa” chorobę, niż wcześniej zakładano.

9 na 10 dorosłych wykazuje objawy

ich wyniki studia długoterminowe Zauważa, że ​​„ponad 90 procent osób z ADHD w dzieciństwie, przynajmniej do wieku dorosłego, będzie musiało walczyć o przetrwanie, choć czasami niestabilne, z objawami i słabością” – mówi American Journal of Psychiatry. Częste objawy choroby były „regułą, a nie wyjątkiem”.

Celem badania było zrozumienie pojawiania się i zanikania objawów ADHD od dzieciństwa do dorosłości. W tym celu Sibley i jej współpracownicy towarzyszyli 558 pacjentom. W ciągu 16 lat sprawdzili nastolatki osiem razy, a także rozmawiali z rodzicami i nauczycielami.

W ich wynikach szczególnie zauważalna była duża zmienność objawów, takich jak impulsywność, brak skupienia czy niepokój. Ponieważ chociaż około połowa wszystkich uczestników była wolna od objawów na każdym skanowaniu, nie zawsze było tak samo. Większość pacjentów, około 63,8%, doświadczało wahań objawów w czasie. Tylko 9,1 procent zostało sklasyfikowanych jako zdrowe w najnowszym badaniu w wieku 25 lat. Większość z nich nadal miała objawy ADHD, napisali naukowcy, chociaż często byli nieprzytomni. Badanie wykazało, że wzorzec pokazuje, że „ADHD jest bardziej zaburzeniem dynamicznym niż statycznym”.

Życie ze wzlotami i upadkami

Potwierdza to również, ile osób faktycznie wykazywało objawy we wszystkich badaniach. Ponieważ pomimo większej częstości występowania ADHD w wieku dorosłym, tylko 10,8 procent uczestników stale cierpiało na tę chorobę. Większość tych, którzy wyzdrowieją, doświadcza tymczasowego zmniejszenia objawów, napisali naukowcy.

Dla Sibley wyniki badania mają kluczowe znaczenie dla leczenia. Jeśli objawy tymczasowo znikną, powinno to oznaczać, że klinicyści, pacjenci i rodziny potrzebują ciągłych badań przesiewowych w kierunku ADHD. Z drugiej strony „jeśli objawy powrócą, musisz szybko zareagować”. Sibley i jej zespół podejrzewają, że połączenie wysokiej genetyki i wpływów środowiskowych może być przyczyną fluktuacji objawów. Przeprowadzki, zmiana nauczyciela lub przełożonego, a także zmiana szkoły z pewnością mogą doprowadzić do odrodzenia ADHD.

Naukowcy wyjaśniają, że podczas oceny i leczenia ADHD czynniki, które mogą wpływać na wahania objawów, takie jak zdrowie fizyczne lub zmiany w środowisku, powinny „odgrywać główną rolę przez całe życie”. Jednoczesnego braku objawów nie można utożsamiać z wyzdrowieniem z ADHD.

„Rzeczy czasami nie da się kontrolować”

Badanie potwierdza również, że większość nawrotów ADHD zaczyna się w wieku dorosłym. Jednak badanie zostało przerwane i brak jest danych na temat dalszego przebiegu choroby. Sibley radzi jednak brać pod uwagę chorobę podczas planowania swojego życia. „Ważne jest, aby osoby z ADHD zrozumiały, że jest to normalne i że są chwile w życiu, kiedy sprawy wymykają się spod kontroli, i inne chwile, kiedy wszystko jest pod kontrolą” – cytuje amerykańskie czasopismo Neurologyadvisor.

Pacjenci powinni znaleźć pracę lub zadania życiowe, na które ADHD nie ma wpływu, mówi psycholog i behawiorysta. Często są to bardziej kreatywne zawody, takie jak aktorzy czy pisarze. Autor Benjamin von Stackrad-Brie mówił wcześniej o „normalnej przesadzie” jako objawu ADHD. Amerykański aktor Will Smith czy olimpijczycy Michael Phelps i Simone Biles również cierpią na zaburzenia neurobiologiczne w wieku dorosłym. ADHD może więc prowadzić do trudności na lekcjach w szkole, ale nie powinno uniemożliwiać powodzenia w życiu.