Dlaczego serial skupia się na rodzinie niemieckiego karczmarza Brunsa? OświęcimProces – czy nie powinniście skupić się na żydowskich ofiarach?

Na szczęście nie ma tu żadnych zobowiązań co do konkretnej perspektywy narracyjnej. Pochodzę z niemieckiej rodziny i jestem wnuczką sprawcy i tylko tyle mogę rzetelnie powiedzieć. Główna bohaterka, Eva Bruns, tłumaczka w procesie, jest trochę jak moja mama, urodzona w 1942 roku, której w latach 60. zależało wyłącznie na znalezieniu mężczyzny, który w miarę możliwości zostałby lekarzem lub profesorem. Proces oświęcimski na razie całkowicie go pominął. Potem byłam świadkiem świadomości mojej matki w tej sprawie. przestępstwo Niemcy urośli.

Jak to się pojawiło?

Na przykład odwiedziliśmy kiedyś pomnik w Bergen-Belsen, miałem 12 lat… matka Przeszła tylko dziesięć metrów i musiała wracać, bo bardzo płakała. Duży wpływ na nią wywarł także serial „Holokaust”. To była dla niej ewolucja na przestrzeni lat, a dla bohaterki filmu, Evy Bronze, była ona jeszcze bardziej stresująca.

W serialu jest scena w kuchni rodzinnej restauracji Bruns, gdzie pomoc kuchenna mówi: „Chcę usłyszeć o procesie przeciwko SS”.mężczyźni Nic nie słyszę, mąż upadł na wschodzie i to jest najgorsze. Czy jest to stanowisko, któremu serial się sprzeciwia?

Dokładnie. Wyrażenia takie wyrażają represje wobec tych niezrozumiałych zbrodni. Zostało to przedstawione z odpowiedniej perspektywy i zbagatelizowane. Potem mówią: „Niektórzy ludzie po prostu mieli pecha”. Lub: „Nam też było ciężko”. To była wojna. O takim podejściu opowiada serial.

Czy obojętność może być wyrazem antysemityzmu?

W każdym razie zwykłe trzymanie się z daleka od tematu i milczenie leży w interesie antysemityzmu. Uważam: nie można żyć apolitycznie. Jeśli nie powiesz ani nie zrobisz nic przeciwko rasizmowi i niesprawiedliwości, jest to również oświadczenie, które skutkuje cichą aprobatą. Zwolennicy i wspólnicy – ​​są bliżej siebie, niż myślisz.

Czy potrafisz zrozumieć zachowanie tych, którzy milczą i są uciskani?

Większość ludzi woli trzymać się z daleka od okazywania moralnej odwagi. To jest istota ludzka. Dopiero po wojnie Republikę Federalną można było odbudować poprzez represje. Dużo myślałem o tym, dlaczego wszyscy oprócz jednego oskarżeni nie przyznali się do winy. Uznanie odpowiedzialności jednej osoby za śmierć tysięcy ludzi może być niemożliwe. Jak żyć z tym poczuciem winy?

Proces, który odbył się sześćdziesiąt lat temu, nie patrzył na Holokaust jako całość, ale miał wykazać, że poszczególni sprawcy dopuścili się indywidualnych czynów. Oczywiście, ta personalizacja wywołuje wiele emocji – ale czy nie grozi utrata z oczu wymiaru zbrodni?

Czyste liczby pozostają abstrakcyjne, miliony zgonów – nie możesz tego sobie wyobrazić. Dlatego musisz wypowiadać imiona, które podkreślają losy poszczególnych osób. Długo pracowałem nad odczytaniem aktu oskarżenia: z oryginalnych 800 stron sporządziłem tekst, który wymienia ogromną liczbę przestępstw, ale wielokrotnie podkreśla nazwiska i losy poszczególnych osób. A to po prostu wywołuje emocje i empatię, a może i poczucie tego piekła.

Ale to, czy obóz koncentracyjny Auschwitz był prowadzony przez gang zabójców, którzy wspólnie zabijali, nie było przedmiotem dyskusji w sądzie, niezależnie od tego, kto wniósł bezpośredni wkład.

Operację można przeprowadzić wyłącznie przy użyciu legalnych środków z tych lat. Jak już mówiłem: oskarżony musiał być skazany za konkretne przestępstwa. Trzeba było znać nazwisko ofiary, nazwisko sprawcy i świadka, który to widział. Najlepiej dwa. Dlatego też śledztwo było całkowicie niewystarczające. Ale proces mógł jeszcze powiedzieć Niemcom, co wydarzyło się w tym obozie koncentracyjnym. Na początku procesu 70% Niemców było przeciwnych temu rozwiązaniu. Ostatecznie mieszkańcy zażądali kary śmierci. Potem już nikt nie mógł powiedzieć, że nie słyszał o Auschwitz.

Teraz, w tych tygodniach, wszyscy patrzymy na Izrael i Gazę, na terroryzm Hamasu i reakcję Izraela. Czy Twój film może się do tego przyczynić? konflikt Rozumieć?

Wierzę, że postrzeganie Holokaustu może pomóc w zrozumieniu, że Niemcy odgrywają szczególną rolę w tym konflikcie. Jestem wnuczką jednego ze sprawców, a mój dziadek był policjantem w Polsce. Mogę jedynie, przede wszystkim, zdecydowanie sprzeciwić się wszelkim formom antysemityzmu. To samo robię z tą serią. Głęboko mnie przeraża, że ​​Żydzi w Niemczech znów będą się bać. To mnie przede wszystkim dotyka.

Czy zgadza się Pan z argumentem, że potomkowie sprawców nie muszą mówić potomkom ocalałych, co mogą, a czego nie mogą zrobić, aby zapewnić im bezpieczeństwo?

Nie możemy oczywiście powiedzieć potomkom ofiar, jakie są odpowiednie środki obrony. Jednocześnie myślę, że wszyscy możemy się zgodzić, że przemoc wobec ludności cywilnej jest przestępstwem. Przeraża mnie przemoc we wszystkich jej postaciach. Jestem zadeklarowanym pacyfistą. Zdaję sobie jednak sprawę, że czuję to z wygodnej i uprzywilejowanej pozycji.

Banery można zobaczyć podczas demonstracji żądających wolnej Palestyny ​​od Jordanii po Morze Śródziemne – a wraz z nią zniszczenia Izraela. Czy Twój film jest komentarzem do wiadomości?

Ta wiadomość w pierwszej chwili nas zszokowała. Oczywiście serial pojawia się w szczególnym momencie. Ale myślę, że ogłaszanie tego teraz byłoby całkowicie nieprzyzwoite. Naszym pierwszym tytułem, kiedy zaczynaliśmy pracę nad serialem, było zawsze: czułość. O horrorze mówimy z ostrożnością i współczuciem. Wynika to wyłącznie z opisów świadków – w świadomości widzów. W serialu rozmawiamy o tym, do czego rasizm, wykluczenie i antysemityzm mogą doprowadzić w ciągu zaledwie dwunastu lat.

Zdjęcia kręcono w Polsce, niedaleko Auschwitz.

W Krakowie i Katowicach. Pomnik jest oddalony o dobrą godzinę drogi, a cała obsada i ekipa udali się tam. Duża część załogi była polska. Wśród nich byli potomkowie ofiar. Odbyliśmy kilka bardzo poruszających rozmów i jestem wdzięczny, że mogliśmy razem nakręcić serial.

W rodzinie Bruhnów, której „niemiecki dom” dał nazwę serialowi, uosabiasz różnorodne niemieckie losy. Nawet małe dziecko musi cały czas bawić się w wojnę. Wydawało mi się to trochę zamierzone.

Jeśli przyjrzysz się uważnie dowolnej rodzinie, znajdziesz to wszystko. Oczywiście jest intensywny, ale to także około pięciu godzin narracji. To także rozrywka, trzeba ją dramatyzować, inaczej zaśniesz. Pociąg powinien mieć także dobrą przyczepność, aby można było wsiąść do pociągu i cieszyć się jazdą.