Po dwunastu latach studiowania sztuki w Kilonii i Hamburgu, Wiebke Siem zaczął robić ubrania wzorowane na krojach Burdy, wzorach w kratkę, ale celowo źle zszywał wykroje i wysyłał z nimi przyjaciół na ulicę. Celowo kontrastując z koncepcją geniuszu z lat 80., chciała uczynić sztukę użyteczną, przybliżyć ją ludziom i tam umieścić. W międzyczasie badała nie tylko style, ale także takie pojęcia, jak rzeźba, geniusz i muzeum. Pośrednio kpi też z ówczesnego społeczeństwa, które jest absurdalne i seksistowskie.

Pokaz Boone’a otwiera pochwa „sukienki księżniczki”. Ich wzory były przeznaczone dla gospodyń domowych. Na konferencji prasowej artystka opowiedziała o strzyżeniu, jakie nosiła wówczas każda babcia. „Chodzi o banalność w głupich ciuchach” — upiera się. Sąsiedni pokój pokazuje jej zaabsorbowanie postmodernizmem, w tym postmodernistycznym designem. w „4. Werksatz ”nie umieszczaj wysokich postaci w pokoju, ale pod tylną ścianą, jakby odsuwając je na bok. Używa dywanika wykonanego z perforowanych ekranów i osadzonych pasków filcu jako przegródek i wypełnia pokój zabawkami zbyt dużymi, by dziecko mogło je unieść.

Artystka kwestionuje i minimalizuje rzeźbę oraz męskie społeczeństwo. Używa ironii i humoru. Instalacja „Fałszerz” (2008/2009) dowodzi tego już w tytule. Mówi, że zastawia sidła, kochane mistyfikacje, ironię i sarkazm. Przedstawia starą jadalnię z kredensem i rozkładanym drewnianym stołem, cały wypchany lub nakryty, z deskami kuchennymi i drewnianymi głowami i perukami, z uniesionymi rękami z drewnianych łyżek, figurkami z patyków ze szpilek i toczącymi się nogami. prawidła do butów. Inwentarz przypomina imitację tzw. prymitywizmu przy pomocy gwoździ, zaprawy murarskiej i siatki koszowej. Naśladuje zbiory muzealne i archiwalia, które dobrze zna z wizyt w zbiorach etnologicznych. Ale ćwiczy też dystans.

„Fałszerką” jest ostatecznie sama artystka, która wszystko robi, kupuje na pchlim targu, znajduje w ogłoszeniach lub odkopuje na strychu babci. Wyjaśniasz, że pieniądze dla asystenta są bardzo ograniczone. Ale jej specjalne umiejętności są na wagę złota, gdy zamienia szpulę kablową w „pokaz” z trzymaniem się za ręce i wędką, zwisaniem gigantycznego oka wykonanego z cienkiego materiału garniturowego lub przesuwaniem miechowej gąbki Kafki po starych saniach. Pozdrowienia od Beuysa i Kafki.

Nie chce, aby jej prace zostały odebrane jako autobiograficzne, ponieważ uwielbia projektowane meble we własnym mieszkaniu. Jednak barokowe lub lekko żółtawe szafki kuchenne z Gelsenkirchen są częścią ich inwentarza, w który zaopatrują sale muzealne. Do komfortu starych dobrych czasów dodaje się dreszczyk zbrodni, gdy krzesło jest przewrócone, na przykład wdowa wyskakująca z podwójnego łóżka z dużą prędkością, podczas gdy szafa w sypialni jest nawiedzana przez ducha piany. Lub gdy zwisa z haka bezgłowa postać ubrana w gigantyczną czerwoną spódnicę i czarne ręce i nogi, które się kołyszą, podczas gdy ciało, zasilane jasną lampą, ma w genitaliach przełącznik, dzięki któremu można zgasić świecącego ducha. To jest głupi teatr. Tutaj artystka również naśmiewa się z siebie. Dyrektor muzeum Stefan Berg był pod takim wrażeniem tej instalacji, że kupił pokój z surrealistyczną lampą wiszącą.

Ironia i samoocena są zawsze obecne. Te cechy wywodzi od matki, której członkowie rodziny, Niemcy, od pokoleń byli obywatelami Polski. W Spatial Fixation, co tłumaczy się jako „Nic nie jest tak złe, żeby nie można było zamienić tego w coś innego dobrego”, tytuł pojawia się w języku polskim. Na korytarzach króluje humor. W ciemnym pokoju „Sen o rzeczach” znajdują się drewniane miski, pudełka z desek, tarki, wanny do pieczenia, laski, piramidy z kapusty, wieszaki na ubrania i obręcze do butów, których publiczność może używać i przenosić, co jest surowo zabronione w muzeum. Ironia losu: sceny przypominającej Czarny Teatr nie można (jeszcze) sprzedać, bo kolekcjonerzy zazwyczaj nie kupują rzeczy używanych.

Pozostaje pytanie o tytuł wystawy „Minimum”. Tu satyryk robi się poważny, przeciwstawiając maksymalny zysk w gospodarce nieefektywności w studiu, „gdzie wszystko idzie, a czasem nic nie wychodzi”. Do 1997 roku pracowała i sprzątała w godzinach nocnych. Mimo słynnego Goslara Kaiseringa pozostała outsiderem. Dopiero teraz Haga i Bonn kupują swoje obiekty. W berlińskich muzeach panuje cisza radiowa. Mówi, że mieszka tu od ponad 25 lat, niezauważona. W Berlinie pokazywali go tylko właściciele galerii wywodzący się z Kolonii, którzy teraz wysyłają część swojej kolekcji do Monachium.