Zamożna wdowa z wyższej klasy średniej i jej młodszy ogrodnik zakochują się w sobie i gorszą otoczenie. W 1955 roku Douglas nakręcił Circus All That Heaven Allows z Jane Wyman i Rockiem Hudsonem. Ale jak to często bywa w przypadku Sirka, Niebo skąpi swoich bohaterów: dzieci wdowy nie tolerują związku niezgodnego z ich statusem. Mieszkańcy małego miasteczka plotkują o związku z country clubem – bohaterka Jane Wyman spotyka się z pogardą i wrogością.

W latach 50. Douglas Circus został mistrzem hollywoodzkiego melodramatu. Bogata kolorystyka technikoloru i wyrafinowana dramaturgia światła wyolbrzymiają zmagania i tęsknoty swoich bohaterów. W tym, na co pozwala niebo, jest zimowe światło natury, które opowiada o bezwładności społeczeństwa we wszystkich jego niuansach – iw całym jego pięknie. Sirk doprowadza sztuczność światów zbudowanych przez studio do skrajności, a estetyka jego filmu staje się szkłem powiększającym to, co sprawia, że ​​jego bohaterowie zawodzą: różnice klasowe, rasizm, związki patriarchalne i nietolerancyjne moralności seksualne. Sam cyrk tak widzi swoich bohaterów:

„Właściwie wszyscy moi bohaterowie mają zepsutą naturę. Lub, jak to opisuję po angielsku, „rozszczepianie postaci”.

Ucieczka z nazistowskich Niemiec

Douglas Circus, urodzony w Detlev Cirque 26 kwietnia 1897 roku w hamburskiej dzielnicy Eimsbüttel, był odnoszącym sukcesy reżyserem teatralnym i dyrektorem artystycznym w Niemczech — do czasu, gdy narodowi socjaliści zakończyli jego karierę teatralną: bandyci z SA zakłócali jego antynazistowskie produkcje teatralne. Przez jakiś czas cyrk znalazł pracę w Ufie, a tutaj zamanifestował się jego instynkt aktorski i ton melodramatu: w trzech filmach zamienił Zarę Linder w śpiewającą gwiazdę.

W 1937 roku cyrk skorzystał z wyjazdu za granicę, aby uciec z żoną żydowską, aktorką Hildą Gary, i ostatecznie uciekł do Stanów Zjednoczonych. Detlev Circus staje się Douglas Circus. W rozmowie z Eckhartem Schmidtem Cirque łączy swoje niemieckie doświadczenia z twórczością amerykańską.

– Przedstawiłem całą serię badań amerykańskiej klasy średniej w Ameryce. Ponieważ wciąż pamiętam klasę średnią z czasów Hitlera jako grunt, na którym osiadły dyktatury, prawda?

Choć pogląd Douglasa Circus na amerykańskie społeczeństwo jest surowy, jego współczucie dla bohaterów, którzy desperacko próbują wydostać się z sytuacji, jest równie wielkie. W „Tradycji życia” w niemieckim „Tak długo, jak istnieją ludzie”, opowiada o młodej kobiecie, która w 1959 r. uwewnętrzniła rasizm swojego środowiska, przed powstaniem Amerykańskiego Ruchu Praw Obywatelskich. Jako jasnoskóra córka wyrzeka się swojej czarnej matki:

„Imitacja życia” z Laną Turner i Sandrą Dee to najbardziej udany film cyrkowy w Hollywood. W 1959 wrócił do Europy, gdzie nadal sporadycznie występował w teatrze. Nie chce robić więcej filmów. W 1987 roku zmarł w swoim domu spokojnej starości w Lugano w Szwajcarii.

Uwielbiany przez pisarzy i reżyserów