Trzy zgony dziennikarzy mundialu zszokowały prasę w Katarze. Bezlitosna poprawka wkradła się do relacji z turnieju, wywołując niebezpieczną burzę. Opowieść o upojeniu, załamaniu i niezdrowej zasługi.

„Trzy tygodnie z bardzo małą ilością snu, skrajnym stresem i dużą ilością pracy sprawiły, że moje ciało zwiotczało” — napisał na swoim blogu o Mistrzostwach Świata amerykański dziennikarz Grant Wahl. To, co zaczęło się jako przeziębienie, przerodziło się w coś poważniejszego w nocy 1/8 finału między Stanami Zjednoczonymi a Holandią (…) Teraz biorę antybiotyki i (…) czuję się trochę lepiej, ale nadal: no bueno! Selekcja trwa. Według niego był dwukrotnie leczony. Zasłabł wcześnie w sobotę w meczu ćwierćfinałowym Argentyny z Holandią. Na pomoc przychodzi za późno. Reporter nie żyje. Przyczyna śmierci jest wciąż niejasna.

Po najgorszej z możliwych gehenny, obserwowanej przez autorów tego tekstu z odległości kilku metrów, zapada cisza. Jak to się mogło stać? To moment, w którym wstrząsające spojrzenie wstecz na kilka ostatnich tygodni na Mistrzostwach Świata pokazuje, jak styl biznesowy wkradł się do umysłów wielu dziennikarzy w Doha, który nie toleruje wygody, a w większości przypadków nie toleruje możliwości w ogóle. . Wiąże się to z heroizmem, terminami startów i warunkami pracy, które na pierwszy rzut oka wydają się idealne, jednak poddają organizm ciągłym i nagłym zmianom temperatury. Ma to tyle samo wspólnego z przypływem bohaterstwa, co z niepokojącą skalą, przed którą nie można uciec.

Napięty harmonogram turnieju z czterema meczami dziennie w fazie grupowej i godzinami rozpoczęcia późnych meczów o 22:00 czasu lokalnego, które są zabawne dla rynku europejskiego, ale stanowią wyzwanie na miejscu, prowadzą autorów do irracjonalnego, czarnego tunelu, który jest tylko o torach, grach, scenariuszach, konferencjach prasowych i tysiącach innych tematów. Spore napięcie było też na mundialu 2010, 14 czy 18 – ale w przeciwieństwie do poprzednich turniejów, w Katarze podczas rundy eliminacyjnej można obejrzeć dwa, może więcej meczów dziennie. Przywilej, ale i problem.

tuż przed upadkiem

Krótkie drogi stają się długie i bardzo długie. Z Al Thumama do Lusail iz Media Center na pustynię do Al Al-Bayt iz powrotem około 3 nad ranem czasu lokalnego. Zawsze jest coś do zobaczenia, opowiedzenia i porozmawiania. Cztery, pięć godzin snu i dłużej. Dziennikarze agencji opowiadają o swojej codziennej pracy na meczach i konferencjach prasowych. Ktoś mówi: „W innych turniejach graliśmy może po sześć gier i teraz wszyscy mamy wyraźne dwucyfrowe liczby”.

Nie pojawia się uczucie zakrycia wszystkiego. Zawsze dzieje się coś nowego, nigdy nie „kończysz” swojej pracy. Niemal toksyczna produktywność zaczyna wciągać autorów w nieuchronny czarny tunel. To trwa tak przez trzy tygodnie na raz. Napisz pierwszą wiadomość przy śniadaniu. Bierze szybki prysznic. Wychodzenie w świat, przeprowadzanie wywiadów, obserwacje i badania. Może napiszę kolejny scenariusz po południu, bo prezydent FIFA Infantino znowu wariuje. Wieczorami na jakimś stadionie, bo nikt już nie pamięta, jakie mecze już tam oglądał. Następnie w strefie mieszanej lub na konferencji prasowej. do późnej nocy. jakoś do domu. Raport z gry czeka tam. dobranoc.

Wszystko to dezorientuje autorów i pozbawia ich snu. Gryzie coraz bardziej siebie. To czyni ją bardziej drażliwą. Bardziej prawdopodobne. Po kilku krótkich nocach z rzędu i kolejnym DFB-Aus, nad którym w Doha pracuje się do wpół do piątej rano, następnego dnia jeden z autorów ma się załamać. Pocenie się, błyski przed oczami, panika. Cykl jest w wiadrze, bardzo mało jedzenia i energii w systemie. Chodzenie jest bardzo trudne, ale on już siedzi na boisku przed kolejnym meczem. W jakiś sposób zakrada się do metra. Kilka dni później końcówki raz po raz stają się gumowate.

Dlaczego to tylko spirala napięć?

bez przerwy. Zawsze jest coś do zrobienia. Wiele z tego jest narzuconych sobie. Następna historia zatrucia. Mistrzostwa Świata będą zlepkiem wszystkich niezdrowych kawałków merytokracji, które krążą w prasie przez cztery tygodnie. Wyszukuj i pisz wszystko coraz szybciej. Tu komentuj, tam analizuj. Zaspokoić chciwość. W Katarze pisarze są uwięzieni w tej mentalności. Ucieczka jest niemożliwa. Ciekawe, jak mocno jest to zakorzenione: rodzina, przyjaciele i współpracownicy ostrzegają, że nie należy się przemęczać. Ale i tak to robisz. Po prostu nie słuchaj rad, które otrzymasz na odwrót i myśl, że są prawdziwe i ważne. tylko dlaczego? Ponieważ ruiny błyszczących fasad Doha i tak nie oferują żadnej różnorodności? Bo wydajność liczy się jako afirmacja, a poczucie własnej wartości często wynika z pracy?

Pracuj dużo i to co nazywamy odpornością na stres cieszy się masową akceptacją. Dzięki temu naprawdę możesz wyrobić sobie markę. Praca w Katarze wyraźnie pokazuje, jak bardzo jest to niezdrowe. Kiedy Federacja Niemiecka opublikowała wiadomość o odejściu Olivera Bierhoffa po 1/8 finału pomiędzy Koreą Południową a Brazylią, w Dosze zbliżała się północ. Ponieważ tempo i tak zostało całkowicie zniszczone, wciąż jest w trakcie przetwarzania. Kolega mówi, że dyktuje tylko prywatne wiadomości przez telefon. Nie ma już w sobie żadnych znaków.

Ochłodziło się dopiero w ostatnią sobotę. Zostało tylko 25 stopni. Zanim osiągnie temperaturę 32 stopni. Na chłodnych kortach temperatura spada poniżej 20 stopni, w klimatyzowanych pomieszczeniach w centrum medialnym iw autobusach wahadłowych, gdy koledzy fotografowie edytują swoje zdjęcia, czujesz dreszcz. Potem znowu 25 stopni o trzeciej nad ranem, droga do metra, zimno, ciepło. Ciągła zmiana. Inną sprawą jest fakt, że latem ciężar ten przybiera zupełnie inne proporcje i że cierpienia pracowników migrujących oraz ich narażenie na przepracowanie, wypadki związane z przepracowaniem lub zapalenie mięśnia sercowego muszą być ogromne, to inna sprawa.

Żadnej ucieczki, żadnej ulgi

Dziennikarze kaszlą w windach mediowych hoteli, ostatkiem sił doczołgają się do śniadania lub idą z gorączką do szpitala. Ktoś ciągle mi opowiada, jak całymi dniami siedział w swoim pokoju. Z silnym przeziębieniem, z owocami, wodą i gorączkowymi oczami. Ludzie wszędzie testują na obecność Covida, ale wirus pojawia się za chwilę, mimo całkowitego zniesienia środków w Doha. Zmęczenie, okresy osłabienia spowodowane klimatyzacją, brak snu i niepokój są w Doha powszechne.

W oczach bohatera, zanurzonego w głębokim czarnym tunelu, trudno było się powstrzymać. Szybciej niż kiedykolwiek, głośniej niż kiedykolwiek. Bo czy to na stadionie, czy w miejskich galeriach handlowych, muzyka pulsuje, a światła uderzają prosto w zmęczone kości. Zatłoczone metro lub autobusy, tłumy ludzi i tłukące się pudła, które powodują najgorsze partyjne ciosy dla ciała i umysłu w ciągłej pętli. Na arenach są tak hałaśliwe, że przed rozpoczęciem rozgrywek nie sposób jasno myśleć.

Fotoreporter Khaled Al-Musallam z katarskiego kanału informacyjnego zmarł dzisiaj, w sobotę. Dokładne informacje na temat przyczyny śmierci nie są jeszcze dostępne. Jeśli reforma odegra jakąś rolę, nie będzie to zaskoczeniem dla dziennikarzy w Doha. nie ma ucieczki. bez odpoczynku. Bo to zawsze trwa. Bo adrenalina zawładnęła organizmem na długi czas – aż do wybuchu.