TPara, każda z nastoletnim dzieckiem, spotyka się przy jedzeniu. Dzieci były parą przez sześć miesięcy. Rodzice uważają, że nadszedł czas, aby się poznać, nie bez ukrytych motywów. Potomstwo właśnie się rozdzieliło, ale to uchodzi uwadze i nie jest aż tak istotne.

Bo tu chodzi o subtelne i mniej subtelne różnice. Dumna para spotyka osobę rzekomo wykluczoną społecznie. Tutaj serwuje się ręcznie karmionego Chateaubrianda, tam eksperymentuje się z serami z supermarketów; Tutaj pojawia się hamburska willa z basenem, tam kryje się apartamentowiec z dołączoną ekipą sprzątającą. Eleganckie sukienki kontra pudełkowate cienie do powiek i szpilki, które mogłyby wyglądać lepiej w reality show „Love Island”; Luksusowy samochód kontra motocykl zrób to sam – film „Goście na obiedzie” gotowy.

Intymny kontakt z relacjami małżeńskimi

Taka konfrontacja przesady może być zabawna. Żartem może być uwidacznianie stereotypów lub wyolbrzymianie interakcji, zgodnie z hasłem: Bez przesady, bez eksponowania, uderz, utoń. Duża część dramatycznego realizmu jest nieużyteczna w tego rodzaju filmie telewizyjnym opartym na konfliktach. Kiedy role bohaterów staną się (fikcyjnymi) ludźmi z krwi i kości, powrót Moliera będzie musiał powrócić, aby dobry nastrój nie został zepsuty.

Komedia ma trudności w telewizji publicznej i nie tylko tam. Wynika to z przekazu programu (charakter edukacyjno-rozrywkowy) i ogólnej bezwstydu. Humor może być źródłem kontrowersji. Jeśli stanie się placem zabaw w obawie przed własną brawurą i ma jedynie wspierać wartość dodaną dramaturgiczną, wypadnie słabo – jak w „Goście na obiedzie”. Ta komedia zaczyna się świetnie, a kończy jako dramat na dobranoc. Bo program jest tu intymnym, ponadklasowym przedstawieniem relacji małżeńskich. Bogaci ludzie oczywiście cierpią na zaburzenia erekcji lub frustrację seksualną i zadowalają się kulinarnymi przyjemnościami i dobrym smakiem. Projektantka wnętrz Soraya Faber (Nada Rahmanian) daje znać swojemu mężowi, architektowi, Andre (Matthias Koeberlin), aby zdjął zegarek (lepiej „nie pokazywać naszym gościom rocznej pensji na nadgarstku”). Do słabszych stron Popowa należy Wiktor (Maximilian Grell), którego nadmierny apetyt seksualny dokucza każdemu. Jego żona Monica (Joséphine Preuss) odmawia seksu, ponieważ jest zawsze zbyt zmęczona pracą, dziećmi i rodziną.

Nic to nie przeszkadza kobietom, w towarzystwie polskiej gospodyni Fabersów, która okazuje się sąsiadką Popowa i krewnym Wiktora, wreszcie wyjść w noc, aby świętować w ramach solidarności, a mężczyźni, także sojusznicy, przymierzają swoje skóry kurtki i adilettes do jazdy na motocyklu. Każdy zdaje sobie sprawę, że nie ma miejsca na arogancję, przynajmniej w sprawach seksualnych; Wszyscy mężczyźni są inni, ale przecież tacy sami, podobnie jak wszystkie kobiety. Wszystkie powody, aby znów się kochać. Natomiast żart o ciekawym wyborze kulinarnym podczas rzeźbienia julienne w bambusowym lesie posadzonym przed oknem Fabersa już minął. W rzeczywistości rzekomo młoda para, waleczna wegetarianka Milla Faber (Hannah Schiller) i lider klasy Leon Popov (Paul Sondheim), przez większość czasu rzuca się w oczy swoją nieobecnością. Kiedy się pojawia, zaczyna się dramat. I nie tylko dlatego, że Mila widzi swoją przyszłość w „ciężkiej pracy” i wychowywaniu dzieci, Leon ma zupełnie inne plany. Aktorzy radzą sobie nieźle, ale „Goście na obiedzie” Caroline Utterbach (reżyser i scenarzyści) i Heinza Wesslinga (kamera) pokazują, że w tym kraju to, co łatwe, jest trudne.