Pisarz Walter Kaufmann, który mieszkał m.in. w NRD i Australii, zmarł i zmarł w czwartek w wieku 97 lat w Berlinie.
Pisarz Walter Kaufmann, który zmarł w czwartek w wieku 97 lat, zmarł w Berlinie, jak ogłosili w imieniu rodziny reżyserzy Karen Caper i Dirk Szossis. Obaj nakręcili pełnometrażowy film dokumentalny o życiu Kaufmana, który obecnie kończą. Heart am Wind – The Life of Walter Kaufman ma trafić do kin jesienią.
Kaufman urodził się w Berlinie w 1924 roku jako syn młodego polskiego Żyda. Trzy lata później adoptowała go zamożna para z Duisburga. Kaufman miał 15 lat, kiedy mógł wyjechać z nazistowskich Niemiec do Anglii w jednym z ostatnich transferów żydowskich dzieci. Tam został aresztowany i przewieziony do Australii, gdzie był przetrzymywany w obozie koncentracyjnym przez prawie dwa lata.
Niemiecka Konfederacja Demokratyczna z nadzieją na „lepsze Niemcy”
Następnie zarobił na życie w Australii jako zbieracz owoców, żeglarz, przypadkowy fotograf i żołnierz. Jego pierwsze opowiadania, powstałe w Australii, były oparte na opowiadaniach amerykańskich. Jego pierwsza powieść, Sounds in the Storm, jest leczeniem wspomnień z dzieciństwa, po raz pierwszy dostępną w języku angielskim.
Kiedy Kaufmann wrócił w połowie lat pięćdziesiątych, wybrał NRD, mając nadzieję na „lepsze Niemcy”. Zachował australijski paszport, pozwolił mu podróżować jako dziennikarz i pisarz, a doświadczenie to traktował w wielu reportażach i książkach. Był żonaty z aktorką Angelą Brunner, a aktorka Deborah Kaufman jest ich córką.
Między innymi Kaufman zdobył nagrodę im. Heinricha Manna
W latach 1985–1993 Kaufmann był sekretarzem generalnym PEN Center we wschodnich Niemczech. Około 20 książek, powieści, opowiadań lub relacji z podróży ukazało się przed upadkiem muru berlińskiego. Po upadku muru autor, szeroko czytany na Wschodzie, początkowo pozostawał bez wydawcy.
Według berlińskich reżyserów do końca odgrywał aktywną rolę w polityce światowej i był pisarzem. W ciągu ostatnich kilku lat istnieje coś takiego jak „W rzece czasu”, „Moja tęsknota wciąż mi przeszkadza” i „Czy wciąż tam jesteś, Enrico Spoon?” Jest m.in. laureatem nagrody im. Heinricha Manna, australijskiej nagrody im. Mary Gilmore oraz literatury Ruhr Prize.
