Poświęciłeś kilka lat swojego życia sprawie wampirów. W jaki sposób? Historia skończyła się pół wieku temu.

Przemysław Semczuk: Ta sprawa nie została zamknięta. Kiedy przeczytałem dokumenty sądowe, wiedziałem, że to historia warta książki. Ale kiedy książka została ukończona, nowe „rozdziały” były dodawane w kółko. Ludzie przychodzili do mnie i mówili, że wiedzą więcej o sprawie. Z drugiej strony inni byli tak wzburzeni i wściekli, że wyraziłem swoje podejrzenia i powiedziałem: Ten człowiek był mordercą!

Czy ty też przez cały ten czas byłeś rozdarty, czy prawdziwy winowajca został skazany na śmierć?

Przemysław Simczuk: To było tak. Przeczytałam jedną stronę i powiedziałam sobie: winny jest Zdzisław Marchwicki i czytając następną miałam wątpliwości. Poza tym znam jego głos z taśmy. Był załamanym człowiekiem, zmęczonym niekończącymi się przesłuchaniami, gotowym powiedzieć wszystko, byle tylko został sam. Ten dźwięk wyrzuca wszystkie te pliki, co wskazuje, że zostały one zmanipulowane.

W aktach można przeczytać, że przyznał się do zabójstw. Czy zrobiłbyś coś takiego, gdybyś nie był winowajcą?

Przemysław Semczuk: Był to człowiek prosty, niewykształcony, mówiący prostym językiem. Na przykład bardzo łatwo było nim zmanipulować, aby dał śledczym podwójną negatywność. Na przykład musi potwierdzić na piśmie poprzednie oświadczenie, a następnie je wycofać. Nie rozumiał, że to go obciąży.

Czy kiedykolwiek próbowałeś skontaktować się z „drugą stroną”? Rozmawiać z ludźmi, którzy byli i nadal są przekonani o winie Zdzisława Markowieckiego?

Przysław Simczuk: Tak, kilka razy rozmawiałem przez telefon z ówczesnym prokuratorem, który jest absolutnie przekonany, że skazano właściwego człowieka. Dla mnie bardzo ważne byłoby ponowne skierowanie sprawy do sądu, w demokratycznej Polsce, do oceny przez niezawisłego sędziego.

Czy są nowe dowody lub oświadczenia?

Przysław Simczuk: Tak, rodzina znów była tego świadkiem.

co dokładnie?

Przemysław Simczuk: Rozmawiała z dziećmi Markoweckiego, które były wówczas nastolatkami – dwoma synami i jedną córką. Zastanawiałem się, dlaczego dopiero teraz o tym mówią. Powiedzieli mi, że robili to już wcześniej, ale nikt nie chciał się zająć tą sprawą na początku lat 90. To prości ludzie, którzy nie znają prawa, ale chcą oczyszczenia ojca z zarzutów.

Pamiętasz swojego ojca przed aresztowaniem?

Przemysław Simczuk: Tak. Mówią, że dopóki był obecny w ich życiu, mieli dobre dzieciństwo. Syn odnosi się do matki jako do „kobiety” lub zwraca się do niej pełnym imieniem.

Czy jesteś przekonany o jego niewinności?

Przysław Simczuk: Tak, ale oczywiście zawsze musimy pamiętać, że to są jego dzieci. Jako rodzina staną w obronie ojca. Ale to, co mówią, przedstawia nowy i złożony obraz tej kwestii, a tego nie ma w aktach, w których używa się oficjalnego języka.

Jakie konkretne kroki podejmuje teraz rodzina skazanego?

Przemysław Semczuk: Przygotowywany jest wniosek do sądu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zaświadczenia rodzinne są dołączone. A wszystkie wątpliwe „dowody” rozpatrywane przez sąd, rodzina chce ponownie zbadać i zobaczyć. Wszystkie kolejne nagrania są również dokumentowane. Żona skazanego powiedziała później coś zupełnie innego niż to, co wcześniej nagrała. Kwestia ta ukształtowała życie dzieci Marchwickich. Twoje wnuki pytają: Czy nasz dziadek był wampirem?

Dlaczego w tamtym czasie nazywano go „wampirem”?

Przemysław Semczuk: Termin seryjny morderca wtedy nie istniał. Ludzie mówili o zabijaniu z pożądania, ale w społeczności dominowało inne określenie: jeśli to był morderca, to był to „wampiryzm”. Słowo to stało się tak popularne, że inkwizytorzy używali go w oficjalnych dokumentach.