Fajnie, że miałeś czas spotkać się ze mną dzisiaj w Garmisch-Partenkirchen na dużej skoczni. Miejsce, w którym świętowałeś wielkie sukcesy. Jak możesz teraz tu stać?

Oczywiście przychodzą mi na myśl zdjęcia z Mistrzostw Czterech Skoczni z lat 2001 i 2002. To była absolutna atrakcja mojego życia. Adam Małysz z Polski był wówczas faworytem. Moje pierwsze zwycięstwo w inauguracyjnym konkursie w Oberstdorfie było prawdziwą niespodzianką. Prawie nie wygrałem drugiego konkursu tutaj w Garmisch, ale zwycięstwo w Innsbrucku było po prostu fantastyczne. To był moment, w którym sam zacząłem wierzyć, że wszystko jest teraz możliwe – że mogę być pierwszym łyżwiarzem w historii, który wygra wszystkie cztery konkursy Mistrzostw Czterech Skoczni.

Czy to spowodowało, że znalazłeś się pod presją?

Zamieszanie wokół mnie było intensywne. Wszędzie, gdzie się udałem, wisiały plakaty naszego zespołu. Widziałem swoją twarz na każdej stacji benzynowej na pierwszej stronie gazety. Ale tej zimy udało mi się całkowicie zignorować ten stres i napięcie i skupić się na tym, co ważne: na snowboardzie.

Pozbądź się stresu w kluczowym momencie i rób, co chcesz – czy to jest coś, co wyróżnia Cię jako wybitnego sportowca?

Zdecydowanie. Od zawsze wiedziałem, że jestem surowy we wszystkim, co robię. Kiedy odnajduję swoją formę, mogą być zamieszki na lewo i prawo. Ukryj to i pokaż pełną moc.

Byłeś wtedy u szczytu kariery i osiągnąłeś niesamowite rzeczy. Kiedy zdałaś sobie sprawę, że stres był zbyt duży?

To był stopniowy proces i zaczął się jeszcze przed moim super sezonem pod koniec 2001 roku. Cały czas czułem się zmęczony. Dałem swojemu ciału wytchnienie, ale w mojej głowie chodziło o jazdę na snowboardzie 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Wracając do domu z zawodów już myślałem o kolejnym.

Wiedziałeś już, że to nie było dobre dla twojej psychiki?

tak. Wiedziałem, że to nie jest dla mnie dobre. Ale nie miałam czasu, żeby lepiej o siebie zadbać. Odniosłeś sukces. Próbowałem krwi. Nie chciałem skakać na niskie miejsca. Chciałem być w czołówce. Półśrodki to nic. W tym też jestem surowy.

Kiedy zdałeś sobie sprawę, że jesteś naprawdę chory?

Już w 2003 roku byłem ciągle wykończony. Moje objawy są podobne do objawów gorączki gruczołowej. Ale nie zrobiłem. Biegałem od jednego lekarza do drugiego. Nikt nie może niczego znaleźć. Zawsze było tylko: „Wow, najlepsi sportowcy! Masz najwyższe wartości. „Na wakacjach w 2004 roku czułem się szczególnie źle. Ledwo mogłem znieść ciszę wokół mnie, czułem się jak zaszczute zwierzę. Byłem zamrożony w środku. W domu poszedłem do psychiatry. Rozmawiał ze mną przez pół godziny – i miał bardzo jasną diagnozę.

Spalony!

Dla mnie była to kompletna wersja. W końcu wiedziałem, co jest ze mną nie tak i mogłem coś z tym zrobić. Mój plan: Idź szybko do kliniki, niech wyjaśnią, co robię źle, zebrają porady, co mogę zrobić najlepiej – a potem szybko wróć do formy, abym mógł trenować do następnego sezonu.

Kiedy zdałeś sobie sprawę, że leczenie nie zadziała w ten sposób?

Zajęło to trochę czasu. Przede wszystkim w klinice czułam się bezpiecznie. Nauczyłem się odzyskiwać dostęp do moich uczuć. Ta strona mnie została wymazana. Moje życie zawsze było związane z wydajnością i wydajnością. Samo radzenie sobie z moimi uczuciami, trzymanie ich w rękach i słuchanie ich, to działało dla mnie dobrze.

A snowboard? Czy tak daleko?

tak. W klinice mogłem się łatwo wyłączyć. Ale jak tylko pomyślałem o snowboardzie, moje ciało stało się niespokojne. Nie mogłam spać, byłam zlana potem. Na początku lekarstwo mi pomogło. Pigułki dały mi wieczorem odpoczynek. Kiedy rano efekt minął, znów byłam zajęta leczeniem i codzienną rutyną. Pod koniec pobytu w szpitalu znów poczułem się dobrze.

Ale to nie trwało długo.

Nie mogłem się doczekać powrotu do domu, do rodziców po klinice. Ale jak tylko stanęłam przed drzwiami, niepokój, uczucie zapadania się, dreszcze natychmiast powróciły. Moje ciało nauczyło się kojarzyć dom moich rodziców ze skokami narciarskimi i wszczynać alarm.

Pewnego popołudnia siedziałem na kanapie i naprawdę chciało mi się biegać. Przebrałem się, wyszedłem za drzwi i nie mogłem zacząć biec. Ja, wyczynowy sportowiec! Stopniowo było mi lepiej, ale szybko zdałem sobie sprawę, że muszę uważać i nie oczekiwać od siebie zbyt wiele. Cztery miesiące później byłem w końcu gotowy do myślenia o skokach narciarskich i naprawdę chciałem pojechać na Puchar Świata. Zacząłem uprawiać sport. Ale pewnego dnia w drodze do hali znów się pojawiło – to uczucie wielkiego niepokoju i napięcia, które wydawało mi się, że już dawno przezwyciężyłem. Wiedziałem wtedy.

co wiesz

Snowboard, to koniec! Było dla mnie jasne, że jeśli teraz zignoruję to uczucie, znowu trafię do szpitala. Moje ciało powiedziało bardzo wyraźnie: Zostaw to. I słuchałem go. To był najtrudniejszy dzień w moim życiu. Musiałem porzucić moją miłość do skoków narciarskich. I nie wiedziałem: co będzie dalej?

To było 18 lat temu. Jak się dzisiaj miewasz?

Szukam od dawna. Chwyciłem dużo rzeczy tylko po to, żeby mieć coś do zrobienia. To była bzdura. Dostałem psa, poszedłem z nim do szkoły dla psów i obserwowałem, jak dorasta. To było dla mnie w porządku. W międzyczasie byłem aktywny w sportach motorowych, nawet zdobywając licencję wyścigową i jeżdżąc przez cały sezon w 2010 roku. Wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem z powrotem w średnim wieku.

Dziś komentuję zimowe zawody narciarskie ARD, bardzo mi się podobają. W lecie mam projekty w sektorze zdrowia. Współpracuję z towarzystwem ubezpieczeń zdrowotnych AOK i ambasadorem rządu federalnego ds. „Mental Attack”.

Czy nadal od czasu do czasu latasz w powietrzu?

Nie. Snowboard to pewny sport. Wciąż dokładnie wiem, co jest ważne. Ale już temu nie ufam. W przeciwieństwie do tenisa czy piłki nożnej, ten sport jest zbyt niebezpieczny, aby spróbować ponownie.

Więcej wywiadów: