Słoweniec po czwartej próbie stania

04.03.2022 | (rsn) – W dramatycznym wyścigu Mathieu van der Poel (Alpecin-Phoenix) wygrał 106. edycję Tour of Flanders, wyprzedzając Dylana van Barleya (Inios Grenadiers) i Valentina Maduasa (Grupama-FDG). Holender wylądował na boisku z Tadejem Pojakarem (ZEA – ZEA). Ale duet miał na siebie oko i nawet Van Barley i Maddus (Groupama – FDJ) złapali ich na krótko przed finałem. Podczas gdy Van der Poel uratował zwycięstwo w Tour de France, Pogacar przeszedł na czwarte miejsce. Stefan Kung (Groupama – FDJ) zajął piąte miejsce, a John Degenkolb (DSM) zajął 18. miejsce jako najlepszy Niemiec.

Po jego długich problemach z plecami w zimie, przez długi czas nie było jasne, czy Van der Poel zdąży na czas. Holender świętował swój powrót zaledwie dwa tygodnie temu. „Nie mogę uwierzyć, że tak ciężko pracowałem, aby osiągnąć to zwycięstwo. Na początku nie było jasne, czy kiedykolwiek będę w stanie poprowadzić klasykę” – powiedział radośnie Van der Poel.

Van der Poel i Pogacar grają w pokera w domu

27-latek udowodnił, że ma dobre nerwy, kiedy zaczął taktykę z Pogacarem. Duet miał wystarczająco dużo energii, a potem zaczął patrzeć na siebie w szybkim marszu podobnym do biegaczy na torze. „Przyszli z tyłu bardzo szybko, więc zacząłem sprintować wcześnie. Zaskakujące było to, że Taj był zajęty tylko mną, a nie innymi. To był szok” – wyjaśnił sytuację Van der Poel.

Doświadczenie zdobyte w ciągu ostatnich kilku lat grało dla Holendra na długim odcinku domu w Oudenaarde. Van der Poel wspomniał o swoim pierwszym zwycięstwie w Rondzie nad Wout Van Aert 2020 i niespodziewanej porażce z Kasperem Asgren w zeszłym roku: „Było dla mnie jasne, że byłem w tej sytuacji trzeci rok z rzędu”.

Pogacar był najsilniejszy w Oude Kwaremont i Paterberg

Ten wynik jest szczególnie gorzki dla Pogacara, ponieważ Słoweniec był w rzeczywistości siłą definiującą wyścig. Po przekroczeniu linii mety 23-latek z frustracją uderzył w gałki i odjechał bez słowa. „Był dzisiaj najsilniejszy i jechał ofensywnie. Gdyby wygrał, byłbym mu oklaskiwany” – powiedział Tivan der Boel swoje komplementy zwycięzcy Tour. Podczas głównych podjazdów van der Poel był zajęty noszeniem tylnego koła Pogacar na Oude Kwaremont, a na Paterberg jest Tadej [Pogacar] Uruchamianie bardzo szybko. W pewnym momencie prawie straciłem kontakt. Ale wiedziałem, że muszę ominąć tylne koło, nie było innego wyjścia. Ale to było bardzo bolesne” – przyznał Van der Poel.

Van Barel i Madwas prowadzili sprytny taktycznie wyścig i zaniedbując Van der Poela i Bogakara, zostali nagrodzeni podium na końcu. Groupama – FDJ oraz Bahrain – Victorious zademonstrowały dobre wyniki zespołowe, umieszczając dwóch kierowców w pierwszej dziesiątce i decydując o finale.

Tak przebiegł wyścig:

Po opadach śniegu w ciągu ostatnich kilku dni rano na Grote Markt w Antwerpii, pośród jasnego słońca i bezchmurnej temperatury, rozpoczął się 106. Tour of Flanders. Obecna edycja, o długości 272 kilometrów, jest dziesiątą najdłuższą w historii wiosennego klasyka, w której tym razem bierze udział 167 profesjonalistów z 24 zespołów. Z powodu kilku przypadków Corony, Izrael – Premier Tech nie był w stanie wysłać drużyny na start.

Po kilku atakach dzisiejsza grupa uformowała się po blisko 15 kilometrach, z Maxem Kanterem (Movistar) również niemieckim kierowcą. Szwajcar Tom Boehle (Cofidis), Belgowie Sebastian Grignard (Loto Soudal), Stan Deolph (AG2R Citroen), Matejs Passions (Bingual Bowles Sauce WB) i Lindsey de Felder (Sport Vanderen-Ballorens), Holender (Taco Vanderen-Ballos) Intermarché – Wanty – Gobert) oraz Włosi Manuele Boaro (Astana Qazaqstan) i Luca Mozzato (B&B Hotels – KTM) z pola, którzy po krótkim oporze puścili uciekinierów.

Następnie faworyci Alpecin – Fenix, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Jumbo – Visma i Quick-Step Alpha Vinyl zapewnili, że różnica między tabelą liderów a polem pozostała poniżej pięciu minut. Kiedy po 136,5 kilometrze po raz pierwszy wspiął się Oude Kwaremont, który w sumie musiał się wspinać trzy razy, w połowie wyścigu różnica między ścigającymi wynosiła zaledwie cztery minuty. Na 2,2-kilometrowym podjeździe, który był stromy o 11 procent i jechał po bruku, o pozycję w polu wybuchły pierwsze bitwy. Wreszcie Bora Hansgrohe poprowadził kolarzy na szczyt legendarnego podjazdu, gdy rozpoczął się górzysty etap wyścigu.

Koch, Van Hooydonk i Garcia Cortina podejmują akcję na boisku

Na Achterbergu, trzecim z 18 stoków tego dnia, po raz pierwszy od dłuższego czasu różnica wynosiła mniej niż cztery minuty, z kilkoma spadkami, gdy tempo na boisku wzrosło. Na 100 km przed metą atak rozpoczął Jonas Koch (Bora – Hansgrohe), a niedługo potem dołączył do niego Nathan van Hooydonk (Jumbo – Visma).

Dziesięć kilometrów później Ivan Garcia Cortina (Movistar) założył większą grupę stalkerów w Berendries, w skład której wchodził również duet Quick-Step Jannik Steimle i Zdenek Stybar, Mick van Dijke (Jumbo – Visma), Alberto Bettiol (EF Education – EasyPost). i Alex był Kirsch, Mads Pedersen (Trek – Segafredo), Gianni Vermeersch (Alpecin – Phoenix), Ben Turner (Inios Grenadiers), Oliver Le Jacques (Groupama – FDJ) i domowy kolega Marco Haller są tam i wkrótce poznają duet.

ZEA był teraz poszukiwany w terenie, który nie był w stanie umieścić kierowcy w jednej z czołowych grup, ale teraz jest wspierany w pościgu za Bahrain Victorious i AG2R Citroen. Na Mount Ten Hute, który ma 21 procent wysokości, Buhle spadł z wiodącej grupy 76 kilometrów, aby ją skrócić. Wkrótce potem pole załamało się na tym podjeździe po przejechaniu przez cennego asystenta Pogacar Matteo Trentina.

Pogacar przetestował już konkurentów na drugim pasie Kwaremont

Kolejna grupa powstała w Canarybergu z Conorem Swiftem (Arkia – Samsik), Timem Wellsem (Loto Soudal) i Kevinem Genetsem (Groupama – FDJ), który bezskutecznie próbował podążać za Nilsem Politem (Bora – Hansgrohe). Jeszcze przed drugą przełęczą Oude-Kwaremont trio spotkało się z pierwszą grupą pościgową, która opuściła 60 km, czyli zaledwie 25 sekund do liderów, a dystans między peletonem powiększył się o ponad minutę.

Kanter i Van der Horn okazali się najsilniejszymi kolarzami w ucieczce na Kwaremont, ale zostali złapani na 55 km, aby go pokonać. Odpowiedzialny za to był Pogacar, który wykonał długi atak, który zaskoczył m.in. Van der Poela. Jednak, podobnie jak wielu innych kierowców, Holender zdołał nadrobić zaległości, gdy Pogacar nie podążył za jego atakiem.

Czołówka licząca 30 osób zmierzyła się z dwoma pierwszymi klipami Batterberga, a Fred Wright (zwycięzca Bahrajnu) zdobył niewielką przewagę nad Van Barelem. Pogacar po raz drugi przetestował swoich rywali na Koppenbergu, tym razem Van der Poel zareagował natychmiast, a Maduas również był w stanie śledzić zwycięzcę Touru. Z kolei obrońca tytułu Kasper Asgren (Quick-Step Alpha Vinyl) odpadł z pewną wadą.

Pogacar również w ataku w Taaienberg

Na 37 kilometrów do końca prowadzili Pogacar, van der Poel i Madouas am Taaienberg, a około 40 sekund za nimi ścigali Jumbo-Visma i Ineos Grenadiers, a za nimi kolejna grupa prowadzona przez Quick-Stepa. Na przedostatnim przełomie dnia Pogacar ponownie przyspieszył, ale nie był w stanie zdetonować pentagramu.

Następnie uciekinierzy zdołali zwiększyć przewagę nad pierwszą grupą pościgową o ponad minutę. Grupa również trzymała się razem na Kruisbergu i ostatnie 25 kilometrów pokonała z czasem 1:10. Z drugiej strony prześladowcy nie zgodzili się, zanim Bennott zaatakował grupę. Za Belgiem podążyli rodak Dylan Tunezja (Victor Bahrain) i Szwajcar Stefan Kung (Groupama – FDJ).

W Oude Kwaremont, 18 kilometrów przed metą, Pogacar ponownie zapalił turbosprężarkę i potrząsnął wszystkimi swoimi towarzyszami z wyjątkiem van der Poela. Słoweńsko-holenderski duet zmierzył się z Batterbergiem obok siebie. Van der Poel miał krótkie problemy na zaledwie 360 ​​metrach, ale średnio pokonywał 13 procent stromych, brukowanych podjazdów i był w stanie wypełnić tylko niewielką lukę w ostatniej trudności dnia z dużym trudem.

Po około 25 sekundach prowadzącego duetu Madaus i Van Barle minęli szczyt Butterberga. Van der Poel i Bogakar utrzymywali tę przewagę do ostatniego kilometra, ponieważ były próby wstawania. Maduas i Van Barley zdołali odrobić dystans 300 metrów. W czteroosobowym sprincie Van der Poel był najsilniejszy.