Brandenburska policja „Hermann” opowiada historię winy i odszkodowania.

Już samo imię w tytule „Hermann” to pierwsza wskazówka, że ​​wiąże się to ze szczególnym losem. A potem brandenburski „Polizeiruf 110”, który ugruntował się jako niemiecko-polski, zaczyna się od dialogu prowadzonego nie po polsku czy po niemiecku, ale w Iwrit – oprócz „na osiołku” dwa słowa, które zapamiętał o człowieku, który był torturowany jako dziecko W obozie koncentracyjnym w samochodzie podczas rozmowy z córką. Spielmannowie przybyli do Niemiec w wyniku procesu sądowego dotyczącego domu w Cottbus, który kiedyś należał do rodziny, a obecnie jest wart miliony.

Ostatni kontakt policyjny z Marią Simon jako Olgą Lensky miał miejsce w styczniu. Ale Adam Raczyk, Lukas Grigorovich, nie jest w tym przypadku odosobniony, poznaje starego przyjaciela z policji w Cottbus: Jeza Flick gra Alexandrę Luschke, która w przeciwieństwie do swojego szefa (Bernd Holcher) dobrze wspomina Raczka. Nigdy nie odkrywa się przyczyny jego ogromnej niechęci; Ale to może nadal stanowić problem.

„Hermann” opowiada o winie, pogodzeniu się z zadośćuczynieniem i zadośćuczynieniem, ale także o antysemityzmie, który jest po raz kolejny lub wciąż obecny. Spelman jest nazywany „Parą Żydów”, rekinem nieruchomości, wszystkich ludzi! Kto już planuje opłacalny remont domu, obraża Zvi, którego kiedyś nazywano Hermann, mówiąc, że „pachnie pieniędzmi”. Raczek i Alex Luschke nie zawsze są wzorami do naśladowania o pewnym instynkcie.

Zamordowana kobieta, młody inżynier budownictwa lądowego, miała zostać wyrzucona z odpadami azbestowymi (na wypadek, gdybyś zastanawiał się nad skomplikowanymi filtrami powietrza), ale ciężarówka miała wypadek. Obiecała pomoc i dokumentację zarówno wokalistce, jak i matce i synowi Behrendowi (Monica Lennarts, Heiko Rawlin), którzy również zakładają, że są właścicielami domu.

Więc pytanie brzmi, jakie to są dokumenty i czy Behrends jak Spielmannowie mieli motyw? Alibi są sprawdzane, oceniane są kamery drogowe i badane są próbki tkanek.

„Hermann”, oparty na książce Mike’a Bommela i wyreżyserowany przez Dror Zahavi, w kółko zagłębia się w szczegóły pracy policji, ale dzieje się to szybko. Morderstwo również zostaje szybko rozwiązane w końcu. Potrzebujesz miejsca na historię Hermanna, a także trochę miejsca na historię Elizabeth Bernd. Kiedy dzieci bawią się razem.

Oczywiście izraelski Zahavi nie poruszył tego drażliwego tematu nieprzypadkowo, nie przypadkiem też nie pojechał do Cottbus, gdzie w należącej do Cottbus Grossgaglo trwają spory w tych kwestiach restytucji (raportowane w piątek przez Süddeutsche Zeitung ) ). Jednocześnie wykracza się poza polską wrażliwość, że antysemici to po prostu wszyscy Niemcy.

Orit Nahmias, Izraelczyk mieszkający od 2012 roku w Berlinie, gra córkę Hermanna Mayi, znanego izraelskiego aktora filmowego i teatralnego Dova Glickmana, straumatyzowanego starca, którego rodzina przez długi czas ukrywała się, a następnie została zdradzona i zamordowana przez Naziści. Ocalał tylko mały Hermann. Po wielu latach Spielman nie chce niczego poza sprawiedliwością, chce pieniędzy dla swojej córki. Pokazuje, jak sądownictwo niemieckie traktuje sprawę jak nic innego, mimo podeszłego wieku osoby zaangażowanej: jak praca, obojętna na ton.

– Zauważysz, tato – zwróciła się najpierw Maja do ojca – Niemcy się zmieniły. Wydaje się sceptyczny. Film stara się pokazać, że jest to z jednej strony prawda (tu logicznie przede wszystkim w odniesieniu do policji), z drugiej, że młyny sprawiedliwości dramatycznie zwalniają, a antysemici nie. śmierć.

„Zadzwoń na policję 110: Hermann”, ARD, niedziela, 20:15