Być może to ograniczone doświadczenie izolacji sprowadziło Harukiego Murakamiego z powrotem do „Miasta i jego niepewnego muru”. Na początku pandemii powrócił do opowiadania pod tym samym tytułem, które opublikował już w czasopiśmie literackim w 1980 r. i do którego powrócił w powieści „Hardboiled Wonderland” z 1985 r. Bo wciąż wydaje mu się to niekompletne. Zrewidował tę historię o młodej miłości, która została nagle przerwana i żyła w świecie snów, i jak zawsze rozszerzył ją do imponujących 640 stron.

Wszystko zaczyna się, gdy 17-letni narrator zakochuje się w dziewczynie, która po długich rozmowach i obiecujących pocałunkach nagle znika. Dopiero w na wpół realnym mieście z niepewnym i ciągle poruszającym się murem odnajduje je na nowo. Do tego pozornie głębszego miejsca chłopiec trafia – jak to często bywa w przypadku Murakamiego – poprzez dziurę w ziemi. Wpuścił go niebezpieczny strażnik bramy. Freud dla początkujących, już na początku powieści.

Ale potem wciąż na nowo otwierają się nowe, dziwnie urzekające przestrzenie, do których podąża nie tylko chętnie, ale i z zapałem. Chłopiec zostaje czytelnikiem snów w miejscowej bibliotece, która przechowuje stare sny w formie jajka. Jego zaginioną przyjaciółką jest bibliotekarka, która daje mu sny, nawet jeśli nie rozpoznaje tego, którego kocha. Z tej strony ten niezwykle czuły epizod można odczytać jako próbę zbliżenia się do dziewczyny cierpiącej na ból ciężkiej depresji.

Narrator jest prawie pozostawiony w tym częściowo znaczącym, częściowo spokojnym życiu pozagrobowym, ponieważ odebrano mu cień, poćwiartowano go i stawał się coraz słabszy. Ale potem ten sam cień znowu go wyciąga. Przynajmniej tak się na początku wydaje.

Młody człowiek bez przerwy wraca do normalnego życia, studiując w Tokio i przez wiele lat pracując w księgarni. W pewnym momencie przeniósł się do biblioteki wolnej od komputerów w prefekturze Fukushima.

Tam zaprzyjaźnia się ze starszym mężczyzną, który okazuje się duchem, i chłopcem, o którym powszechnie mówi się, że jest autystyczny. Biblioteka dzielnicowa ma wiele podobieństw do biblioteki otoczonego murami miasta. Autystyczny chłopiec też je zna, potrafi narysować mapę zaświatów i sam chce tam zamieszkać.

„Miasto i jego niepewny mur” to powieść pełna rozpoznawalnych elementów Murakamiego: wielu samotnych bohaterów, ale dla których dobra rozmowa, ciasto i jazz zawsze przychodzą na właściwy moment. Dzięki temu możliwa jest ucieczka. Również w tym przypadku Murakami jest bardziej twórcą zespołu niż koncentratorem narracji. Hojnym gestem zaprasza do swoich marzycielskich przestrzeni wypełnionych błyskotliwymi refleksjami, wspólnymi marzeniami i pokręconymi ofiarami.

Po dość nudnej podwójnej powieści Zabójstwo dowódcy, obecnie 75-latkowi udało się stworzyć sieć pokoi z zagadkami, które otwierają się i obejmują nawzajem. Zatem nawet rażące powtórzenia Murakamiego w końcu mają sens, ponieważ działają jak medytacyjna mantra i tworzą przestrzeń tekstową, która uwalnia czas, w którym możemy odpocząć poprzez czytanie i pozwolić naszemu wewnętrznemu strażnikowi otworzyć wszystkie bramy.

Niedokończone opowiadanie znalazło miejsce w tej wspaniałej powieści.