Twój harmonogram jest wypełniony po brzegi. Verena Altenburger niedawno nakręciła film o polityce uchodźców, a teraz gra fanatyczkę w „Jedermannie” na tegorocznym Festiwalu w Salzburgu. W rozmowie z WOMAN wyjaśniła, dlaczego nie zawsze musi to być teatr prestiżowy i dlaczego aktorka gra także w mniejszych produkcjach.

Według biura prasowego Festiwalu w Salzburgu w tym roku jest ponad 500 próśb o wywiady z całego świata dla ekstremistów. 33-letnia Verena Altenburger zauważyła to po cichu. „Naprawdę?” Pyta na kobiecej sesji zdjęciowej iw dobrym humorze przebiera się w różne ciuchy. I dlatego Oczywiście aktorka mówi i wygląda
– Jeśli chodzi o przedstawianie się, to też jest prawdziwym profesjonalistą. Mieszkaniec Salzburga jest zadowolony z roli uczucia, a także z towarzyszącego mu hałasu. Cieszy się zainteresowaniem, ale na luzie, iz przyjemnością gra z Jedermannem Larsem Eidingerem. Obaj znają się dzięki filmowaniu „M – Miasto szuka zabójcy” Davida Schalko.

33-latka jest całkowicie wyczerpana w swoich rolach. Od debiutu w „The Best of All the World” może go wybrać. Tam zagrała matkę narkomankę, która próbowała ukryć swoje uzależnienie przed synem – ogromne osiągnięcie Wiele nagród
To było. Jest bardzo zabawna w serialu RTL „Magda Do It” jako polska pielęgniarka geriatryczna. Twardy także jako komisarz w „Polizeiruf 110”. Ale rzecz, która sympatyzuje z Vereną Altenburger, to to, że ona też z nią pracuje Najmniejsza produkcja, a nawet reżyseria po raz pierwszy
Udostępnij, jak „Pod skórą miasta”. Tam gra kobietę z rakiem. I w tym celu artystka niedawno ogoliła łysą głowę. Chętnie poświęciła włosy, nie zamierzała pracować z peruką, wszystko musiało być realistyczne. Jej matka zmarła na straszną chorobę pięć lat temu. Ona pierwsza obcięła włosy na krótko.

Najbardziej obecnie rozchwytywaną aktorkę poznaliśmy na Diagonale w Grazu, gdzie prezentowany był jej najnowszy film. Tragiczna komedia Davida Clay Diaza „Ja, Us” (z 23 lipca). Te dwa słowa to wiersz dla legendy boksu Muhammada Ali. Film o imigracji i lotach oraz o tym, jak my, Austriacy, sobie z tym radzimy. Verena Altenburger gra rolę ratownika morskiego i miała Bardzo niebezpieczne sceny na pełnym morzu
odwrócić się. Jak zawsze z pełnym zaangażowaniem i ryzykiem.

»Nie mogę się doczekać szumu.«

Kobieta: Wykonujesz wiele różnych prac, właśnie wychodzimy Ja, Us, a teraz robisz próby z fanatykami na Festiwalu w Salzburgu. Jak wybierasz kręcenie filmów lub granie w teatrze?
(Uwaga: wywiad miał miejsce przed premierą Jedermanna w ten weekend)

Altenburg:
Muszę pokochać tę książkę i zrozumieć, jaką rolę odgrywa dla mnie emocjonalnie. Emocjonalnie i intelektualnie, ponieważ postrzegam siebie jako orędownika postaci. Wtedy publiczność powinna być w stanie zrozumieć, dlaczego postać tak się czuje, niezależnie od tego, czy jest to dobre, czy złe. I po trzecie: z kim będę pracować? Czy to kierownik, czy wspaniali koledzy. Potem długo nic nie przychodzi, a potem: gdzie kręcony jest film i pozwala mi się nauczyć czegoś nowego i ciekawego.

Dla „ja, my” trzeba było nauczyć się grać na bębnie…

Altenburg:
Tak, brałem lekcje gry na perkusji i nauczyłem się jeździć motorówką. Kiedy kręciliśmy na Lesbos, poznałem też prawdziwych ratowników i wolontariuszy z obozów, którzy wiele mnie nauczyli. Na przykład istnieje tam organizacja ulga w latarni morskiej
Kto dzień i noc systematycznie przeszukuje morze w poszukiwaniu uchodźców w potrzebie. W ciemności często słychać krótkie sygnały dźwiękowe, ponieważ ludzie próbują uzyskać zasięg za pomocą swoich telefonów komórkowych. Nauczysz się zwracać uwagę na hałas i patrzeć: czy to piankowa głowa czy kamizelka ratunkowa? Byłem też w obozie dla uchodźców Moria z wolontariuszami z tej organizacji.

Verena Altenburger podczas kręcenia „Ja, nas”. To film, który dostaje się pod skórę. Reżyser David Clay Diaz podchodzi do kwestii uchodźców z czterech różnych punktów widzenia. Altenberger gra ratownika morskiego, który szuka ludzi, którzy utknęli na Morzu Egejskim.

Wybrałeś inicjatywę Witamy uchodźców
ogłosił. Jak to wygląda, kiedy faktycznie spotykasz tych ludzi?

Altenburg:
Na stronie dowiedziałem się, że nie mam pojęcia o cierpieniu, strachu i rozpaczy, mimo że zajmowałem się tematem polityki azylowej. Taki obóz jak Moria, w którym żyje 5000 osób w najtrudniejszych warunkach, nie powinien istnieć nigdzie na świecie. Ale jest w Unii Europejskiej! Na greckiej wakacyjnej wyspie! Garść toalet Dixie dla setek ludzi, więc niehigieniczne warunki, kobiety są tam w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Potem po latach oczekiwania na niepewną przyszłość, niezliczonych decyzjach władz, rozprawie tu co kilka miesięcy, rozprawie tam i między samym oczekiwaniem w tym obozie. Tutaj sieje rozpacz w ukierunkowany sposób.

Na filmie widać, że trzeba było kręcić niebezpieczne sceny na morzu.

Altenburg:
Tak, ja też byłam przerażona – pływanie na otwartym morzu w nocy. W tym samym czasie uczyłem się: ekipy filmowej na łodzi i nurków ratowniczych na otaczającym mnie morzu. Inni odczuwają ten strach, ponieważ ich życie jest w niebezpieczeństwie, a nie dlatego, że kręcą film i tylko udają, że są. Kiedy trochę bałem się przyspieszania w łodzi, instruktor łodzi motorowej powiedział do mnie: „Słuchaj, płyniemy przez otwarte morze, niewiele może się zdarzyć, jeśli nie przejedziesz nad kimś”. To jest gorzka prawda strony.

Jakbyś siebie opisał? optymistyczny?

Altenburg:
Może i jest idealnie, ale nic więcej nie jest możliwe. Jeśli będziesz kontynuować, oznacza to wiarę w coś pozytywnego. Jeśli podchodzisz do problemu pesymistycznie, przestajesz pracować nad jego poprawą.

Autorka Donna Lyon powiedziała niedawno, że w dzisiejszych czasach trzeba być głupim, żeby być optymistą!

Altenburg:
Wolałbym być głupi niż pesymistyczny.

Kiedy dużo kręcisz, wracasz wieczorem do domu, czy znów jesteś wyjątkowy?

Altenburg:
Nie. Kiedy gram, rola jest mi cały czas blisko. W moim ostatnim filmie „Pod skórą miasta” zagrałam kobietę z rakiem, dla którego przez dwa miesiące było to praktycznie niemożliwe. Nie spotkałem żadnych koleżanek, nawet nie włączyłem radia i telewizji. Jedyne, co nadal działa dla mnie, to bieganie wieczorem.

Co mówią o tym przyjaciele i rodzina?

Altenburg:
Odpowiadają ze zrozumieniem. Na szczęście mam wiele dobrych przyjaźni, w których obowiązuje obopólna zgoda: kiedy kapelusz płonie, można oczywiście do mnie dotrzeć. W przeciwnym razie skontaktuję się z Tobą w ciągu miesiąca.

»Dziś bycie kobietą oznacza: możesz być kimkolwiek! To również określa moją kobiecość.«

Następnie skrócimy temat tutaj i zmienimy temat: Nie możesz się doczekać gry Buhlschaft na Festiwalu w Salzburgu. Od lokalnego ogólnokrajowego? W: Co myślisz przed rozpoczęciem prób?

Altenburg:
Dorastałem w Salzburgu i nie mogę ignorować wagi tego utworu. „Jedermann” jest oznaczony w moim DNA. Dla mnie pasja jest ekscytująca, asertywna, a jednocześnie niepewna i w pewien sposób zależna. Chcę spróbować wystawić na scenę współczesną kobietę. Bycie dziś kobietą oznacza, że ​​możesz być kimkolwiek! To również określa moją kobiecość. Nie będę bronił się przed uwodzeniem, ale nie uważam tego za jedyną cechę pasji.

Verena Altenberger i Lars Eidinger na premierze Jedermanna 17 lipca.

Lars Edinger czasami wydaje się być całkowicie roztargniony. Czy wszyscy się zawahają? Czy macie ze sobą kontakt?

Altenburg:
Napiszemy do siebie na Instagramie i zgodzimy się, że naprawdę nie możemy się doczekać czasu na próby. Nie mamy ani gos, ani bezwarunków i chcemy wszystkiego doświadczyć. Po prostu zobacz, co się stanie.

Czy śmierć i śmierć będą w tym roku inaczej rejestrowane w „Jedermannie” ze względu na Covida?

Altenburg:
Zdecydowanie tak myślę. Po raz pierwszy u wielu ludzi śmierć była większa niż zwykle. Tak będzie w grupie i na widowni.

Od kiedy wiesz, że będziesz grał „Jedermanna” i nie możesz o tym mówić?

Altenburg:
Telefon przyszedł pod koniec sierpnia 2020 r. i nie mogłem o nim rozmawiać do 4 grudnia. Powiedziałem ojcu i siostrze, ale nikomu innemu. Mój najlepszy przyjaciel był trochę zły i powiedział: „Co, musimy dowiedzieć się z gazety!” Nie odważyłam się nikomu powiedzieć, bo w to nie wierzyłam. Na początku grudnia mieliśmy coś w rodzaju wideokonferencji prasowej i nawet wtedy bałem się, że ktoś przyjdzie i powie: „Przepraszam, to był błąd, zagmatwanie. Co ty tu robisz?”

Ale pasja jest również obecna w każdym wydarzeniu społecznym. Pozwoli pan?

Altenburg:
Szczerze mówiąc, naprawdę nie mogę się doczekać szumu. Wiem, co wydarzy się w Salzburgu. A przyciąganie uwagi to dla mnie miła rzecz. To także przywilej. Ale mam też ograniczenia, nie muszę być wszędzie, z niektórymi rzeczami będę poza strefą komfortu. Ale to jest takie zabawne, że mam wrażenie – co nie jest obraźliwe – jakbym była panującą Królową Wina.

Jeśli tak, to królowa szampana! Zawsze określałeś siebie jako nieszczęśliwy kraj, czy to uczucie zniknęło?

Altenburg:
Ulepszono Wiejski Kompleks Jaj. To, czego jeszcze nie flirtuje, to moja niepewność. Trudno mi mówić publicznie. W rzeczywistości często boję się omdlenia.

Wiele pokoleń kobiet narzeka, że ​​ich role są za małe i za małe. Czy nie dotyczy to już Twojego 30-letniego pokolenia?

Altenburg:
Tak! Osobiście opracowałem tryb, który daje mi teraz pewien stopień bezpieczeństwa. Mogę wybrać role i nie skończy się to pojutrze. Ale może w przyszłym roku. (Śmiech) Fundacja MaLisa
Maria Furtwängler opublikowała badanie pokazujące, że krzywa zatrudnienia opada w dół dla kobiet w wieku 35 lat i starszych. Nie dotyczy to mężczyzn. To są fakty. Kobiety nie zbliżają się nawet do 50% wśród reżyserek i autorek. Nawet biorąc pod uwagę ilość wspomnianego tekstu, czas ekranowy. Coś się zmienia, ale małymi krokami.

Mówisz siedmioma językami i uprawiasz różne sporty, od kickboxingu po golfa. Czego chcesz się nauczyć dalej?

Altenburg:
Odłóż na bok niepewność i naucz się grać na instrumencie. Gitara byłaby taka piękna