Kiedy Anglia zmierzy się w środę z Polską w eliminacjach do Mistrzostw Świata, myśli między dwoma krajami nieuchronnie powrócą do remisu 1-1 na Wembley w październiku 1973 roku. Jest to gra, która zajmuje niezwykłe miejsce w świadomości piłkarskiej obu krajów i być może z tego powodu jest prawie całkowicie zapamiętana raczej ze względu na jej konsekwencje niż to, co faktycznie się wydarzyło.

W Polsce mecz zmienił nastawienie trenera Kazimierza Korskiego, który w narodowej organizacji w różnym wieku służył od 1956 roku, promując wiarę w siebie, która pozwoliłaby im zająć trzecie miejsce na mundialu w RFN. Następnego lata (trzecie w Hiszpanii po ośmiu latach). „Po Wembley wszystko było inne” – powiedział bramkarz Polski Jan Tomaszewski.

W tym losowaniu po raz pierwszy od wejścia do Anglii w 1950 roku Anglia nie zakwalifikowała się do mistrzostw świata. To była noc tak szokująca, że ​​stworzyła trwały mit, że Polska była angielską drużyną boogie, mimo że była rajem dla Anglii. W następnych 15 spotkaniach nic nie zostało utracone. Ale zapytaj tych, którzy widzieli, co się stało, a usłyszysz zupełnie inne relacje.

Zniesienie zakazu zakończyło panowanie Sir Alf Ramsey jako National Manager i zapoczątkowało okres deportacji: Anglia nie rozegrała kolejnego meczu w finale mistrzostw świata aż do 1982 roku. „Grace”, zawołał Peter Pot w słońcu, „jest tylko jedna otwarta ścieżka, która wyprowadzi nas wszystkich z naszej niedoli. Musimy budować piłkę nożną w popiele. ”

Pat – legenda morskiej ulicy, który został uratowany przez zakonnice jako ocalały z katastrofy lotniczej w Alpach, kiedy popełnił błąd podczas zamieci, szukając innych dziennikarzy w Kacu – błędnie uważany za badacza taktycznej subtelności, ale szersze nastawienie.

Opinia publiczna miała dość aktywizmu Ramsaya, zwłaszcza po upadku Niemiec Zachodnich w 1972 roku, który pokazał, jak bardzo Anglia została w tyle za najlepszym miejscem na kontynencie. Ramsay przez długi czas był lojalny wobec wielu swoich zwycięzców Pucharu Świata i miał wrażenie, że era dobiega końca.

Prawdziwe szkody nastąpiły w Sorzo w czerwcu poprzedniego roku, kiedy Polska przegrała 2: 0, kiedy Bobby Moore został złapany przez Woltsimiera Lupanksi, i dokonał wymuszonych zmian. Kapitan reprezentacji Anglii nigdy nie rozegrał kolejnego meczu na arenie międzynarodowej. Jedynym starterem na Wembley, który grał w Pucharze Świata w 1966 roku, był Martin Peters (mimo że był w drużynie Hunter 66).

Po porażkach z Irlandią w 1988, Brazylią w 2002, Chorwacją w 2007 i Islandią w 2016, prawdą jest, że Anglia późno załadował piłkę do pola karnego, ale trafiła dwa lasy, cztery próby wyczyszczenia linii i gola z Tomaszewskim. To prawda, że ​​Brian Gloff został lekceważąco opisany jako „klaun”, który spędził noc swojego życia.

Można argumentować, że Anglia zajęła trzecie miejsce na Mistrzostwach Świata w przyszłym roku; Prawdopodobnie zmiana jest w toku. Ale jesienny szablon był już na swoim miejscu, a historia została wzmocniona, gdy cztery lata później ponownie nie trafił na mistrzostwa świata – tylko dlatego, że Anglia zajęła miejsce za Włochami, ale pokonała Finlandię mniejszą liczbą bramek.

Być może ta kwestia była szokiem po pierwszej nieudanej kampanii kwalifikacyjnej. „Anglicy wiedzieli, że na to zasłużyli” – powiedział Tomaszowski. „To tylko kwestia tego, jak wielka będzie awaria, co dało nam taką wewnętrzną chęć, kiedy w twoim mieszkaniu zapali się ogień i zniknie duży telewizor”.

Andrzej Strezhlov ma teraz 81 lat i jest stałym ekspertem w polskiej telewizji; Na Wembley był członkiem personelu zaplecza Korsky’ego. „Przed meczem fani zaczęli krzyczeć na naszych graczy jako„ zwierzęta ”- powiedział. „Byli wściekli i chcieli natychmiast iść i walczyć”.

Szczególna pogarda wydaje się mało prawdopodobna, ale nie ma wątpliwości, że Polska spotkała się z wrogim przyjęciem – szczególnie trudno uwierzyć, że jest bardziej niezwykła lub groźniejsza niż inne miejsca.

Wydaje się, że Tomaszżewski nie przejmował się przede wszystkim odbiciem odgłosów dachu podczas hymnów. „To było tak, jakby Kopciuszek szedł na bal” – powiedział. „Powiedziałem, że oddam pięć lat życia bez upokorzeń”.

Wspomnienia tych dwojga pasują do wspólnego zarysu baśni, w której każdy wchodzi do jaskini lwa. Obaj podkreślają milczenie Korsky’ego, tak jak powiedział w przerwie: „Czy diabeł nie jest tak straszny, jak myślisz?” Jak wstał z ławki na pięć minut i zaczął iść tunelem, jakby zdawał sobie sprawę, że kluczowy punkt jest bezpieczny.

„Mieliśmy szczęście, ale byliśmy zorganizowani” – powiedział Strezlov, dodając, że Crescors tęsknili za sobą z Lotto Shilton i został przeciągnięty przez Roya McFarlanda, gdy był czysty. Wspomnienia Micka Chanona, co nie jest zaskoczeniem, skupiają się bardziej na golu z drugiej połowy, który zaciekle odrzucił.

Która z dwóch wersji jest poprawna? Polski opis ich bohaterstwa w obliczu potężnego i aroganckiego wroga wydaje się niesamowity.

Może prawda jest taka, że ​​wszystko jest prawdą, nic nie jest prawdą. Remis 1: 1 na Wembley prawie pół wieku temu był meczem, który odzwierciedlał wszystko, co chciał zobaczyć kibic.