Wiele skarbów spało w ziemi, a nieco ponad dziesięć lat temu w Golden Aue ludzie mieli szczęście znaleźć jeden. To, co znaleziono w „najstarszej wiosce w Turyngii”, pokazywane jest w filmie od wczoraj w zamku Herringen…

Archeologia może być tajemnicza. Z jednej strony zadaniem nauki jest pozyskanie z ziemi dowodów przeszłości, z drugiej wolałoby się pozostawić artefakty tam, gdzie przetrwały tysiące lat bez większych lub mniejszych zniszczeń. Ale czasami to nie działa, czasami łopata musi zostać użyta przed przybyciem koparek.

Podobnie było w 2011 roku, kiedy przed bramami Nordhausen, tuż za Belen, miała się odbyć uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod budowę „Goldene Aue Industrial Estate”. Do dziś zające i jeże życzą sobie dobrej nocy na polach, do branży jeszcze dużo czasu. Jednak przez cały ten trud osiągnięto coś wartościowego, ponieważ to, co odkryli archeolodzy, było niczym innym jak skarbem i to nie tylko w sensie naukowym.

W latach 2011-2014 wykopano około 10 000 kawałków ziemi i miło było móc kopać przez kolejne pięć lat, powiedział wczoraj wieczorem dr. Mario Kosner, badacz łopat, który kierował wówczas wykopaliskami. Specjaliści z Państwowego Biura Zabytków mogą czytać wiele fragmentów jak książkę.

Dr Mario Kosner i jego zespół zdołali uratować ponad 10 000 koparek i ponownie odpowiedzieli na pytania wczoraj w Castle Haringer (Zdjęcie: agl)
Tak zwana „Ceramika Kaligrafii” była tymi, którzy przybyli z południa i jako pierwsi tutaj zakorzenili się. Nie byli pierwszymi, którzy mieszkali między południowym Harz a Kyffhäuser; Byli tu wcześniej myśliwi i zbieracze. Ale jako pierwsi pozostali na miejscu i założyli najstarszą znaną wioskę w Turyngii ponad siedem tysięcy lat temu.

Dziś nazywamy ten proces, który trwał setki lat i niezliczone pokolenia, „rewolucją neolityczną”, ponieważ osadnictwo ludzkie było niczym innym jak rewolucją, być może najważniejszym krokiem, jaki ludzkość kiedykolwiek podjęła. Kolebka cywilizacji, jaką znamy, znajduje się tutaj w epoce neolitu.

Najstarsza wieś w Turyngii
Niewielkie grupy ludzi, składające się zwykle z nieco ponad 20 lub 30 osobników, ciągnęły do ​​dobrej gleby Golden Oo i jej stabilnego zaopatrzenia w wodę. Ich pierwsze osady nie były duże, tylko kilka rozległych domów z zakopanych kłód i ścian z chwastów i tynku, gdzie zarówno ludzie, jak i zwierzęta żyli razem.

Ale w okolicy musiało być wiele takich małych wiosek. Przemawia za tym system rowów pierścieniowych, który został również znaleziony w pobliżu Beilin. Z wielkim wysiłkiem i wysiłkiem fizycznym ludzie tutaj wbijali się w ziemię od środka do środka, aż utworzyła się seria koncentrycznych kręgów, które następnie otoczyły glinianą ścianę. Umieszczono je ostrożnie między parapetami, pozostawiając szczeliny, przez które światło mogło wpadać bezpośrednio na środek placu w określonych porach roku, takich jak przesilenia.

Takie wykorzystanie jako kalendarza astronomicznego zakłada obecną teorię systemów, które dotychczas odkrywano głównie wzdłuż rzekomych szlaków migracji, które przesuwały się z południowo-wschodniej Europy w kierunku centrum. Ale niewiele można powiedzieć na pewno, te systemy pozostają tajemnicą. W Golden Aue obszar został opuszczony prawie 200 lat później, prawdopodobnie rytualnie pochowany, ale pozostaje widoczny przez dobre 2000 lat i jest używany jako cmentarz w jednym stanie po opuszczeniu.

Można przypuszczać, że było to ważne miejsce, miejsce zgromadzeń i zgromadzeń ludzi z regionu. Jak daleko pojechali, to wciąż tylko spekulacje. Pewne jest to, że do Aue trafiły cenne towary, a niektóre postacie, być może wysoko postawione, zostały tu udekorowane. W grobowcu młodej kobiety, znanej obecnie jako „Złota Dama”, znaleziono setki muszli Spondilus, które poskładano razem, tworząc wspaniałą biżuterię, a także łańcuch niezliczonych psów. zęby. Małże można znaleźć tylko w Morzu Śródziemnym lub Morzu Czarnym, więc przebyły długą drogę, gdy trafiły na ląd w pobliżu Belen.

Nie wiemy, kim naprawdę była ta pani. Nie wiemy, jak nazywali się ludzie, którzy tu mieszkali, jakim językiem posługiwali się, jak obchodzili swoje obrzędy i święta, jak organizowali swoją nową osiedloną społeczność. Nie ma jeszcze pisma, wszystko, co do nas dociera, to przedmioty i ślady, które mogą przeciwstawić się czasowi na ziemi.

Jednak możemy się wiele nauczyć i wiele opowiedzieć o naszych przodkach i ich sposobie życia. Zamek Herringen, w którym trzy lata temu otwarto wystawę znalezisk z regionu, teraz zrobił to w formie dokumentacji. W niecałe 27 minut mówi nam znacznie więcej niż te kilka linijek może i wkrótce powinno być dostępne za darmo na YouTube. Jeśli nie chcecie czekać tak długo, polecamy wizytę w muzeum, na pewno warto zobaczyć małą i fascynującą wystawę o „Najstarszej wiosce w Turyngii”.
Angelo Glass Grad