Studio Bethesda to historyczna ikona gier RPG, przygód, w których gracze mogą sami decydować, kim chcą być i co robią. Starfield rozszerza swoją wiedzę na wiele systemów słonecznych. Do eksploracji dostępnych jest około 1000 planet. Ale nie tylko publiczność przekonuje.

Cóż za wspaniała robota, Bethesda chciała badać kosmos od lat 90-tych. Studio kupowało licencje np. do Star Treka, które modyfikowało, odrzucało i przesyłało dalej. Jedna z gier wyszła w 1994 roku, była strzelanką średniego poziomu, ale miała spłonąć na orbicie Bethesdy. W tym samym roku ukazała się pierwsza część serii Elder Scrolls, epopei dającej graczom ogromną swobodę – jedynie w średniowiecznym świecie fantasy. Zamki zamiast stacji kosmicznych, orki zamiast kosmitów, kusze zamiast dział laserowych. Teraz, prawie 20 lat później, ukazała się pierwsza gra RPG science-fiction firmy Bethesda: „Starfield”. Warto było czekać.

„Starfield” to gra wyjątkowa. Sprawia to wrażenie, szczególnie na początku, że Bethesda trzyma się schematów. Podobnie jak w „The Elder Scrolls” i „Fallout”, bezimienny bohater odgrywa kluczową rolę w historii; Podobnie jak w „Elder Scrolls” i „Fallout”, gracze mogą kształtować ją według własnych potrzeb za pomocą suwaka w edytorze; Podobnie jak w przypadku „The Elder Scrolls” i „Fallout”, Bethesda wrzuciła go w szczególnie niewygodny zakątek świata gry.

Cela więzienna, rusztowanie, kapsuła kriogeniczna i bunkier już istniały, a tym razem jest to kopalnia w najgłębszym miejscu wszechświata. Syczą lasery, ryk skał, jęki robotników. Jest ciemno, wilgotno i stęchliźnie. Każdy, kto zna studio, wie, że tak nie pozostanie. Bohater podczas kopania natrafia na artefakt i jako poszukiwacz przygód z kosmosu ma odtąd szukać kolejnych. Postać w duchu Perry’ego Rodina.

Jest wiele do zobaczenia

Gracze mogą eksplorować ponad 1000 planet. Podczas gdy większość oferuje ponure, opuszczone krajobrazy, inne oferują wspaniałe miasta, czasem wypełnione gigantycznymi budynkami ze szkła i betonu, czasem śmieciowymi barakami udekorowanymi jaskrawymi neonami, czasem z zardzewiałymi stalowymi chatami wciśniętymi w gigantyczne budynki fabryczne na dachu. Z wrogich planet wszędzie populacja żyje według różnych zasad, narzeka na różne problemy, wszystko oddycha, wszystko żyje. W tym różnorodnym świecie gracze mogą oderwać się od głównego wątku fabularnego, dołączyć do jednej z wielu frakcji i zostać żołnierzami oraz szpiegami przemysłowymi.

Od Ciebie zależy, jak postać porusza się po świecie, czy będzie to rozmowa z językiem, wysadzanie w powietrze negocjacji za pomocą katalizatorów, skradanie się lub strzelanie, rozmowa czy uderzanie. Tutaj typowe role indywidualne i rozwój tożsamości rozgrywane są poprzez opcje bezpłatnego zatrudnienia i drzewo umiejętności.

Jego opad dostosowuje się do stylu gry. Gracze z biegiem czasu gromadzą punkty umiejętności, które mogą inwestować w odpowiednie umiejętności tylko wtedy, gdy wcześniej ukończyli wyzwania: „Przekonaj x postaci”, „Zabij x wrogów” i „Sprzedaj x przedmiotów”. Niezły pomysł, chociaż oczywiście „wyjątkowe” wrażenia z gry są nieco gejowskie, drzewo umiejętności i historia mają swoje ograniczenia. Człowiek może wziąć wszystko na raz, a decyzje nie mają prawie żadnych konsekwencji.

W przeciwieństwie do większości gier RPG, „Starfield” nie traktuje głównego bohatera poważnie i to chyba jest największa siła tytułu. Wszędzie pojawiają się ludzie, którzy wskazują na ich zamienność. Jeśli bohater opuści górników, ich miejsce zostanie ponownie zajęte; Kiedy podejmuje nową pracę, jego poprzednik nagle wydaje się być zszokowany jego zwolnieniem. Nawet nie wchodząc w interakcję z artefaktami – wizje pojawiają się po ich dotknięciu – umiejętność zarezerwowana tylko dla głównego bohatera. To zerwanie z tą samą historią, którą opowiada większość gier wideo: bohater zaczyna od małego, okazuje się być Wybrańcem i pokonuje zło. „Starfield” tego nie robi, ale skupia się całkowicie na relacji pomiędzy władcą a sługą.

Tak szefie!

Cokolwiek robi bohater, zawsze musi się poddać, niezależnie od tego, czy stoi na wyższych piętrach olśniewających drapaczy chmur, czy pogrąża się w najciemniejszym bagnie zbrodni na marginesie społeczeństwa. Zawsze jest ktoś, kto mu rozkazuje, popycha, ale też dostaje zapłatę. Gracze mogą się bronić za pomocą opcji dialogowych, ale to nie pomaga. Postęp jest ograniczony, miejsca na piętrach kierowniczych rosły razem z małymi osiołkami przez pokolenia. Rozdrobnione za darmo, niemożliwe. Ale świat ryczy.

Starfield nie zamyka oczu na tych, którzy dorobili się kilku fortun. Początkowa kopalnia pokazuje, skąd pochodzi większość surowców, z których w ogromnych fabrykach powstają statki kosmiczne i broń. Pracownicy są wszędzie. I są zdenerwowani: narzekają na obniżki wynagrodzeń, nadgodziny i tanie hasła motywacyjne ze strony niesmacznych przełożonych. Wszystko to można odnaleźć we fragmentach rozmowy, którą bohater podsłuchuje po drodze. Ludzie są zmuszani do stosowania logiki zysku, ale zawsze odmawiają jej zaakceptowania. Trenują, aby się podnieść, ale wiedzą też, że można ich zastąpić.

W centrum akcji nie znajduje się główny bohater, nie gracz, ale społeczność. Odchodząc od pomysłu wykorzystywania postaci drugoplanowych jako wypełnienia świata gry lub jako sposobu na nadanie głównemu bohaterowi dobrego wyglądu, pierwszy prawdziwy wypad Bethesdy w kosmos był nie tylko dobry, ale sprawił, że był świetny. „Starfield” nie jest idealne i ma zabawne słabości, np. gracze nie kontrolują samych planet, zamiast tego klikają ładniejszy arkusz kalkulacyjny w Excelu, ale także technologię, np. niezsynchronizowane ruchy warg, wycieki AI i błędy. Grafika, zamiast tego pokazuje krytykę i system gospodarczy, który nie obowiązuje tylko w grze. Gracze muszą tylko słuchać.