21 grudnia 1972: Sekretarz Stanu w Kancelarii Federalnej Egon Bahr (SPD, z przodu stołu) i jego partner negocjacyjny Michael Kohl, minister stanu NRD ds. Niemiec Zachodnich, po podpisaniu Podstawowego Traktatu na Wschodzie. Budynek gabinetu w Berlinie.dpa/Chris Hoffman
Nazwa była brutalna: „Traktat o podstawach stosunków między Republiką Federalną Niemiec a NRD”. Jednak w „Traktacie Zasadniczym” między Republiką Federalną Niemiec a NRD był lekki artykuł, a przynajmniej nadzieja, kiedy został podpisany 50 lat temu, 21 grudnia 1972 r.
Nadzieja, na przykład, z Rainerem Eppelmannem. W 1972 przebywał w Niemieckiej Republice Demokratycznej w trakcie studiów teologicznych. Członek dysydentów, późniejszy działacz na rzecz praw obywatelskich, a pod koniec NRD „minister ds. rozbrojenia” spędził już osiem miesięcy w więzieniu wojskowym, ponieważ odmówił złożenia zaprzysiężenia jako żołnierz budowlany. W wieku 29 lat młody ojciec przygotowywał się do trudnych lat w niekochanym stanie SED.
Rainer Eppelmann relacjonuje swoje przemyślenia w 1972 r., kiedy podpisano niemiecko-niemiecki podstawowy traktat.dpa/Annette Riedel
Gregor Jesse czuł to samo, chociaż w NRD było to mniej irytujące. Jako członek partii państwowej SED, Gysi miał bardzo szybką karierę prawniczą i pracował jako prawnik przez rok do grudnia 1972 roku. Ale 24-latek tak samo myślał o odejściu. – Szczerze mówiąc, byłem bardzo podekscytowany – wspominał dziś lewicowy polityk.
Na froncie politycznym oczekiwania były stłumione. Po jego podpisaniu zachodni negocjator Egon Bahr stwierdził (podpis wschodni pochodził od dyplomaty Michaela Cole’a): „Do tej pory nie mieliśmy żadnych stosunków, teraz zobaczymy złe stosunki – i to jest postęp”.
Porozumienie było kamieniem węgielnym polityki kanclerza Willy’ego Brandta, polegającej na „zmianie przez konwergencję” i balansowaniu na linie, ponieważ w Bonn gotowała się opozycja. Dla Ericha Honeckera, ówczesnego nowego przewodniczącego Socjalistycznej Partii Ekspertów, dekada była triumfem – potem początkiem długiej drogi do upadku NRD w 1989 roku i jej końcem rok później.
Brandt, rządzący początkowo burmistrz Berlina Zachodniego, chciał przede wszystkim ułatwić życie obywatelom Wschodu i Zachodu, którzy nie widzieli się od czasu budowy muru w 1961 r. Od 1966 r. jako minister spraw zagranicznych, a od 1969 r. jako Kanclerz, polityk SPD Polityka „nowej polityki”.
W 1970 r. podpisano układ moskiewski ze Związkiem Radzieckim i układ warszawski z Polską. W ten sposób Bonn zdało sobie sprawę z realiów po II wojnie światowej, w tym zachodnich granic Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej.
Przewodniczący CDU Rainer Barzel gratuluje Willy’emu Brandtowi, który chciał zastąpić go na stanowisku kanclerza, po fiasku wotum nieufności dla Bundestagu w Bonn. dpa
Ratyfikacja tych traktatów wiosną 1972 r. stała się rozgrywką z CDU/CSU, która odrzuciła traktaty i próbowała obalić Brandta konstruktywnym wotum nieufności. Kanclerz SPD uniknął głosowania, ponieważ Stasi przekupiła, jak później ujawniono, dwóch posłów związkowych. Unii zabrakło głosów, aby zastąpić Philly Brant Rainer Barzel. W listopadzie Partia Socjaldemokratyczna wygrała przedterminowe wybory ze swoim koalicjantem FDP.
Utorowało to drogę do porozumienia z Niemiecką Republiką Demokratyczną. Ma przynieść „dobrosąsiedzkie stosunki między sobą na zasadzie równości”. Dziś brzmi to banalnie, ale dla Republiki Federalnej był to duży krok. Zasada Hallsteina była formalnie stosowana do 1969 roku: Bonn uważało się za jedynego przedstawiciela wszystkich Niemców. Kiedy inne kraje uznały NRD, w Bonn uznano to za akt nieprzyjazny. W rezultacie stosunki dyplomatyczne z Jugosławią i Kubą zostały zerwane.
Zniekształcenia dyplomatyczne i językowe
Krytycy argumentowali przeciwko podstawowemu traktatowi, że Niemiecka Republika Demokratyczna została zmodernizowana, a podział Niemiec scementowany. Sformułowanie umowy przypomina zatem słowną manipulację. De facto rząd federalny zaakceptował NRD jako państwo, ale nie jako państwo obce. Uzgodniono więc, że dyplomaci będą wymieniani na „stałe przedstawicielstwa”, a nie na ambasady. A stałe przedstawicielstwo Republiki Federalnej Niemiec w Berlinie Wschodnim znajdowało się wówczas „w pobliżu”, a nie „w” NRD, ponieważ „stolica” faktycznie podlegała statusowi czterech mocarstw.
Rząd federalny nie chciał również, aby cokolwiek wiedziano o jej obywatelstwie w NRD. W swoim „Traktacie o jedności Niemiec” dała jasno do zrozumienia, że traktat nie jest sprzeczny z celem ponownego zjednoczenia.
Pomimo tych retorycznych i prawnych kursów istnienie obu państw niemieckich było już prawie formalne. 18 września 1973 r., po złożeniu przez Bawarię skargi konstytucyjnej i ratyfikacji Konwencji, zarówno Republika Federalna Niemiec, jak i Niemiecka Republika Demokratyczna zostały przyjęte do Organizacji Narodów Zjednoczonych jako odrębne państwa członkowskie. Wielki symboliczny sukces Honeckera i kierownictwa SED.
NRD nie chciała już być „brudnym dzieciakiem”.
Wielu było zadowolonych, że „nie jesteśmy tym marnym facetem gdzieś w kącie” – mówi Rainer Eppelmann. „Zamiast tego mamy równe prawa, mając nadzieję, że pomoże to również w handlu i zmianach, aby stały się bardziej intensywne i że trochę z tego skorzystamy”. Nawet ci, którzy spierali się z reżimem, chwytali się brzytwy. „Wielu ludzi uważało, że obecne życie jest tak złe, że mieli nadzieję” — mówi 79-letni Eppelmann, który później stał się jedną z sił napędowych zamieszek w latach 1989/1990 i szefem Federalnej Fundacji na rzecz Ponownej Oceny.
Honecker, który dopiero w 1971 roku zastąpił Waltera Ulbrichta na stanowisku przywódcy NRD, rozbudzał nadzieje na inną politykę z większą ilością dóbr konsumpcyjnych, lepszymi warunkami mieszkaniowymi i większą swobodą. I właśnie do tego zdawał się utorować drogę niemiecko-niemiecki pakt. Konwencje obowiązujące w latach 70. XX wieku, na przykład regulujące komunikację pocztową i telefoniczną lub budowę autostrad tranzytowych.
Rękopisy zachodniej telewizji i komunikatorów
„Podstawowy traktat zmienił NRD”, mówi lewicowy polityk Gezi. „Był proces otwierania”. I nagle do kraju przybyli nie tylko dyplomaci z Niemiec Zachodnich, ale także dziennikarze. Relacje z Niemieckiej Republiki Demokratycznej wracały na Wschód przez zachodnią telewizję.
Poznanie reporterów może mieć bardzo praktyczne zastosowanie, mówi dysydent i były pisarz Lutz Rathenow. „Prawie wszystkie rękopisy i listy wysyłane na Zachód, kopie wzorcowe i listy z odpowiedziami z Zachodu nigdy nie zostałyby przekazane w ten sposób” — mówi Rathenow. „Gdyby nie podstawowy traktat i pewne skutki uboczne, których sygnatariusze nie planowali, moje życie wyglądałoby zupełnie inaczej”. Między Wschodem a Zachodem pojawiły się wywrotowe sieci.
Być może ważniejsze w życiu codziennym były podróże i wymiana, co było faktycznym celem Brandta. Zgodnie z podstawowym traktatem nie tylko emeryci, ale także kilka tysięcy młodych ludzi z NRD mogło co roku podróżować do RFN w „pilnych sprawach rodzinnych” – stwierdził w wykładzie historyk Sascha-Elko Kowalczuk. Według jego danych każdego roku odbywało się od pięciu do ośmiu milionów prywatnych lotów z zachodu na wschód.
Od razu dużo zachodu na wschodzie
„Zachód był wszędzie na Wschodzie” – wyjaśnił Kowalczuk. Chodzi o zachodnie media, zachodnie produkty, zachodnią markę i oczywiście Berlin Zachodni w samym środku. „Prawie wszystko, co pachniało, wyglądało lub smakowało pożądanie, wyglądało, wyglądało lub smakowało jak Republika Federalna”. D-Mark nieoficjalnie stał się drugą walutą w NRD. „Jeśli masz zachodnie pieniądze, możesz dostać praktycznie wszystko”.
Tak więc podstawowy traktat wniknął głęboko w życie codzienne, przynosząc zmiany, może nawet zbliżenie – ale czy utorował drogę do jedności Niemiec? Może pośrednio. Nadzieja na NRD prysła bardzo szybko, mówi Eppelmann. – Potem znowu się pogorszyło. Gezi widzi to podobnie: „To był krótki okres kwitnienia”.
Obaj wymieniają wykluczenie piosenkarza i autora tekstów Wolfa Biermanna w 1976 roku jako punkt zwrotny, a następnie artyści tacy jak Manfred Krug i Nina Hagen udali się na Zachód. Ci, którzy zostali, często znajdowali tylko luz. Im dłużej trwał tymczasowy system dwupaństwowy, tym mniej prawdopodobne wydawało się, że dobiegnie końca. Do czasu, gdy Eppelmann i inni w 1989 roku rozpoczęli i ukończyli system ścian NRD.
Berlin. Ceny oleju opałowego w dniu 2 maja 2024 r.: Czy cena za litr obecnie rośnie czy spada? Czy warto dziś kupować olej opałowy? Przegląd.
Konsumenci wykorzystujący olej opałowy do celów grzewczych uniknęli w ostatnim czasie znacznych skoków cen: pomimo międzynarodowych kryzysów, podwyżek podatków od CO2 i opłat drogowych ceny oleju opałowego utrzymują się na stabilnym poziomie. Ale czy zamawiać już teraz, czy poczekać na kolejną obniżkę cen? ile Olej opałowy Dzisiaj, 2 maja, przeczytaj nasze podsumowanie.
Ceny oleju opałowego w dniu 2 maja: Aktualne ceny za litr na dzień dzisiejszy
W zależności od dostawcy ceny oleju opałowego mogą się nieznacznie różnić. Istnieją również różne rodzaje oleju opałowego – za olej premium trzeba zapłacić więcej niż za wersję standardową. Istnieją jednak średnie wartości, które konsumenci powinni znać, aby porównać. Tabela pokazuje ceny na litr Różni usługodawcy i portale porównawcze. Ale to samo dotyczy tutaj: ceny oleju opałowego zmieniają się regularnie. Codziennie aktualizujemy harmonogram.
Tucson
esyolej
Ceny oleju opałowego na dzień 26 kwietnia
1,04 euro
1,01 euro
Ceny oleju opałowego na dzień 29 kwietnia
1,04 euro
1,00 euro
Ceny oleju opałowego na dzień 30 kwietnia
1,04 euro
1,00 euro
Ceny oleju opałowego od 1 maja
1,04 euro
1,00 euro
Ceny oleju opałowego od 2 maja
1,02 euro
0,99 euro
nadaje się do: Ceny oleju opałowego do 26 kwietnia
Na początku kwietnia ceny oleju opałowego wzrosły w porównaniu z obecnymi aż o pięć centów za litr. Przy normalnej wielkości zamówienia wynoszącej 3000 litrów powoduje to różnicę w cenie aż do 150 euro. Ale ostatnio prawie nic się nie działo zmianyJak wyraźnie pokazuje nasza tabela.
Przeczytaj także: Ceny oleju opałowego 2024 – Insider branży podaje pierwszą prognozę
Ceny oleju opałowego w Niemczech: rankingi ekspertów – kto powinien zareagować
„Ceny na niemieckim rynku oleju opałowego po raz pierwszy od marca spadły poniżej 100 euro. […] „Trzeba spojrzeć na lipiec ubiegłego roku, aby zobaczyć trwały spadek cen” – stwierdził w swoim raporcie Stephen Buckold. Skomentuj „Easywell”. Ekspert radzi zatem konsumentom: „Jeśli i tak będziesz musiał wkrótce złożyć zamówienie, już teraz możesz znaleźć atrakcyjne warunki”.
projekt
cena
amerykańska ropa naftowa
79,54 dolarów za baryłkę
Ropa z Morza Północnego
84,05 dolarów za baryłkę
Olej napędowy (olej napędowy)
753,00 USD za tonę
1 euro
= 1,07 dolara
Dane pochodzą z HeizOel24 (stan na 2 maja 2024 r.)
Ceny oleju opałowego w skrócie: prognoza i rozwój – na to warto już teraz zwrócić uwagę
Przewidywanie cen paliw grzewczych jest trudne – zwłaszcza, że trudne jest uwzględnienie kryzysów międzynarodowych i czynników cenowych. Orientacją są ceny oleju opałowego w ostatnich miesiącach i latach. Olej opałowy jest zwykle droższy w chłodniejszych miesiącach, ponieważ jest wtedy duże zapotrzebowanie. Wiosną i latem dostępne są tanie oferty dla konsumentów z ogrzewaniem olejowym. W poniższej tabeli mamy średnie Ceny oleju opałowego W ciągu ostatnich dwunastu miesięcy.
data
Ceny oleju opałowego za litr
2023
15 lutego
1,05 euro
15 Marca
0,98 euro
15 kwietnia
0,97 euro
15 maja
0,87 euro
15 czerwca
0,89 euro
15 lipca
0,91 euro
15 sierpnia
1,05 euro
15 września
1,15 euro
15 października
1,15 euro
15 listopada
1,09 euro
15 grudnia
1,05 euro
2024
15 stycznia
1,02 euro
15 lutego
1,05 euro
15 Marca
1,01 euro
15 kwietnia
1,04 euro
Oprócz czasu zamówienia ważną rolę odgrywa również dostawca. Wielu właścicieli domów i… gospodarz Zapytaj swojego stałego agenta – często powodem jest bliskość domu. Ale porównanie jest opłacalne, zwłaszcza w czasach niestabilnych cen energii. Pomocne mogą być porównywarki takie jak „esyoil”. Najtańsza oferta jest ustalana na podstawie informacji takich jak kod pocztowy i zamawiana ilość. Oprócz kosztów oleju opałowego należy zawsze zwracać uwagę na potencjalne koszty dodatkowe, takie jak stała cena za kilometr.
Najczęściej zadawane pytania dotyczące cen oleju opałowego
Jakie czynniki wpływają na cenę oleju opałowego?
Na ceny oleju opałowego wpływają różne czynniki – m.in.:
Światowe ceny ropy naftowej
Współczynnik konwersji
Podaż i popyt
Warunki pogodowe, takie jak upał
Wydarzenia polityczne, takie jak konflikt na Ukrainie
Dlaczego ceny oleju opałowego się zmieniają?
Ceny oleju opałowego mogą ulegać znacznym wahaniom – także dlatego, że są ściśle powiązane z cenami ropy naftowej na rynkach międzynarodowych. Na te z kolei duży wpływ mogą mieć wydarzenia globalne, takie jak niestabilność polityczna, warunki pogodowe, zmiany w polityce finansowej i zmiany popytu.
Jak obniżyć koszty ogrzewania?
Opcji jest kilka – m.in.:
Poprawa efektywności energetycznej domu – na przykład poprzez izolację
Używaj energooszczędnych urządzeń i lamp
Regularna konserwacja systemu grzewczego
Świadome obchodzenie się z temperaturą pokojową
Kiedy najlepiej zamówić olej opałowy?
Generalnie latem ceny oleju opałowego są często niższe. W tych miesiącach zapotrzebowanie jest zwykle niższe niż zimą. Należy jednak pamiętać, że na tę ogólną tendencję mogą mieć wpływ inne czynniki, takie jak wydarzenia geopolityczne lub zmiany w wydobyciu ropy naftowej.
Gdzie mogę znaleźć aktualną cenę oleju opałowego?
Aktualne ceny oleju opałowego można znaleźć na różnych portalach porównywalnych. Informacji mogą także udzielić lokalni sprzedawcy oleju opałowego. Uwaga: Informacje są zawsze aktualne i mogą ulec zmianie.
Czy zamawianie większych ilości oleju opałowego ma sens?
Hurtowy zakup oleju opałowego może często skutkować niższą ceną. Ponieważ wielu dostawców oferuje zniżki ilościowe. Należy jednak wziąć pod uwagę również pojemność magazynu i zużycie.
Jak wahania kursów walut wpływają na ceny oleju opałowego?
Ponieważ na rynku światowym ropa naftowa jest generalnie sprzedawana w dolarach amerykańskich, wahania kursów walut mogą mieć wpływ na ceny oleju opałowego. Dla odbiorców oleju opałowego oznacza to: jeśli euro umocni się w stosunku do dolara amerykańskiego, może to spowodować, że olej opałowy stanie się tańszy dla konsumentów w strefie euro – i odwrotnie.
Jak uchronić się przed rosnącymi cenami oleju opałowego?
Niektórzy sprzedawcy detaliczni oleju opałowego oferują umowy, w ramach których konsumenci mogą zgodzić się na stałą cenę za określoną ilość dostawy w określonym terminie. Może to uchronić przed przyszłymi podwyżkami cen, ale niesie także ryzyko konieczności płacenia wyższej kwoty, jeśli ceny oleju opałowego ponownie spadną. Ponadto wydajne systemy grzewcze i dobra izolacja mogą zmniejszyć zużycie, a tym samym koszty paliwa.
Jak przydatne są internetowe porównywarki cen oleju opałowego?
Porównania cen oleju opałowego online mogą być bardzo przydatne, ponieważ pozwalają uzyskać przegląd aktualnych cen u różnych dostawców. Pozwalają znaleźć najtańszą ofertę i sprawdzić, czy ceny w danym regionie odpowiadają ogólnej tendencji rynkowej. Jednak oprócz ceny należy wziąć pod uwagę także jakość oleju opałowego i niezawodność dostawcy. Czasami mogą wystąpić dodatkowe koszty, takie jak opłaty za dostawę, które nie zawsze są wliczone w pierwotną cenę.
Na co powinniśmy zwrócić uwagę zamawiając olej opałowy?
Klienci oleju opałowego powinni przy składaniu zamówienia wziąć pod uwagę kilka punktów, a mianowicie:
Aktualne ceny oleju opałowego i możliwe zmiany cen
Oczekiwane zużycie i pojemność magazynowania
Jakość oleju opałowego Jakość oleju opałowego – musi spełniać wymagania systemu grzewczego
Mogą obowiązywać dodatkowe koszty, takie jak dodatkowe opłaty za dostawę.
Dostawca musi mieć dobrą reputację, a proces dostawy musi przebiegać sprawnie – ważne jest dobre przygotowanie
Jak cena dwutlenku węgla wpływa na ceny oleju opałowego?
Cena certyfikatów CO2 jest istotnym czynnikiem wpływającym na cenę paliw kopalnych – w tym oleju opałowego. Jeśli przedsiębiorstwa muszą płacić za emisję dwutlenku węgla, prowadzi to do wyższych kosztów produkcji i dostawy oleju opałowego. Firmy zazwyczaj przerzucają te dodatkowe koszty na konsumentów. Dlatego też wzrost cen dwutlenku węgla może skutkować także wzrostem cen oleju opałowego dla właścicieli domów. Alternatywą mogą być ekonomiczne systemy grzewcze lub systemy całkowicie odnawialne, takie jak pompa ciepła.
Polska jest jednym z wiodących producentów profili aluminiowych w Europie. Przemysł odgrywa ważną rolę w polskiej gospodarce, tworząc miejsca pracy i przyczyniając się do rozwoju wielu sektorów. W artykule przyjrzymy się bliżej produkcji profili aluminiowych w Polsce oraz omówimy jej historię, stan obecny i perspektywy na przyszłość.
Historia produkcji profili aluminiowych w Polsce
Produkcja z Profile aluminiowe Polska ma długą historię sięgającą lat 60. XX wieku. Powstały wówczas na Górnym Śląsku pierwsze huty aluminium, a wraz z rozwojem gospodarki socjalistycznej przemysł przeżywał dynamiczny rozwój. Po przemianach politycznych w 1989 roku wiele państwowych hut zostało sprywatyzowanych, a na rynek weszły nowe prywatne firmy.
reklama
Obecnie w Polsce działa kilkudziesięciu producentów profili aluminiowych. Głównymi ośrodkami produkcji profili aluminiowych w Polsce są:
Górny Śląsk: W tym regionie zlokalizowana jest największa w Polsce huta aluminium – Huta Aluminium Konin. Oprócz Huty Aluminium Konin w regionie działa szereg innych fabryk produkujących profile aluminiowe.
Wielkopolska: W Wielkopolsce działa szereg firm zajmujących się produkcją profili aluminiowych do różnorodnych zastosowań m.in. w budownictwie, motoryzacji czy meblarstwie.
Dolny Śląsk: Na Dolnym Śląsku działa kilku znaczących producentów profili aluminiowych, m.in. KGHM Polska Miedź SA i Aleris Aluminium.
Aktualny stan branży
Polska jest obecnie jednym z największych producentów profili aluminiowych w Europie. W 2023 roku produkcja osiągnęła poziom około 1,2 mln ton, co stanowiło około 5% produkcji światowej. Profile aluminiowe eksportujemy z Polski na cały świat, a głównymi odbiorcami są Niemcy, Francja, Włochy i Wielka Brytania.
Polska branża produkcji profili aluminiowych jest nowoczesna i dynamicznie rozwijająca się. Firmy inwestują w nowe technologie i maszyny, dzięki czemu mogą zwiększać swoją efektywność i produktywność. Ważną rolę odgrywa także jakość produktu, która przekłada się na jego konkurencyjność na rynku światowym.
czynniki sukcesu
Sukces produkcji polskich profili aluminiowych zależy od kilku filarów. Po pierwsze, polskie firmy korzystają z wysokiej jakości surowców, czyli wytapiania aluminium. Po drugie, stosowane są nowoczesne technologie produkcji, które zapewniają wysoką wydajność i precyzję. Po trzecie, polskie firmy oferują konkurencyjne ceny, co czyni ich produkty atrakcyjnymi dla klientów na całym świecie.
Istotnym czynnikiem jest także położenie geograficzne Polski. Bliskość rynków Europy Zachodniej oraz dostęp do portów morskich ułatwia eksport produktów.
Znaczenie produkcji profili aluminiowych dla polskiej gospodarki
Produkcja profili aluminiowych odgrywa ważną rolę w polskiej gospodarce. Przemysł tworzy tysiące miejsc pracy i przyczynia się do rozwoju wielu sektorów takich jak: b. Przemysł budowlany, przemysł samochodowy, przemysł meblarski i przemysł transportowy.
Ponadto produkcja profili aluminiowych jest ważnym źródłem dochodów państwa. W 2023 roku wartość eksportu profili aluminiowych z Polski wyniosła około 5 miliardów złotych.
Prognozy na przyszłość
Pomimo dynamicznego rozwoju, produkcja profili aluminiowych w Polsce stoi przed wieloma wyzwaniami. Jednym z tych wyzwań jest rosnąca konkurencja ze strony innych krajów, takich jak Chiny i Indie. Kolejnym wyzwaniem są wysokie ceny energii, które są ważnym czynnikiem kosztowym w produkcji aluminium.
Pomimo tych wyzwań perspektywy dla tej branży są optymistyczne. Oczekuje się, że w nadchodzących latach światowy rynek profili aluminiowych będzie się rozwijał, co będzie stanowić impuls do rozwoju branży. Wzrostu spodziewają się zwłaszcza producenci profili aluminiowych stosowanych w budownictwie i przemyśle motoryzacyjnym.
Kolejnym czynnikiem przyczyniającym się do rozwoju branży jest wzrost świadomości ekologicznej. Aluminium jest materiałem w całości nadającym się do recyklingu, co czyni go atrakcyjnym materiałem dla producentów i konsumentów.
Wyzwania i perspektywy
Polska ma potencjał, aby stać się jednym z czołowych producentów profili aluminiowych na świecie. Aby to osiągnąć, konieczne jest ciągłe inwestowanie w nowoczesne technologie, podnoszenie kwalifikacji pracowników i poszukiwanie nowych rynków zbytu.
streszczenie
Produkcja profili aluminiowych w Polsce to silna i dynamicznie rozwijająca się branża, która odgrywa ważną rolę w polskiej gospodarce. Przyszłość branży rysuje się obiecująco, a Polska ma szansę utrzymać pozycję jednego z czołowych producentów profili aluminiowych w Europie.
Wielu uważa projekt Tesli w Gruenheide za modelowy projekt dla inwestycji zagranicznych w Niemczech
Źródło: Niemiecka Agencja Informacyjna/Jörg Carstensen
Według badania przeprowadzonego przez firmę doradczą EY inwestycje zagraniczne w Europie spadły: o 11% mniej niż przed pandemią korony. Niemcy utrzymały swoją pozycję w rankingach, jednak różnica w stosunku do prowadzącej Francji ponownie wzrosła.
IJak wynika z badania, w zeszłym roku międzynarodowi inwestorzy ponownie ograniczyli swoje zaangażowanie w Niemczech. W 2023 roku zagraniczne firmy ogłosiły 733 projekty inwestycyjne w tym kraju – o dwanaście procent mniej niż rok wcześniej. To najniższy poziom od 2013 roku i szósty z rzędu spadek, wynika z analizy firmy audytorsko-doradczej EY.
W europejskim porównaniu Niemcy pozostają na trzecim miejscu – ale różnica w stosunku do Primus France ponownie się zwiększyła. EY odnotowało tam o pięć procent mniej projektów, ale wciąż było ich 1194, a za nią plasowała się Wielka Brytania, kraj spoza UE, z 985 (plus sześć procent). Największą liczbę inwestycji zagranicznych w Niemczech EY odnotował w 2017 r. – 1124 projekty. Przed pandemią korony w 2019 r. było ich 971. EY prowadzi badanie od 2006 r. Nie podano informacji o wielkości inwestycji.
Prezes zarządu EY, Henrik Ahlers, uważa ten spadek za niepokojący: „To sygnał ostrzegawczy” – zacytowano go w oświadczeniu: „Niemcy pozostają w tyle, podczas gdy inne kraje europejskie rozwijają się bardziej dynamicznie. Od 2017 r. Liczba projektów inwestycyjnych w Niemczech spadła o 35%, w Wielkiej Brytanii spadek sięgnął w tym okresie 18%. Z drugiej strony Francja osiągnęła wzrost na poziomie 20 proc. „Francja jest największym zwycięzcą wyjścia Wielkiej Brytanii z UE Unia Europejska. Z drugiej strony Niemcy straciły więcej inwestycji niż Wielka Brytania.
Ahlers wskazuje kilka przyczyn słabych wyników Niemiec, w tym wysokie obciążenia podatkowe kraju, wysokie koszty pracy, drogą energię i biurokrację. „Skutek: spadają inwestycje, nastroje wśród konsumentów i przedsiębiorstw są fatalne, a gospodarka rozwija się słabiej niż w jakimkolwiek innym uprzemysłowionym kraju”.
Rozwój również osłabł w całej Europie, ale nie w takim stopniu jak w Niemczech. W 2023 roku liczba ogłaszanych projektów spadła o cztery proc., do łącznie 5694 projektów, przy czym największą dynamikę wykazały Turcja (plus 17 proc.) i Szwajcaria (plus 53 proc.). Jednak w całej Europie nadal brakuje poziomu sprzed pandemii. Liczba projektów była o 11 proc. niższa niż w 2019 r.
„Europa rozpaczliwie potrzebuje inwestycji zagranicznych, a to badanie powinno pobudzić cały kontynent” – stwierdziła Julie-Lynne Tiegland, ekspert EY. Wzmocniłoby to europejską gospodarkę poprzez stworzenie możliwości zatrudnienia, zachęcanie do innowacji i promowanie eksportu. „Należy teraz podjąć pilne działania, aby zapewnić Europie utrzymanie konkurencyjności w obliczu coraz bardziej zaciekłej konkurencji ze strony Stanów Zjednoczonych i Chin” – stwierdził Tiegland.
Amerykańscy inwestorzy wycofują się
W zeszłym roku amerykańskie firmy nadal były najważniejszymi inwestorami w Europie i Niemczech – ale liczba projektów spadła o 15 proc., a w tym kraju aż o 22 proc. Ahlers obwinia warte miliardy dolarów programy wsparcia, takie jak ustawa o redukcji inflacji (IRA). „Amerykańska polityka lokalizacyjna ma wpływ” – powiedział. „Wygląda na to, że amerykańskie firmy inwestują więcej u siebie, a mniej w Europie”.
Amerykańscy inwestorzy w żadnym wypadku nie wykluczyli Niemiec jako lokalizacji dla biznesu, ale ich zaufanie zostało zachwiane. Ahlers powiedział, że przywrócenie tego stanu rzeczy powinno być najwyższym priorytetem dla polityki i biznesu w Niemczech. Ale nie może tu chodzić o wyścig po wsparcie. Należy raczej poprawić ogólne warunki. Ahlers był jednak sceptyczny, czy uda się to szybko osiągnąć: „Problemy w Niemczech są głębokie i mają charakter strukturalny, więc odwrócenie trendu nie będzie możliwe z dnia na dzień”. Niezbędna jest rzeczywista reforma podatkowa i ograniczone regulacje.
