Jako trzecia gra po Deathloop i Farming Simulator 22, God of War został załatany skrótem czasowym AMD FSR 2.0, który w tym przypadku zastępuje FSR 1.0. W teście Computerbase analizuje jakość obrazu w porównaniu z DLSS Nvidii i oryginalną rozdzielczością. Ponadto powstały standardy.

God of War na PC zawiera teraz FSR 2.0 wraz z DLSS

Pierwsza gra God of War (beta), dostępna wyłącznie na PlayStation, pojawiła się na PC w styczniu tego roku i mimo swojego wieku przeszła testy ComputerBase. W tym czasie gra była dostępna na FSR 1.0 AMD i DLSS Nvidii, co zrobiło naprawdę dobre wrażenie.

W ciągu ostatnich kilku tygodni zapowiadano już, że God of War wkrótce dostanie nowe AMD, Timeline, FSR 2.0 (test), a tym samym de facto konkurenta dla DLSS Nvidii. Bo po dużej łatce nagle w menu graficznym pojawił się wpis „AMD FidelityFX Super Resolution 2.0” – ale za nim wciąż był FSR 1.0. Zostało to ponownie naprawione za pomocą poprawki, ale było już jasne, że programista Jetpack Interactive pracował nad aktualizacją.

FSR 2.0 całkowicie zastępuje FSR 1.0

I dokładnie tak się stało. Poza Deathloopem i Farming Simulator 22 (test), God of War to trzecia gra obsługująca FSR 2.0. W przeciwieństwie do dwóch pozostałych tytułów, FSR 2.0 nie poszerza wachlarza opcji. Temporal FSR 2.0 całkowicie zastępuje przestrzenny FSR 1.0, więc FSR 2.0 i DLSS są teraz dostępne jako próbkowanie w grze.

Interesująca uwaga: Oficjalnie FSR 2.0 obsługuje tylko DirectX 12 i Vulkan, ale God of War korzysta z DirectX 11. Jak już odkryto, FSR 2.0 może również obsługiwać interfejsy inne niż API niskiego poziomu, ale oficjalnie nie. Jednak we współpracy z AMD programiści mogą również zintegrować FSR 2.0 z innymi interfejsami API.

God of War oferuje wszystkie cztery tryby gry FSR 2.0: Jakość, Zrównoważony, Wydajność i opcjonalny Ultra-Wydajność. DLSS, dostępny w wersji 2.3.4.0, pozwala na te same ustawienia. Na uwagę zasługuje również funkcja wyjaśniania, która jest dostępna w obu wariantach skróconych. Wykorzystuje AMD FSR 2.0 CAS, który zapewnia opcje regulacji od 0,0 do 1,0 w krokach co 0,1 (domyślnie 0,3), podczas gdy DLSS wykorzystuje własne wyostrzanie Nvidii z opcjami regulacji od 0 do 100 w krokach co 1 (domyślnie 35). Podczas testów redaktorzy zastosowali ustawienie standardowe.

Jakość obrazu FSR 2.0 i DLSS 2.3

God of War ma pewną osobliwość: efekt głębi ostrości wydaje się zawsze zależeć od wyświetlanych pikseli, więc podczas korzystania z FSR i DLSS jest zauważalnie mniej rozmycia niż w oryginalnej rozdzielczości. Jeśli to zignorujesz, szybko zdasz sobie sprawę, że przy tej samej liczbie pikseli FSR 2.0 i DLSS dają znacznie lepszy obraz. Na przykład, jeśli masz ekran o ultrawysokiej rozdzielczości, ale moc obliczeniową wystarczającą tylko do WQHD, bardziej sensowna jest gra z FSR lub DLSS w trybie jakości niż z niższą rozdzielczością WQHD. Nawet tryb wydajności dla obu ekstrakcji wygląda lepiej w Ultra HD niż w natywnym WQHD – i to imponujące. Można to również przekonwertować na niższe rozdzielczości. Na przykład FSR i DLSS na „jakości” w WQHD wyglądają lepiej niż oryginalny Full HD, mimo że ten ostatni prezentuje więcej pikseli.

W większości pojedynek między DLSS i FSR 2.0 w God of War jest bliski: oba tryby działają na wysokim poziomie. Różnią się przede wszystkim szczegółami, co z pewnością może mieć znaczenie. Interesujące jest na przykład to, że zachowanie ostrości technologii AMD i Nvidii najwyraźniej działa inaczej. Oba wyostrzają się prawidłowo, w trybie jakości obraz jest lekko rozmyty, dopóki nie będzie ostrzejszy niż oryginalna rozdzielczość, w zależności od obiektu.

W zależności od sytuacji występują różnice w ostrości obrazu

Ale w trybie wydajności sytuacja wygląda inaczej. Tutaj DLSS jest nagle wyostrzony znacznie bardziej niż FSR 2.0. Rezultatem jest ostrzejszy obraz DLSS, który traci tylko minimalną ostrość w porównaniu z trybem jakości, a zatem nadal jest ostry w porównaniu z oryginalną rozdzielczością. W przeciwieństwie do tego, FSR 2.0 jest na „wydajności”, co traci sporo na ostrości obrazu. DLSS i FSR 2.0 zachowują się pod tym względem inaczej. Sama ostrość obrazu jest pozytywna w przypadku DLSS, ale w przeciwieństwie do CAS AMD, mechanizm wyostrzania Nvidii wytwarza więcej artefaktów, co może być denerwujące, szczególnie w niższych rozdzielczościach niż Ultra HD. Tutaj wskazane jest zrezygnowanie z wyostrzania obrazu i zmniejszenie kontroli ostrości za pomocą DLSS. Z FSR jest inaczej: tutaj z pewnością można zastosować standardową konfigurację. Jeśli chcesz, możesz również nieco podkręcić ostrość, używając FSR 2.0 na „wydajność”: jak zwykle CAS jest mniej podatny na zakłócenia spowodowane ponownym wyostrzaniem Nvidii, dlatego FSR 2.0 powinien cierpieć z powodu mniejszej liczby artefaktów niż DLSS z tym samym ostrość obrazu.

Co ciekawe, jeśli chodzi o rekonstrukcję, ani DLSS, ani FSR 2.0 nie robią bardzo dobrego wrażenia, choć w rzeczywistości jest to jego siła, co zapewne wynika z tego, że tak dobrze radzi sobie z nią TAA gry. Choć oba warianty downsamplingu potrafią lepiej odwzorowywać detale lepiej niż gra TAA, są one tak małe, że nie dotyczy to oryginalnej rozdzielczości, a jedynie tyle samo pikseli, co wyświetlacz. W trybie jakości Ultra HD (WQHD) szczegóły są rekonstruowane lepiej niż w oryginalnym WQHD z TAA, ale Ultra HD z TAA lepiej odtwarza szczegóły. DLSS ma niewielką przewagę nad FSR, jeśli chodzi o bardzo drobne szczegóły, zwłaszcza w trybie wydajności, ale nie są one zauważalne w grze.

Jeśli chodzi o stabilizację obrazu, DLSS i FSR są w większości na podobnym poziomie. Nie ma prawie żadnej różnicy zwłaszcza w trybach wysokich i wysokiej rozdzielczości – niektóre detale migają w FSR, inne trochę bardziej w DLSS. Przy niższych rozdzielczościach i mocniejszych ustawieniach DLSS ma niewielką przewagę, ale różnice są niewielkie. W porównaniu z oryginalną rozdzielczością, zarówno DLSS, jak i FSR 2.0 radzą sobie gorzej pod względem stabilności obrazu, ponieważ TAA w grze sprawdza się w tym bardzo dobrze, a nawet przy tej samej rozdzielczości nie ma żadnych korzyści z powiększania próbek.

God of War też ma problemy

Jak zwykle w przypadku rozwiązań temporalnych, w FSR i DLSS God of War są też pewne słabości, które się różnią. W zależności od kontrastu, FSR 2.0 pozostawia lekki efekt cienia na płatkach śniegu, które wyglądają jak kometa. Jednocześnie DLSS wydaje się być ogólnie lepszy w przechwytywaniu płatków śniegu. Są one wyraźniej pokazywane przy technologii Nvidii, przy odpowiedniku AMD tracą przezroczystość. Dodatkowo FSR 2.0 ma drobne problemy z niektórymi efektami przezroczystości, gdzie wokół obiektu na pierwszym planie pojawia się rodzaj migotania. Obydwa problemy trudno zauważyć podczas grania w gry, ale trzeba się nimi zająć – i tu na pierwszy plan wysuwa się DLSS.

DLSS i FSR zwykle mają podobną stabilizację obrazu. Ale jest też jeden wyjątek od tej gry, który jest trochę dziwny. W niektórych obszarach, podczas korzystania z dowolnego wyrównywania, odbicia są prezentowane inaczej. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu wyświetlają one wtedy więcej szczegółów lub są wyraźniejsze, mimo że piksele wyświetlacza są niższe, co również generuje dużo szumu. Z tym hałasem FSR 2.0 walczy i ostatecznie nie jest w stanie go znacznie zmniejszyć. DLSS robi to najlepiej we wszystkich rozdzielczościach i ustawieniach. Chociaż DLSS nie jest w stanie całkowicie zablokować szumu, jakościowa różnica między DLSS i FSR 2.0 w podobnych sekwencjach jest znacząca.

Jednak DLSS ma również swoje trudności. Wiele subtelnych gałęzi w grze uwielbia zniekształcać – im mniej pikseli, tym więcej linii rysują za nimi gałęzie. Przedstawione są również cienie, które mogą występować w przypadku gałązek, ale także w przypadku włosów. Żaden z nich nie stanowi dużego problemu, ale są, co nie ma miejsca w przypadku oryginalnej rozdzielczości.