Wąska droga prowadzi na szerokie pola, na których okrążają się żniwiarze. Jeśli na ostatnim spotkaniu pojedziesz prosto, przyjedziesz do Rosji i obwodu kaliningradzkiego. Jeśli UE jest płaska, to tutaj się skończy. Jednak po lewej stronie prowadzi do ostatniej wioski Polska, Żywkowo lub Schewecken, jak nazywano ją do 1945 roku. Małe osady z murowanymi domami i drewnianymi kompleksami folwarcznymi są wspólne dla Mazur, które niegdyś należały do ​​Prus Wschodnich. W środku tego wszystkiego niezwykli wieśniacy: dwunożni i bardzo opierzeni. Bociany.

„W tym roku mamy 43 pary bocianów” – mówi z dumą Adam Matry. „Dla 19 osób”. Jeśli odlecą po dojściu do połowy sierpnia, szef miejscowego rezerwatu ptaków liczy na około 200 bocianów. Prawie dziesięć razy więcej bocianów niż ludzi – mniejszości powinny służyć większości. Pióra Żywkowa są dla ludzi ludzkie. Tak więc od Wielkanocy do końca sierpnia 34-latek jedzie traktorem, aby w okresie lęgowym skosić trawnik przed wioską, aby bociany mogły łatwo znaleźć pożywienie. Około 50 ha pastwisk, czyli 70 boisk piłkarskich, należy do Polskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków PTOP.

„Bocian uwielbia jedzenie, jest tu dużo” – wyjaśnia Adam Matry. „Wokół Iwkowa jest o wiele więcej pastwisk, a teren jest inny: tutaj jest bagno, strumień i łąka”. W innym miejscu w Polsce rolnicy zaczęli uprawiać zboże zamiast bydła, powiedział Metri. W rezultacie następuje utrata pastwisk i rezerwuaru pożywienia dla tych szczurów i gryzoni. – Nasze bociany zawsze mogą liczyć dla nas na wsparcie mieszkańców – zapewnia Metry.

Koegzystencja bocianów z mieszkańcami Wywkowa to zasiłek. Część rolników od dawna jest szkolona w zakresie agroturystyki, ponieważ święta w gospodarstwie nazywane są po polsku i przyjmują jednodniowych wycieczkowiczów i wczasowiczów. Bo turyści z bocianami przyjeżdżają też w ciepłym sezonie. „Bociania wioska” Pekandivkovo jest obecnie znana w całej Polsce. W odpowiedzi rezerwat ptaków zbudował już dziesięciometrową wieżę obserwacyjną. Odwiedzający mogą teraz spotkać bociany „na wysokości oczu” i bezpośrednio zobaczyć wspinaczki.

„Dla mnie bociany są częścią codziennego życia” – śmieje się Irina Kur. Mieszka na farmie obok wieży obserwacyjnej, obiecując, że bociany będą ją wciąż przyciągać. „Zimą, zanim przyjdą bociany, w wiosce jest bardzo cicho. Wiosnę witają dopiero wtedy, gdy przyjdą”. Wtedy oklaski z dachu stodoły są czasem bardzo głośne. Ponieważ czworo oczu na posiadłości Iriny w tym roku jest zamieszkane przez bociany, na podwórzu ptasiego sanktuarium jest ich nawet kilkanaście.

Matka Iriny, Maria, przypomniała sobie, że bociany zawsze były w Jukowie. Przybył w 1947 r. transportem w pobliże granicy polsko-ukraińskiej, gdzie kiedyś mieszkali Niemcy. Nazwa „przesiedlenia” zarządzonego przez komunistyczne kierownictwo Polaków pochodzenia ukraińskiego na tereny, które obecnie wpadają do Polski, to „Aksa Visa”. Mieszkańcy niemieccy byli w pociągu z 1945 r. Lot i wylot z Prus Wschodnich Puścić. „Ale bociany zostały i już tam były, kiedy przyjechaliśmy” – mówi 85-letnia Maria.

„Ktoś powiedział, że mamy tylko dwa sezony: sezon bocianowy i sezon bez bocianów” – mówi Irina. „Kiedy późnym latem zwierzęta wyjdą bez domu, nie tylko będzie cicho w wiosce, ale będziemy też smutni”. Zimy w północnej Polsce są długie i mroźne, więc mieszkańcy kwkowa rozumieją, że duże ptaki latają, by spać na gorąco. „Niektórzy myślą, że wracają do swojej afrykańskiej ojczyzny” – mówi Irina. „Ale myślę, że są u nas w domu, ponieważ masz dzieci, gdziekolwiek jesteś, i jesteś w domu”. To „bociania wioska” wywkowo.